Ενας αγώνας, ένα γκολ, ακόμα και ένα ημίχρονο, είναι ικανά να φέρουν τα πάνω-κάτω. «Παικτάκια» να γίνουν «παικταράδες». Ομάδες… ομαδάρες και προπονητές υπό αμφισβήτηση «μάγοι». Βλέπετε εδώ είναι Ελλάδα, όπου υπάρχουν πάντα η επιλεκτική μνήμη, η εύκολη απαξίωση και η πολύ συμφέρουσα για πολλούς αποθέωση.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την επιτυχία της ΑΕΚ στη Θεσσαλονίκη. Επειτα από την ήττα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», δεν υπήρχε ρεπορτάζ ή σχόλιο που να μην κραύγαζε, πως επιτέλους έπρεπε ο Μελισσανίδης να κάνει μεταγραφές και ο Χιμένεθ ξεκαθάρισμα στα αποδυτήρια.
Ηρθαν τα τρία συνεχόμενα νικηφόρα παιχνίδια, έστω και με το αρεστό στον προπονητή της 1-0, για να κατακλύσουν τις προσόψεις των περιπτέρων οι «ξύλινοι τίτλοι» της δοξασίας των πάντων. Ολα τα αρνητικά ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Τα οποία θα επανέλθουν στο πρώτο στραβό αποτέλεσμα.
Το ματς ΠΑΟΚ – Ολυμπιακού μπορεί να μην ανέδειξε νικητή, έβγαλε όμως στην επιφάνεια, πολλά από τα οποία εδώ και μήνες ήταν εμφανή. Πως και οι δύο ομάδες έχουν αγωνιστικά προβλήματα και ελλείψεις στο ρόστερ τους.
Στους νταμπλούχους, οι αποχωρήσεις Τσιμίκα και Ελαμπντελαουί δεν έχουν καλυφθεί. Οι επιθετικές προσφορές από τα άκρα είναι πενιχρές και για αυτό υπάρχει τεράστιο πρόβλημα απέναντι στις κλειστές άμυνες. Ομως, η διαφορά κλάσης με τις περισσότερες ομάδες του πρωταθλήματος «καλύπτει» αυτό το πρόβλημα.
Οσο για τον ΠΑΟΚ; Ηταν αρκετό ένα σαρανταπεντάλεπτο, πλήρους υπεροχής επί των «ερυθρολεύκων», για να δηλώσει ο προπονητής του πως η απόσταση των δέκα βαθμών από τον πρωτοπόρο οφείλεται σε λάθη δικά τους και όχι στην ανωτερότητα του αντιπάλου.
Σε όλες τις περιπτώσεις η… εθελοτυφλία ζημιώνει τους ίδιους. Ομως, ποιος μπορεί να «υψώσει φωνή» και να πει την αλήθεια στα αφεντικά; Κι αυτή δεν είναι άλλη, πως και λόγω των οικονομικών προβλημάτων τα δεδομένα κενά θα καλύπτονται από το… ξήλωνε-ράβε.