Ολυμπιακοί Αγώνες, Λονδίνο 2012. Πόσο έχουν αλλάξει οι στόχοι και οι φιλοδοξίες του ελληνικού αθλητισμού, από το 1992, όταν στη Βαρκελώνη είχε αρχίσει η σύγχρονη… συλλογή των μεταλλίων με μπροστάρηδες τη Βούλα Πατουλίδου και τον Πύρρο Δήμα; Φάνηκε στο Πεκίνο, όπου το χτύπημα από το ντόπινγκ είχε έρθει -πριν καν αρχίσει η διοργάνωση- στην άρση βαρών, αλλά και με έναν κολυμβητή και με αθλητές του στίβου.
Η Ελλάδα είχε αφήσει πίσω της τη «χρυσή δωδεκαετία» και έμπαινε στον στόχο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Οσο κι αν η ευαισθησία των «Αθανάτων» ήταν υπερβολική, συγκριτικά με άλλα κράτη, δεν θα μπορούσαν οι υπεύθυνοι να κάνουν τα… στραβά μάτια. Ετσι, ουσιαστικά, επιστρέψαμε στο δόγμα «σημασία έχει η συμμετοχή» και ό,τι προκύψει. Ο αθλητισμός «υψηλού επιπέδου» με κάθε κόστος ανήκε πλέον στο παρελθόν. Κάτι που θα ήταν αναγκαίο και λόγω της οικονομικής κρίσης που άρχισε λίγο πριν από το 2010.
Πολλοί θα πουν, καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, αφού όλοι ήξεραν, αλλά δεν μιλούσαν, θέλοντας ν’ αποκομίσουν προσωπικά οφέλη, ο καθένας στον τομέα του, από τη δόξα των ολυμπιονικών. Ξεχνιέται η υποδοχή της αποστολής από την Ατλάντα το 1996; Οταν, σύσσωμη, η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία «έριχνε τα τείχη της Αθήνας για να περάσουν οι δαφνοστεφανωμένοι; Λίγα χρόνια αργότερα, όχι μόνο ένιβαν τας χείρας τους, αλλά καταδίκαζαν τα κρούσματα του ντόπινγκ.
Ετσι φτάσαμε στο 2012. Και οι στόχοι για ένα μετάλλιο μπορεί να μην είναι ανέφικτοι σε μερικά αθλήματα, αλλά η δόξα και η μεγαλοπρέπεια που υπήρχαν τα παλαιότερα χρόνια και κατά την προετοιμασία, αλλά και κατά την αναχώρηση των αποστολών, έχουν εξαφανιστεί. Πολλοί είναι οι φίλαθλοι που δεν γνωρίζουν πότε αρχίζουν οι Αγώνες του Λονδίνου και ποιοι είναι οι αθλητές μας που θα μετάσχουν.
Φυσικά, η Ελλάδα θα παρελάσει πάλι πρώτη, τιμής ένεκεν. Ο ύμνος των Αγώνων στα ελληνικά θα ακουστεί στην υφήλιο για άλλη μία φορά κατά την έπαρση της ολυμπιακής σημαίας… Αλλά μέχρι εκεί. Το να ακούσουμε τον Εθνικό μας Υμνο κατά την τελετή απονομής των μεταλλίων, θα αναδείξει τον αθλητή που θα το πετύχει, σε εθνικό ήρωα. Ναι, είναι υπερβολικό, αλλά το λέμε για να δώσουμε έμφαση στο πόσο άλλαξαν τα πράγματα.
Ισως και να είναι καλύτερα έτσι, παρά να ασχολούνται όλα τα ΜΜΕ του κόσμου επαναλαμβάνω με περίσσια ευαισθησία και υποκριτικότητα, με ντοπαρισμένους αθλητές μας. Εξάλλου, στη δύσκολη εποχή που διανύουμε, η χώρα μας χρειάζεται αληθινούς μαχητές, σε όλα τα επίπεδα, και όχι «φτιαγμένους». Κάτι τέτοιους, όχι μόνο στον αθλητισμό, τους έχουμε πληρώσει και θα τους πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα.