Αλλη μία μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση ξεκίνησε χθες, με απούσα την Εθνική μας. Το θέμα είναι αν έγινε πλέον συνήθεια αυτό και το δεχόμαστε όλοι ως δεδομένο. Και καλά ο κόσμος, που έχει απομακρυνθεί από την πάλαι ποτέ αγαπημένη του ομάδα, να δείχνει αδιαφορία. Αλλά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι; Η ΕΠΟ, οι διεθνείς και ο ομοσπονδιακός προπονητής;
Θέλω να πιστεύω πως όσο κι αν ο επαγγελματισμός έχει γίνει ένα με το… πετσί των αθλητών, υπάρχει ακόμα εκείνη η σπίθα του φιλότιμου στους παίκτες. Ειδικά όταν παρατάσσονται στο γήπεδο για την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου.
Πέρα όμως από το φιλότιμο και τους… ηρωισμούς, που συχνά τους επικαλούμαστε με το πρώτο καλό αποτέλεσμα, μεταξύ τόσων αρνητικών και αποτυχιών των τελευταίων ετών, είναι γεγονός πως κάτι θετικό και στον αγωνιστικό τομέα άρχισε να διαφαίνεται. Δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα στα δύο φιλικά, αλλά και η γενική εικόνα της ομάδας. Με το βασικότερο στοιχείο πως οι παίκτες δεν αδιαφόρησαν.
Κι αυτή η συμπεριφορά δίνει μια ελπίδα πως στις επερχόμενες υποχρεώσεις τους, στις αρχές Σεπτεμβρίου, για τους προκριματικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022, θα παρουσιάσουν ένα σύνολο ακόμα καλύτερο. Μοιάζει πως οι βάσεις έχουν μπει. Ο προπονητής έχει καταλάβει τις δυνατότητες των παικτών και παίρνει από αυτούς το μάξιμουμ, χωρίς πειραματισμούς ή μεγάλα ρίσκα.
Είναι δεδομένο πως δεν μπορούμε να παίξουμε «ποδόσφαιρο κατοχής». Ακόμα κι όταν αντιμετωπίζουμε υποδεέστερες ομάδες, δεν πατάμε οργανωμένα στην αντίπαλη περιοχή. Επομένως εκείνο που μας ταιριάζει είναι οι γρήγορες αντεπιθέσεις. Αυτές μας έφεραν τα τελευταία θετικά αποτελέσματα κι αυτές ίσως μας δώσουν την ευκαιρία να βρεθούμε στα γήπεδα του Κατάρ.