Ο ελληνικός αθλητισμός βιώνει, ειδικά στα ομαδικά αθλήματα, μία από τις χειρότερες, αν όχι την χειρότερή του περίοδο. Αν εξαιρέσουμε την εθνική πόλο, που πήρε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, δεν βλέπω να υπάρχει κάπου αλλού κάποια διάκριση.
Στο ποδόσφαιρο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Σε συλλογικό επίπεδο, η παρουσία του Ολυμπιακού στους ομίλους του Champions League και η πρόκρισή του στους «16» του Europa μας υπενθύμισε πως… ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.
Στο μπάσκετ οι άλλοτε κραταιοί «αιώνιοι» καταποντίστηκαν στη Euroleague, χωρίς να διαφαίνεται κάποια ανάκαμψη στο μέλλον. Αφού, ειδικά σε αυτό το άθλημα, η δημιουργία αξιόμαχης ομάδας επαφίεται κατά πολύ στο πόσα λεφτά βάζει το αφεντικό. Και κάτι τέτοιο μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί…
Και άντε, την οικονομική δυστοκία να τη δικαιολογήσουμε κάπως λόγω της οικονομικής κρίσης που έπληξε τη χώρα μας την προηγούμενη δεκαετία και της τωρινής πανδημίας. Τι μπορούμε όμως να πούμε για όσα καθημερινά αποκαλύπτονται και αφορούν παράγοντες και προπονητές που δηλώνουν ταγμένοι στην υπηρεσία του… αθλητικού πνεύματος;
Δεν προλαβαίνουμε να τελειώσουμε με μία δίκη, γίνονται καταγγελίες και εισαγγελικές παρεμβάσεις για άλλες παρανομίες. Τα όσα έγιναν γνωστά από τη Σοφία Μπεκατώρου πιστέψαμε πως ήταν τα μόνα.
Δυστυχώς, όμως, λαθέψαμε. Αφού ήρθε η επιστολή των αθλητών και αθλητριών της ενόργανης γυμναστικής, για να ανοίξει ένα ακόμα κύκλο, για σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία καθώς και σεξουαλική παρενόχληση. Και αυτή την φορά όχι μόνο σε ανήλικους, αλλά σε παιδάκια πέντε και έξι ετών!