Ο διάλογος είναι αυθεντικός, την ώρα που τέσσερις γενιές παικτών, προπονητών και παραγόντων του ελληνικού μπάσκετ συνόδευαν τον Γιώργο Κολοκυθά, στην τελευταία κατοικία του. Ο ένας γνωστός παράγοντας της ελληνικής διαιτησίας λέει: «Μήπως να προτείναμε τη δημιουργία ενός αγάλματός του;». Ο συνομιλητής του, βετεράνος παίκτης μπάσκετ από τη γενιά του εκλιπόντος, αντιδρά άμεσα με χαμόγελο: «Θα το γκρέμιζε ο ίδιος ο Γιώργος, μόνος του!».
Κι όντως, έτσι ήταν ο «Μύτος» του ελληνικού μπάσκετ. Απλός, απέριττος, με αστείρευτο χιούμορ, λάτρης του «ευ ζην» και άνθρωπος που μοιραζόταν κάθε ευχάριστη στιγμή μ’ αυτούς που ήθελε. Ο Γιώργος Κολοκυθάς έφυγε τόσο ξαφνικά και απροσδόκητα, πριν από μια εβδομάδα, στην αγκαλιά της αγαπημένης του, Ασπας και βύθισε στη θλίψη όλους όσοι τον είχαν θαυμάσει όταν έπαιζε μπάσκετ, τον είχαν συναντήσει στις Εθνικές ομάδες, τον είχαν γνωρίσει εκτός γηπέδων, είχαν τσουγκρίσει ένα ποτήρι κρασιού μαζί του και είχαν καπνίσει μαζί ένα από τα αγαπημένα του πούρα. Ο Κολοκυθάς δεν ήθελε τιμές και εγκώμια για τα αγωνιστικά επιτεύγματά του στα 10 χρόνια που πρόλαβε να παίξει μπάσκετ, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Κάθε φορά που άρχιζε μια φιλολογική συζήτηση στα γραφεία της ΕΟΚ για τους μεγάλους παίκτες που έχει αναδείξει το ελληνικό μπάσκετ και κάποιος από τους συνομιλητές του, έκανε την αναπόφευκτη σύγκριση με τον Νίκο Γκάλη, ο Κολοκυθάς με διακριτικό τρόπο, σηκωνόταν από τη θέση του και δεν συμμετείχε περισσότερο. Δεν ήθελε καν να τον «λιβανίζουν». Ηξερε, βέβαια, ότι αυτά που πέτυχε στις ρομαντικές εποχές του ερασιτεχνικού μπάσκετ, έχουν μείνει ανεξίτηλα στον χρόνο και έτσι θα συνεχίσουν να είναι και μετά τον θάνατό του. Ο «μύθος» του είναι πολύ μεγάλος, όσο κι αν ο ίδιος δεν κοίταζε στο παρελθόν του.
Οι νεότερες γενιές που έμαθαν για τον χαμό του Γιώργου Κολοκυθά, έψαχναν -δικαιολογημένα- να μάθουν ποιος ήταν αυτός που ενώ ζούσε τόσο ακριβοθώρητα, αλλά με στυλ μποέμ, ήταν ένας μεγάλος σταρ και σύμβολο μιας άλλης Ελλάδας. Της Ελλάδας που αναδείκνυε τεράστιες προσωπικότητες σε όλους τους τομείς. Θέατρο, μουσική, επιστήμες, στα πάντα. Και το μπάσκετ είχε να υπερηφανεύεται τότε για τον Γιώργο Κολοκυθά και λίγο παλαιότερα για τον Φαίδωνα Ματθαίου. Εκείνη την Ελλάδα, δεν τη «χωρά» πια αυτός ο τόπος. Τη θυμίζει η τεράστια κληρονομιά που έχει αφήσει καθείς στις επόμενες γενιές.
Ολοι οι διεθνείς παίκτες που τον αντίκριζαν ήξεραν με ποιον είχαν να κάνουν. Γνώριζαν ότι ο Κολοκυθάς έπαιξε μπάσκετ μπροστά από την εποχή του. Χωρίς να έχει τις εικόνες που έχουν οι ίδιοι. Χωρίς τις υλικές και ιατρικές προδιαγραφές. Με πολλά «χωρίς». Μόνο με το ταλέντο του. Τη φαντασία του. Την αντίληψή του. Ολα αυτά που έκαναν ιδιοφυΐα τον Κολοκυθά. Ποια συστήματα και ποια σχήματα από τους προπονητές της εποχής; Η μπάλα έπρεπε να φτάσει στα χέρια του Κολοκυθά που αυτοσχεδίαζε στους αγώνες. Ούτε είχε δοκιμάσει τι θα έκανε στις προπονήσεις, αφού δεν πήγαινε.
Ο Γιώργος Κολοκυθάς έφυγε νωρίς. Ηταν ένας ωραίος άνδρας στα 67 του. Επιβλητικός, αγέρωχος, με διορατικό βλέμμα και πλατύ χαμόγελο. Με κύρος και ήθος. Η πρόταση του Γ. Βασιλακόπουλου για την ενασχόλησή του με την ομοσπονδία, τον βρήκε σύμφωνο μόνο για την Εθνική ανδρών, γιατί ένιωθε «στρατιώτης» της. Δεν ένιωσε ποτέ του παράγοντας. Και γι’ αυτό αγαπήθηκε πολύ απ’ όλους τους διεθνείς παίκτες που αποχαιρέτισαν έναν μεγάλο μπασκετμπολίστα κι ένα ακόμα μεγαλύτερο άνθρωπο.
