Οσες φορές και να συζητήσει κάποιος με τον Ηλία Ηλιάδη πάντα κάτι καινούργιο θ’ ανακαλύψει. Από το 2002, που ήρθε στην Ελλάδα, μέχρι σήμερα, έχουν αλλάξει πολλά. Ο Ολυμπιονίκης παρέμεινε ίδιος. Ενα μεγάλο παιδί που δεν τον άγγιξε η δόξα της λάμψης των μεταλλίων του. Χαμηλών τόνων, απίστευτα ευγενικός και με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο, μπορεί να μην έχει συνέλθει ακόμα από την κόπωση των Αγώνων του Λονδίνου αλλά είναι τόση η χαρά του που θέλει να τη μοιραστεί με όλους. Οπως μοιράζεται και το, νέο του, ολυμπιακό μετάλλιο, το οποίο, όπως μας λέει, δεν ανήκει σε αυτόν αλλά σε όλους τους Ελληνες.
Το «χρυσό» παιδί του ελληνικού τζούντο το βρήκαμε στο Αθλητικό Κέντρο του Αγίου Κοσμά. Ο συγκεκριμένος χώρος αποτελεί το «σπίτι» του, εδώ και πολλά χρόνια. Εκεί ολοκληρώθηκε ως αθλητής, εκεί έκρυψε τη στενοχώρια του όταν, οι περισσότεροι, λόγω των τραυματισμών του, τον θεωρούσαν «ξεγραμμένο αθλητικά». Και εάν με τα δύο τελευταία παγκόσμια δεν τους έπεισε, κατέκτησε και το χάλκινο στο Λονδίνο ώστε να κλείσουν τα στόματα ακόμα και των πιο κακόπιστων. «Είναι το ωραιότερο μετάλλιο της ζωής μου. Το πιο σημαντικό γιατί δείχνει ότι γύρισα δυνατός από τους τραυματισμούς. Αυτά τα τέσσερα χρόνια έδωσα τα πάντα. Ολα αυτά αντιπροσωπεύει το μετάλλιο» μας λέει και, σχεδόν, βουρκώνουν τα πάντα χαμογελαστά μάτια του.
– Ηλία, μετά τον τραυματισμό και τα προβλήματα που είχες το 2008 και το 2009, επέστρεψες δυνατός και κατέκτησες δύο χρυσά σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Τα παγκόσμια είναι δυσκολότερα από τους Ολυμπιακούς. Γιατί μετράει τόσο πολύ αυτό το χάλκινο μετάλλιο;
– Τα παγκόσμια μετάλλια είναι για τον αθλητή. Το ολυμπιακό δεν είναι δικό μου. Είναι όλων των Ελλήνων. Γι’ αυτό είναι πολυτιμότερο. Με την πρωτιά στο παγκόσμιο χαίρεται μόνο ο αθλητής. Με ένα ολυμπιακό μετάλλιο, ολόκληρη η χώρα του. Γι’ αυτό έδειξα και το εθνόσημο στην κάμερα. Ηθελα να δείξω σε όλο τον πλανήτη ότι αυτό το χάλκινο είναι της Ελλάδος.
– Το μετάλλιο της Αθήνας, τι είναι για εσένα;
– Στην Αθήνα δεν ήξερα ούτε τι είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ημουν μικρός και τους έβλεπα σαν κάποιους αγώνες που έπρεπε να κερδίσω. Δεν είχα καταλάβει τίποτα.
– Το Λονδίνο;
– Το Λονδίνο ήταν… Ολυμπιακοί Αγώνες. Ευτυχώς όλα τελείωσαν καλά.
– Στο Πεκίνο ήσουν τραυματίας, οπότε αυτή τη διοργάνωση τη διαγράφεις από το μυαλό σου…
– Εκεί μπορώ να διαγράψω τα πάντα εκτός το ότι κρατούσα την ελληνική σημαία. Μπήκα μέσα στο Στάδιο με τη γαλανόλευκη. Δεν θα το ξεχάσω. Αυτό είναι ένα, άλλου είδους, μετάλλιο.
– Στο Λονδίνο, υπήρξε κάποια στιγμή που να φοβήθηκες ότι δεν θα καταφέρεις να κατακτήσεις κάποια διάκριση;
– Οταν έχασα από τον Κιρίλ Ντενίσοφ, στενοχωρήθηκα. Είχα παίξει τρεις φορές μαζί του, στο παρελθόν, και τον είχα κερδίσει αλλά έτσι είναι το τζούντο. Ημουν στα αποδυτήρια και ήρθε να με βρει η γυναίκα μου, η Λία. Με αγκάλιασε και μου είπε «πάμε τώρα δυνατά γιατί θέλω μετάλλιο. Το χρειάζομαι. Πρέπει να συνεχίσεις».
– Το μετάλλιο, όμως, δεν θα το πάρει η Λία αλλά θα το πας, όπως έχεις δηλώσει, στο Αγιον Ορος…
– Ναι, στη Μονή Βατοπεδίου, όπου βρίσκεται ο πνευματικός μου. Μετά τους τραυματισμούς μου κανένας δεν πίστευε ότι θα γυρίσω με αξιώσεις στον αθλητισμό. Τα κατάφερα χάρη στην αγάπη της οικογένειάς μου και στην πίστη μου στον Θεό.
