Στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αν κάτι παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων, είναι το φαινόμενο της αντικατάστασης των προπονητών. Αρκούν δύο με τρία αρνητικά αποτελέσματα για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τον τεχνικό και η προετοιμασία για την έλευση του διαδόχου του. Ενας διάδοχος όμως, που πολλές φορές, μόνο άγνωστος δεν είναι…
Η επιστροφή «Νο 4» του Μανόλο Χιμένεθ στην ΑΕΚ, αναδεικνύει περιπτώσεις ανθρώπων που δένονται με έναν παράξενο τρόπο με κάποιο σύλλογο αλλά και το αντίστροφο. Και όταν αποχαιρετούν, και οι δύο πλευρές βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως κάποτε οι δρόμοι τους θα ανταμώσουν και πάλι.
Μια μεγάλη επιτυχία είναι ο βασικός λόγος της επανασύνδεσης. Οχι όμως και ο μοναδικός. Με τον Χιμένεθ η ΑΕΚ γεύθηκε τη γλύκα του τίτλου τη σεζόν 2017-2018 ύστερα από 24 χρόνια αλλά οι συνθήκες ποτέ δεν είναι οι ίδιες. Και αυτό αποδείχθηκε τόσο στην πρώτη συνεργασία του Ισπανού κόουτς με τους «κιτρινόμαυρους» (2010-11 όταν και διαδέχθηκε τον Ντούσαν Μπάγεβιτς), όσο και στη μετέπειτα. Στην τωρινή, το ξεκίνημα με τη βαριά ήττα (3-0) από τον Ολυμπιακό μπορεί να λέει πολλά, μπορεί και τίποτα.
Το αν ο Ισπανός κόουτς αυτή τη φορά θα έχει προοπτική ή αποτελεί τη «γέφυρα» ώσπου να βρεθεί ο επόμενος το καλοκαίρι, θα κριθεί πιθανότατα στα ερχόμενα ματς πρωταθλήματος και Κυπέλλου. Λανθασμένη τακτική αλλά συνηθισμένη για τα εγχώρια δεδομένα, αφού καμία διοίκηση δεν έχει την υπομονή να προσαρμοστεί στα προπονητικά «θέλω» και την εκάστοτε φιλοσοφία, έχοντας ως βασική προτεραιότητα το αποτέλεσμα. Το ότι ο Μπάμπης Τεννές είναι Πατησιώτης από… κούνια δικαιολογεί άραγε το ρεκόρ των πέντε θητειών του (η τελευταία του έγινε 22 χρόνια μετά την πρώτη) στη Ριζούπολη και τον Απόλλωνα; Οταν μάλιστα, ως μεγαλύτερη επιτυχία του, κρίνεται η φετινή επάνοδος της ομάδας στη μεγάλη κατηγορία, που δεν στάθηκε ικανή να τον κρατήσει στον πάγκο; Ελλειψη εναλλακτικών περιπτώσεων, ανεπαρκής σχεδιασμός και μελέτη, διαφορετική οριοθέτηση στόχων, κακή αξιοποίηση της επιτυχίας από ομάδα και προπονητή, κάνουν αρκετές φορές τις επιστροφές να γίνονται… καταστροφές. Κι αυτό αφού οι εύκολες και σίγουρες λύσεις, δημιουργούν ταυτόχρονα, έλλειψη κινήτρου και προοπτικής στην ομάδα. Παράλληλα, φυσικά υπάρχει και η άλλη πτυχή, που φέρνει στο προσκήνιο την ανεπάρκεια Ελλήνων προπονητών, με συνέπεια την ανακύκλωση των ίδιων προσώπων εδώ και δεκαετίες, που όμως είναι σταθερές αξίες, όπως για παράδειγμα ο Γιώργος Παράσχος.
Σίγουρες λύσεις αποτελούσαν για τον Ολυμπιακό οι Τάκης Λεμονής και Νίκος Αλέφαντος. Ο πρώτος σε επτά σεζόν συνολικά κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα στην εποχή της «ερυθρόλευκης» κυριαρχίας αλλά σε κάθε «come back» ποτέ δεν έπειθε πως θα ήταν και μόνιμος. Ο δεύτερος διαχρονικά αναλάμβανε αποστολές υψίστου κινδύνου, χωρίς πάντως επιτυχίες.
Η πιο επιτυχημένη επιστροφή ήταν αυτή του Γιάτσεκ Γκμοχ στη Λάρισα, όταν στη δεύτερη θητεία του την περίοδο 1987-88 χάρισε τον ιστορικό τίτλο των «βυσσινί». Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς σε κανέναν από τους δύο ιδιαίτερους και επεισοδιακούς γυρισμούς του στην ΑΕΚ δεν άφησε το στίγμα του όσο στην πρώτη του θητεία, όπου κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο. Αντίθετα, στον Ολυμπιακό η επάνοδός του (2004-05), ύστερα από την τετραετή (1996-2000) απόλυτα πετυχημένη παρουσία του, συνοδεύτηκε από νταμπλ. Είναι χαρακτηριστικό πως στο μεσοδιάστημα, το κενό του κλήθηκαν να καλύψουν οκτώ προπονητές (Μπιγκόν, Μαντζουράκης, Λεμονής, Κάτανετς, Κόλλιας, Προτάσοφ, Γκόγκιτς, Αλέφαντος) και παρά το γεγονός πως το πρωτάθλημα παρέμεινε στον Πειραιά, άπαντες είχαν ευθύς εξαρχής ημερομηνία λήξεως.
Επιστροφές στις οποίες οι προπονητές είχαν τις περισσότερες φορές τον τίτλο του «υπηρεσιακού» ή του «πιστού στρατιώτη», είναι αυτές των Δημητρίου (8, Πανσερραϊκός), Μιχαλίτσου (6, Αρης), Σαράφη (5, ΠΑΟΚ), Μπατάκη (4, Ηρακλής), Κεχαγιά (4, Ξάνθη) ενώ αν ανατρέξουμε πιο πίσω, αξιοσημείωτες ήταν αυτές των Αρχοντίδη (6, Πανσερραϊκός), Ταμπόρσκι (5, Πανσερραϊκός), Πετρόπουλου (4, ΠΑΟ), Μπέμπη (4, Ολυμπιακός), Μάρκοβιτς (4, Δόξα Δράμας, Πανιώνιος).
Κι αν νομίζετε πως αυτά δεν συμβαίνουν εκτός συνόρων, όλα τα παραπάνω μοιάζουν πταίσματα μπροστά στο φαινόμενο του 60χρονου Ιταλού κόουτς Νικολό Νάπολι που φέτος επέστρεψε για έβδομη φορά στη ρουμανική Κραϊόβα και αναμφίβολα, έχει… δρόμο μπροστά του!
