Ενα καινούργιο σκηνικό έχει στηθεί στο θέατρο του ελληνικού αθλητισμού. Νέα πρόσωπα εξελέγησαν σε ριζικά ανανεωμένες διοικήσεις πολλών ομοσπονδιών. Πλείστα εξ αυτών είναι πασίγνωστα στους Ελληνες, καθόσον υπήρξαν μεγάλοι αθλητές.
Το κατά πόσον τούτο επαρκεί για να διοικήσουν επιτυχώς, μένει να αποδειχθεί. Η έως τώρα εμπειρία σε αυτόν τον τομέα δεν αποπνέει αισιοδοξία. Αλλά ας μην κρίνουμε το σύνολο από το μέρος. Και ας μην είμαστε απαισιόδοξοι πριν καν δούμε δείγμα γραφής από τους νέους διοικούντες.
Μια σκληρή προεκλογική περίοδος σε πολλές ομοσπονδίες ολοκληρώθηκε, αφού, δυστυχώς, σε κάποιες περιπτώσεις εξετράπη. Ισως αφήνει πίσω της πληγές. Ευελπιστώ πως δεν θα αποδειχθούν ανεπούλωτες. Το οφείλουν αυτό σε όλους τους ανθρώπους του αθλητισμού, όσοι διεκδίκησαν την ψήφο των συλλόγων, ασχέτως του εάν νίκησαν ή όχι.
Εχει ξημερώσει, πλέον, μια νέα ημέρα στον αθλητισμό. Αν θα είναι φωτεινή, θα εξαρτηθεί –πέρα από την αναγκαία επούλωση των προαναφερθεισών πληγών– από το πώς θα εργασθούν οι διοικήσεις.
Το 2021 είναι ολυμπιακό έτος. Η πρόκληση είναι μεγάλη. Αλλά, βεβαίως, η ζωή του αθλητισμού δεν θα τελειώσει τον Αύγουστο. Σε τρία χρόνια, άλλωστε, θα έχουμε ξανά Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ούτε, όμως, ο αθλητισμός εξαντλείται στις μεγάλες διοργανώσεις. Αντιθέτως. Πολύ μεγαλύτερη σημασία από τα μετάλλια έχει η ανάπτυξη, το πλάτεμα της βάσης. Μαζί, φυσικά, με την αθλητική παιδεία.
Για τις νέες διοικήσεις ο δρόμος είναι ένας: εργασία και συνεργασία. Εργασία σκληρή. Και συνεργασία μέσα στις ομοσπονδίες, αφήνοντας κατά μέρος όσα τους χώρισαν στην προεκλογική περίοδο και κρατώντας την αγάπη, την οποία, θεωρητικά, όλοι, εξ ορισμού, έχουν για τον αθλητισμό.