«Η οικογένεια μού δίνει δύναμη στα δύσκολα»
Η οικογένειά του αποτελεί τα πάντα στη ζωή του Ηλία Ηλιάδη. Ο νεότερος χρυσός Ολυμπιονίκης στην παγκόσμια ιστορία του τζούντο υιοθετήθηκε, όταν ήταν έφηβος, από τον ομοσπονδιακό προπονητή του τζούντο, Νίκο Ηλιάδη και απέκτησε μία μεγάλη οικογένεια (τέσσερις αδελφές) που του έδινε την ευκαιρία να ασχοληθεί με το αγαπημένο του άθλημα στο υψηλότερο επίπεδο. Από την κανονική του οικογένεια κληρονόμησε τα γονίδια του τζουντόκα (ο, εξ αίματος εξάδελφός του, Ζουράμπ Ζβιανταουρί κατέκτησε, επίσης, χρυσό μετάλλιο στην Αθήνα), τα οποία σε συνδυασμό με την προπονητική εμπειρία του θετού του πατέρα γέμισαν… μια τροπαιοθήκη διακρίσεις.
«Είναι πολύ ωραίο να ξέρεις ότι έχεις την οικογένεια δίπλα σου. Σου δίνουν ενέργεια και δύναμη. Στον μοναχικό δρόμο του πρωταθλητισμού γνωρίζεις ότι δεν είσαι μόνος. Οταν λείπω από κοντά τους, ξέρω ότι πρέπει να κάνω την απουσία μου να αξίζει. Πρέπει να καταφέρνω αυτό για το οποίο αγωνίζομαι», μας λέει. Στο Λονδίνο, εκτός από τη σύζυγό του, Λία, είχε ταξιδέψει η επτάχρονη κόρη του Μαρία αλλά και κάποιες από τις θετές αδελφές του, που είχαν κάνει κερκίδα στο εκθεσιακό κέντρο «ExCel», όπου διεξάγονταν οι Αγώνες. Η Μαρία είχε και το προνόμιο να μπει πρώτη στα αποδυτήρια -και την αγκαλιά του μπαμπά της- μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. «Ετρεξε πάνω μου και με αγκάλιασε. Μου είπε «σ’ αγαπώ μπαμπά». Αυτή ήταν μία άλλη διάκριση».
Ο Ηλίας γνώρισε τη σύζυγό του κατά τη διάρκεια των Αγώνων της Αθήνας. «Ηξερα από την πρώτη στιγμή ότι είναι η γυναίκα της ζωής μου», τονίζει. Εκτός από τη Μαρία έχουν και ένα γιο, 10 μηνών, τον Ηρακλή. «Μου λείπουν τα παιδιά μου, όταν είμαι σε προετοιμασίες και αγώνες. Τώρα θέλω να πάμε στα Μουδανιά και να κάνουμε διακοπές χωρίς το άγχος των διοργανώσεων».
– Η Μαρία κάνει χορό και τένις. Ο Ηρακλής θα ήθελες να ασχοληθεί με το τζούντο;
– Θα μου άρεσε πολύ. Βέβαια, δεν θα τον πιέσω να κάνει κάτι που δεν θέλει. Αν όμως ασχοληθεί με το τζούντο και τον δω Ολυμπιονίκη δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει πιο ευτυχισμένη στιγμή για εμένα.
– Η ηλικία σού επιτρέπει να αγωνιστείς και στη Βραζιλία. Θα συνεχίσεις μέχρι τότε;
– Είναι νωρίς για να πω κάτι τέτοιο. Η αθλητική ηλικία μου είναι διαφορετική γιατί άρχισα από πολύ μικρός και το σώμα έχει κουραστεί. Δύσκολο να μείνω τέσσερα χρόνια στην κορυφή αλλά οι δυνατοί πρέπει να τα καταφέρνουν με τις δυσκολίες. Πάντως, επόμενος μου μεγάλος αγώνας θα είναι το παγκόσμιο του 2013.
Σε μια δύσκολη εποχή, ο Ηλίας Ηλιάδης δηλώνει πως είναι απόλυτα ευτυχισμένος καθώς έχει πετύχει τα όνειρά του. «Ηθελα από μικρός να κάνω μια ευτυχισμένη οικογένεια που να είμαι περήφανος για αυτήν και αυτή για εμένα. Δόξα τω Θεώ το πέτυχα. Εχουμε υγεία, τι άλλο παραπάνω;». Οταν τον ρωτάμε εάν μετάνιωσε που ήρθε στην Ελλάδα η απάντησή του είναι απόλυτη: «Ούτε ένα δευτερόλεπτο». Πολλοί αθλητές έχουν εκφράσει παράπονα για τη μείωση των προνομίων ή γιατί δεν υπήρξαν τα χρήματα του παρελθόντος στις προετοιμασίες τους. «Το άκουσα. Πολλοί είπαν ότι δεν υπήρξε στήριξη και βοήθεια. Εγώ δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο. Γνωρίζω και ότι η χώρα έχει οικονομικά προβλήματα αλλά είχα τα βασικά που χρειαζόμουν για να κάνω προετοιμασία. Για να τα έχω σημαίνει ότι η Πολιτεία είχε δώσει κάποια χρήματα στην ομοσπονδία μου».