Ο… Μάρτιος μάς έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, παιδιά, να συναντήσουμε τη νέα εποχή. Τη νέα εποχή στον ελληνικό αθλητισμό. Αν θα είναι καλύτερη ή χειρότερη, θα φανεί στο μέλλον.
Ο εφετινός Μάρτιος είναι μήνας εκλογών για την ανάδειξη των νέων διοικήσεων στις ομοσπονδίες. Και όσα έχουν προηγηθεί, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου –ένθεν κακείθεν– από τις παρατάξεις που διεκδικούν την εξουσία, μόνο αισιόδοξους δεν πρέπει να μας κάνουν για το επίπεδο των αιτούντων την ψήφο των σωματείων.
Παρά ταύτα, ο νέος αθλητικός νόμος –και παρά τα τρωτά του που επισημάναμε παλαιότερα– αφήνει, αν όχι παράθυρο, έστω μία χαραμάδα ελπίδας ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει στη διοίκηση του ελληνικού αθλητισμού. Διότι υπό φυσιολογικές συνθήκες θα καταλυθεί η «ενός ανδρός αρχή», αυτή η καθεστωτική νοοτροπία που ταλαιπωρεί δεκαετίες τώρα τον αθλητισμό μας. Φυσικά οι έμπειροι «εκλογομάγειροι» μπορούν να χειραγωγήσουν τα αποτελέσματα. Αλλά ελπίζω έως κάποιο βαθμό μόνο.
Ο νέος νόμος επιτρέπει την πολυφωνία στις διοικήσεις. Επιπλέον, θα βοηθήσει στην ανάδειξη μιας νέας γενιάς παραγόντων και στην ανανέωση των διοικητικών συμβουλίων. Ενθαρρυντικό είναι το γεγονός ότι πολλοί μεγάλοι αθλητές του πρόσφατου παρελθόντος διεκδικούν θέσεις στα Δ.Σ. Αλλά η αθλητική αξία από μόνη της δεν εγγυάται τη μελλοντική διοικητική επιτυχία. Νωπά είναι, δυστυχώς, τα παραδείγματα σε κάποιες ομοσπονδίες.
Θέλω να ελπίζω, χωρίς πάντως να το πιστεύω ιδιαιτέρως, πως όλοι οι ψηφοφόροι θα θέσουν στην άκρη τα μικροσυμφέροντά τους, θα καταψηφίσουν τους σύγχρονους «Μαυρογιαλούρους» και θα αποφασίσουν με γνώμονα το συμφέρον του αθλήματός τους.
Καλή ψήφο.