«Ξεχνούσε να προσγειωθεί»
Η «μαγεία» του Γιώργου Κολοκυθά, όταν έπαιρνε στα χέρια του την μπάλα, ήταν η έμπνευση που είχε στις κινήσεις του και το «γλυκό» σουτ που την έστελνε στα αντίπαλα καλάθια. Ολοι οι συμπαίκτες του, στον Σπόρτιγκ, στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική, έψαχναν την πάσα στον Κολοκυθά, ενώ όλοι οι αντίπαλοι δεινοπαθούσαν για να τον περιορίσουν. Το άλμα του Γκάλη θύμιζε… Κολοκυθά, λέει ο επιστήθιος φίλος του, Βασίλης Γκούμας. «Ηταν φοβερά αλτικός παίκτης! Είχε εκπληκτικό επιτόπιο άλμα και πολύ καλή προσποίηση και γενικά ήταν ασταμάτητος μέσα στη ρακέτα! Πηδούσε και «ξεχνούσε» να προσγειωθεί στο έδαφος. Δεν ήταν καλός στην ντρίμπλα, αλλά κάτω από τα καλάθια, ήταν ασταμάτητος. Επαιζε με μυαλό και «μύριζε» τις φάσεις και τους αντιπάλους από μακριά! Προσωπικά, αντέγραψα πολλές από τις κινήσεις και μιμήθηκα πολύ το παιχνίδι του», παραδέχεται ο «αυτοκράτορας» του ελληνικού μπάσκετ, συμπαίκτης του Κολοκυθά στην Εθνική ομάδα και αντίπαλός του στα ντέρμπι Παναθηναϊκού – ΑΕΚ.
«Ο Γιώργος είχε «πηγαίο έρωτα» με το καλάθι. Πηδούσε ψηλά, δεν κοβόταν εύκολα και σημάδευε με χαρακτηριστικό τρόπο. Νόμιζες ότι ο καρπός του χεριού του, ήταν σχηματισμένος για να παίξει μπάσκετ και να σουτάρει. Γι’ αυτό τον έψαχνα στην επίθεση για να πάρει την μπάλα. Ξεχώρισε γιατί ήταν φαινόμενο της εποχής μας», θυμάται ο Κώστας Πολίτης που αγωνίστηκε στην θέση του πλέι μέικερ στον Παναθηναϊκό και πάσαρε στον σέντερ, Γιώργο Κολοκυθά. Και πώς κατάφερνε να ανταγωνίζεται πολύ ψηλότερους αντιπάλους, αφού είχε ύψος 1.93; Ο Μάκης Κατσαφάδος εξηγεί: «Εκμεταλλευόταν την τεχνική του που ήταν υψηλού επιπέδου και σε συνδυασμό με το άλμα του, σκόραρε. Ο Γιώργος δεν έπαιζε με τη δύναμή του. Επαιζε με την εξυπνάδα του».
Ανθρωπος με αρχές που κέρδιζε τον σεβασμό
Μεγάλη και ανοιχτή καρδιά, καλός οικογενειάρχης, πιστός φίλος, φανατικός του χιούμορ και της διασκέδασης. Δεν ήταν προτεραιότητά του να αφήσει πίσω του υλικά αγαθά που δεν τον ενδιέφεραν και δεν έθετε στόχους για να τα αποκτήσει. Τον ενδιέφερε να αφήσει πίσω του αρχές. Στον γιο του Χρύσανθο, στην κόρη του Αγγελίνα και στη σύζυγό του Ασπα. Στα Πατήσια, όπου μεγάλωσε, ο άνθρωπος που τον έβαλε να υπογράψει το πρώτο δελτίο του στον Σπόρτιγκ, ο Απόστολος Τασούλας, ανέφερε για τον Κολοκυθά: «Πάντα έλεγε ότι η γυναίκα που θα παντρευόταν ήθελε να ήταν μικρότερή του και πιο όμορφη απ’ αυτόν. Πέτυχε και στα δύο». Αγαπούσε την οικογένειά του και είχε ιδιαίτερη σχέση με την κόρη του. Ενα άσχημο προαίσθημα της είχε εκμυστηρευτεί, λίγες ημέρες πριν «φύγει» και εκείνη, έκλαιγε γοερά κάθε βράδυ. Το προαίσθημα βγήκε -δυστυχώς- αληθινό.
Με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο είχε μεγάλο αλληλοσεβασμό και αλληλοεκτίμηση. Ο πρόεδρος της ΕΟΚ, τον άκουγε πάντα, πριν πάρει κάθε απόφαση. Ειδικά, όταν επρόκειτο για αγωνιστικά θέματα της Εθνικής ομάδας. Το 2006 και μετά το «χρυσό» μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2005 είχε πει: «Πρέπει να βάλουμε σ’ αυτήν την ομάδα τον Σχορτσανίτη και θα πάμε για μεγάλη διάκριση στο Παγκόσμιο». Ηρθε η δεύτερη θέση στον κόσμο…
Ο Γιώργος Κολοκυθάς είχε συμπάθεια στον Παναγιώτη Γιαννάκη, εξαιτίας των όσων πέτυχε στη δεύτερη, προπονητική θητεία του στην Εθνική, έστω κι αν μια ανακοίνωση του συνδέσμου προπονητών για τα συνδικαλιστικά θέματα των παικτών είχε προκαλέσει δικαιολογημένα την οργή του γενικού αρχηγού της Εθνικής. Ο Νίκος Φιλίππου ήταν το πνευματικό παιδί του. Τον φώναζε «όργανο», λόγω αστυνομίας και τον στήριζε σε όλες τις δουλειές του μάνατζερ στην Εθνική. Θα λείψει πολύ σε όλους.