«Η τελευταία εντύπωση μένει πάντα. Αν παίξετε σε όλη την παράσταση πολύ καλά και στο τέλος κάνετε λάθος, ο θεατής θα ξεχάσει όλα τα προηγούμενα και θα θυμάται το τέλος», μας είχε πει ο δάσκαλός μας στην 5η Δημοτικού, όταν ετοιμάζαμε μια θεατρική παράσταση.
Είχε δίκιο. Αν, λοιπόν, κάνουμε απολογισμό της εμφάνισης των Ελλήνων πρωταθλητών του στίβου (του δυσκολότερου, για διάκριση, αθλήματος) στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα πούμε ότι το ισοζύγιο ήταν θετικό. Και γιατί η τελευταία εντύπωση ήταν καλή, με τις 7ες θέσεις του Κώστα Φιλιππίδη και του Σπύρου Λεμπέση και το πανελλήνιο ρεκόρ του Παπαμιχαήλ, αλλά και, γενικότερα, διότι η νέα γενιά των Ελλήνων πρωταθλητών, πέρασε με πολύ καλό βαθμό τις εξετάσεις που έδωσε. Και ήταν εξετάσεις στο δυσκολότερο πανεπιστήμιο του κόσμου.
«Μα τι λες, είσαι ευχαριστημένος με δύο 7ες θέσεις, όταν το 2000 στον στίβο πήραμε τέσσερα μετάλλια και το 2004 πέντε και, μάλιστα, χωρίς Κεντέρη και Θάνου. Αλλά και στο Πεκίνο κατακτήσαμε μετάλλιο», θα πείτε.
Αν δείτε ψυχρά τους αριθμούς, θα έχετε δίκιο. Αλλά για όποιον ζει μέσα στον στίβο και γνωρίζει, ο απολογισμός είναι θετικός. Σύμφωνοι. Περιμέναμε περισσότερα, από τους παλαιούς. Οπως και από κάποιους νεότερους.
Η νέα γενιά, όμως, μας έστειλε το αισιόδοξο μήνυμα. Ας τη στηρίξουμε και θα έχουμε καλά αποτελέσματα. Κι ας μην είναι μετάλλια.