Είθισται, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, να λέμε ότι κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει ένας άλλος. Αν αυτό ίσχυε στο παρελθόν, πολύ περισσότερο για τον ελληνικό αθλητισμό ισχύει φέτος. Ισως μόνο μετά τους Αγώνες του 2004, που είχαν διεξαχθεί στην Αθήνα και σήμαναν την αποχώρηση πολλών μεγάλων αθλητών -οι οποίοι παρέτειναν την αθλητική τους ζωή με όραμα ν’ αγωνιστούν μπροστά στο ελληνικό κοινό-, να είχαν γίνει μεγαλύτερες ανακατατάξεις από όσες αναμένεται να συμβούν τώρα. Ηδη πολλοί που έχουν προσφέρει πολλά στον αθλητισμό της Ελλάδος έχουν αναγγείλει ή την οριστική αποχώρησή τους από τα στάδια, τα γυμναστήρια ή τα κολυμβητήρια, ή τη διακοπή της διεθνούς τους δράσης. Ισως, λένε, ν’ αγωνίζονται για την ευχαρίστηση που προσφέρει ο αθλητισμός, σ’ εσωτερικές διοργανώσεις. Κάποιοι άλλοι, κάπως νεότεροι, αλλά σε ηλικία που να μη επιτρέπει να κάνουν ολυμπιακά σχέδια και όνειρα για το 2016, παρά μόνο υπό ειδικές συνθήκες, λένε πως θα προσπαθούν να πηγαίνουν χρόνο χρόνο και αν αντέξουν έως τότε, καλώς.Ο ελληνικός αθλητισμός, από απόψεως ολυμπιακών μεταλλίων επέστρεψε περίπου στα επίπεδα του 1988. Τότε είχαμε πάρει ένα χάλκινο, με τον σπουδαίο παλαιστή Μπάμπη Χολίδη. Ολα, όμως, είναι τόσο διαφορετικά από τότε. Αλλα προς το καλύτερο, άλλα προς το χειρότερο.
Οι αθλητικές υποδομές της χώρας είναι σαφώς αναβαθμισμένες. Αρκεί οι χώροι να διατίθενται για τον σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκαν (και δαπανήθηκαν εκατοντάδες εκατομμυρίων) και όχι γι’ αλλότριους σκοπούς, όπως συμβαίνει, ή να ρημάζουν. Η προπονητική έχει προχωρήσει και η επιστημονική βοήθεια προς τους αθλητές έχει βελτιωθεί, παρότι πόρρω απέχει από το επιθυμητό επίπεδο, αφού το κέντρο αθλητικών ερευνών δεν λειτουργεί όπως πρέπει, σύμφωνα, τουλάχιστον, με τις καταγγελίες ομοσπονδιών.
Από την άλλη, υπάρχει η οικονομική κρίση. Εύλογο είναι τα παιδιά να επιδιώκουν ν’ αποκατασταθούν επαγγελματικά. Τούτο, μέσω του αθλητισμού, με τους υπάρχοντες νόμους περί κινήτρων και προνομίων, είναι σχεδόν ανέφικτο. Τότε δεν ήταν. Επιπλέον, το 1988 ο ελληνικός αθλητισμός ζούσε μ’ ένα όραμα: Την ανάληψη της διοργάνωσης των «Χρυσών Ολυμπιακών Αγώνων», αυτών του 1996. Να προσθέσουμε σε αυτά ότι υπήρχαν κάποιοι παράγοντες, οι οποίοι, έστω και από προσωπική φιλοδοξία, για κοινωνική ανέλιξη, βοήθησαν αποφασιστικά στην επίτευξη των επιτυχιών που ακολούθησαν. Είναι «μαύρο», λοιπόν, το μέλλον του ελληνικού πρωταθλητισμού; Οχι κατ’ ανάγκη. Ο στίβος, ας πούμε (από τον οποίον κρίνεται σε μεγάλο βαθμό η συνολική αποτίμηση της αγωνιστικής παρουσίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες), έδειξε πως η νέα γενιά του διαθέτει και ταλαντούχους αθλητές και, κυρίως, αγωνιστές. Αθλητές, που θα πάνε στον μεγάλο αγώνα και θα κάνουν το καλύτερο δυνατόν. Ασχέτως αν αυτό είναι θέση στο βάθρο ή η 25η. Το πόλο, το συνεπέστερο, από απόψεως ολυμπιακών συμμετοχών, ομαδικό άθλημα, διαθέτει ταλαντούχο γενιά, που, όμως, πρέπει να δουλέψει πολύ. Αλλά πρέπει να της δοθεί και η δυνατότητα γι’ αυτό. Πιστεύουμε ότι και το μπάσκετ μπορεί να επανέλθει στους Ολυμπιακούς. Τα ταλέντα δεν του λείπουν. Αθλητές και αθλήτριες με μέλλον υπάρχουν και στη γυμναστική και στην κολύμβηση και σε άλλα αθλήματα, έστω και μεμονωμένοι. Προβλήματα, πάντως, υφίστανται σε κάποια με παράδοση επιτυχιών (πάλη, άρση βαρών) ή ιστορική (πυγμαχία). Μένει να δούμε, αν υπάρχει η διάθεση και η δυνατότητα, οι ταλαντούχοι ν’ αξιοποιηθούν και τα προβλήματα να λυθούν.