Οταν ο Τάσος Μπουντούρης έκανε τα πρώτα του… ιστιοπλοϊκά βήματα στα νερά του Μικρολίμανου δεν είχε ακούσει τα λόγια του Πινδάρου «σμικρός εν σμικροίς, μέγας εν μεγάλοις έσομαι» (μικρός ανάμεσα σε μικρούς, θα γίνω μεγάλος ανάμεσα σε μεγάλους). Και όμως, από τη στιγμή που έμαθε την τέχνη της ιστιοπλοΐας είχε αυτόν τον στόχο. Και τα κατάφερε. Εξι φορές πήρε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κατέκτησε ένα χάλκινο μετάλλιο, ενώ είχε και τρία πλασαρίσματα σε εξάδες. Οι άνθρωποι της ιστιοπλοΐας τον θεωρούν έναν από τους κορυφαίους του αθλήματος. Κάποιοι άλλοι πάλι έλεγαν ότι του «μιλάει η θάλασσα». Το σίγουρο είναι ένα: γεννήθηκε δίπλα σε αυτήν και ως χαμίνι του Μικρολίμανου έβαλε στόχο να αντιμετωπίσει την ιστιοπλοϊκή αριστοκρατία της εποχής με το ταλέντο του. Και νίκησε. «Ακόμα και τώρα, αν αποφάσιζα σοβαρά να αγωνιστώ, θα μπορούσα να έχω ένα πλασάρισμα στην οκτάδα», μας λέει ο 57χρονος, ο οποίος ονειρεύεται να δει τον γιο του, Νικόλα, να συνεχίζει την, γεμάτη διακρίσεις, ιστορία του.
Εξι ολυμπιακές διοργανώσεις, διαφορετικές χώρες, διαφορετικοί άνθρωποι. Τι θυμάται ο Τάσος Μπουντούρης από τους Αγώνες που πήρε μέρος; «Το 1976 στο Μόντρεαλ ήταν οι πρώτοι μου Αγώνες. Μου είχε κάνει εντύπωση η απίστευτη ασφάλεια που υπήρχε. Ηταν πρόσφατο το περιστατικό του Μονάχου και δεν ήθελαν να υπάρξει κάτι ανάλογο. Φέραμε, μαζί με τους Ραπανάκη – Γαβρίλη, την 6η θέση. Ακολούθησαν οι Αγώνες της Μόσχας. Ημασταν μέσα στα φαβορί, αλλά δεν υπολογίσαμε σωστά τις άπνοιες. Αυτές μας στέρησαν το χρυσό μετάλλιο και επιστρέψαμε με το χάλκινο. Το 1984 πήγαμε στο Λος Αντζελες. Μέχρι την 5η κούρσα ήμασταν στην 1η θέση. Εκεί αρρώστησε ο Δεληγιάννης και στη θέση του έτρεξε ο Αλκης Γεωργιάδης, ο οποίος ήταν απροπόνητος. Ετσι, από την 1η πέσαμε στην 6η θέση. Το 1988 είχα μία κόντρα με την τότε διοίκηση της ομοσπονδίας και δεν είχα δουλέψει σωστά. Εκεί, δεν αφοσιώθηκα στον αγώνα. Σήμερα σκέπτομαι διαφορετικά. Μία νίκη θα ήταν δική μου και όχι της ομοσπονδίας. Στη Βαρκελώνη, έπαθε ζημιά το σκάφος και ήρθα 20ός. Στην Ατλάντα, πήρα την 4η θέση, αλλά αυτό που μου έχει μείνει είναι τα κουνούπια που είχαν κάνει τη ζωή μας αφόρητη. Αυτή είναι η ολυμπιακή μου ιστορία. Είχα προκριθεί και στο Σίδνεϊ, αλλά δεν πήγα», μας λέει ο πρωταθλητής των «σόλινγκ».
Ο Τάσος Μπουντούρης πήρε μέρος σε έξι ολυμπιακές διοργανώσεις, αλλά δεν θεωρεί δύσκολους αγώνες τους Ολυμπιακούς. «Τα παγκόσμια πρωταθλήματα είναι περισσότερο δύσκολα. Τρέχει πάνω από ένα σκάφος για μία χώρα και υπάρχει τακτική για να νικήσει ο ένας από αυτούς. Εκεί εμείς πηγαίναμε μόνοι μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Αντζιο, που ήρθαμε δεύτεροι. Από όλους τους αγώνες που έχω τρέξει ήταν ο πιο δύσκολος». Κάνει ιστιοπλοΐα σχεδόν 50 χρόνια. Εχει ζήσει πολλές συγκινητικές στιγμές, καμιά, όμως, δεν συγκρίνεται με την είσοδο στο Στάδιο: «Οταν μπαίναμε στο Στάδιο με την ελληνική σημαία μπροστά, πάντα δάκρυζα. Μόνο η παρέλαση αποτελούσε απόσβεση της κούρασής μας», μας λέει, ενώ όταν τον ρωτάμε για τις μορφές του αθλητισμού που έχει συναντήσει, μας απαντάει: «Δεν θα ξεχάσω την ιστορία που μου είπε ο Ντικ Φόσμπερι, πως, δηλαδή, αγνόησε τον προπονητή του και πέρασε με την πλάτη στο άλμα εις ύψος αντί με το στήθος που πηδούσαν οι άλλοι».