Αν ανατρέξουμε στην ιστορία του ποδοσφαίρου, θα δούμε πως οι περισσότεροι κορυφαίοι παίκτες αναδείχθηκαν από φτωχές χώρες. Από εκείνες όπου οι μη προνομιούχοι πολίτες δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και τα παιδιά είδαν ως μοναδική διέξοδο την μπάλα.
Ακόμα και στην εποχή μας κατά την οποία η οργάνωση και η μεθοδικότητα των οικονομικά προηγμένων κρατών προσπαθούν να αναδείξουν τα ταλέντα μέσα από τις ακαδημίες των συλλόγων, η αναζήτηση των «μαργαριταριών» γίνεται στην αφρικανική ήπειρο. Ενώ εξακολουθεί και η Λατινική Αμερική να αποτελεί ανεξάντλητη πηγή.
Οσο κι αν τα πετροδολάρια και δισεκατομμύρια, άγνωστης προέλευσης ευρώ, αγόρασαν ιστορικές ευρωπαϊκές ομάδες, στάθηκε αδύνατον σε αυτά να εξαγοράσουν τις συνειδήσεις των οπαδών τους.
Και εδώ λάθεψαν τα «γκόλντεν μπόις» που επεξεργάστηκαν για χάρη των πλουσίων την οργάνωση της Ευρωπαϊκής Σούπερ Λίγκας. Δεν μπορούσαν εξάλλου να γνωρίζουν, κλεισμένοι μέσα στο πολυτελή τους γραφεία, το πάθος και την αγάπη που έχει ο οπαδός για την ομάδα του.
Ετσι το «πραξικόπημα των 12» απέτυχε πριν καν περάσει ένα 48ωρο.
Δεν ήταν η αιτία μόνο οι «λευκές περιστερές», FIFA και UEFA, που απείλησαν με αποκλεισμούς. Απλώς κατάλαβαν πως ο κόσμος θα απείχε από αυτήν την περιοδεία των τσίρκων που θα μετατρέπονταν οι ομάδες.
Κι αυτό θα σήμαινε ελάχιστα έσοδα από τις διαφημίσεις.
Είναι σίγουρο, πως κάποια στιγμή, τα οικονομικά κέντρα που θέλουν να ελέγχουν τα πάντα στον κόσμο θα επανέλθουν. Ομως, όσο ακόμα στο ποδόσφαιρο μία ομάδα ελπίζει πως μπορεί να πετύχει αυτό που κατόρθωσε η Εθνική Ελλάδος το 2004, την ασπρόμαυρη μπάλα δεν θα τη βάψουν… πορτοκαλιά.