Το τένις μπήκε στα ελληνικά σπίτια τη δεκαετία του ’70 χάρη στην ΕΡΤ, που μας πρόσφερε τις τιτανομαχίες των Μποργκ, Κόνορς, ΜακΕνρο, Ναβρατίλοβα, Εβερτ κ.ά. Το άθλημα τότε εθεωρείτο προνόμιο της μεγαλοαστικής τάξης. Σταδιακά άρχισε να ξεφεύγει από το στενό πλαίσιο των πλούσιων βορείων προαστίων, χωρίς, βεβαίως, να καταστεί λαϊκό.
Την επόμενη δεκαετία βλέπαμε στα στάδια δεκάδες παιδιά με ακόντια στο χέρι, που φιλοδοξούσαν να γίνουν… Αννα Βερούλη και Σοφία Σακοράφα. Ετσι αναδείξαμε πολλές καλές ακοντίστριες και ακοντιστές, όπως τον Κώστα Γκατσιούδη κ.ά. Το τι συνέβη με το μπάσκετ μετά τον ευρωπαϊκό θρίαμβο του 1987 είναι, λίγο – πολύ, γνωστό.
Οι τεράστιες επιτυχίες της «χρυσής ομάδας» της άρσης βαρών τη δεκαετία του ’90 οδήγησαν εκατοντάδες παιδιά στα σωματεία τόσο μαζικά, ώστε τα γυμναστήρια ασφυκτιούσαν και οι προπονήσεις πραγματοποιούνταν με βάρδιες. Οι θρίαμβοι δεν είχαν συνέχεια και η κατιούσα που πήρε το άθλημα μετά το 2008, μας έφθασε στο σημείο να μην προκριθεί αθλητής μας στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τι θα συμβεί τώρα με το τένις, όταν και άνθρωποι που ουδέποτε είχαν ενδιαφερθεί για τον αθλητισμό αγωνιούσαν για τον Στέφανο Τσιτσιπά και τη Μαρία Σάκκαρη; Ουδείς μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα. Θα γίνουμε Σουηδία όπου, με αφετηρία και έμπνευση τον μέγιστο Μπγιορν Μποργκ, το άθλημα άνθισε και έλαμψε επί χρόνια; Πολύ δύσκολα. Αλλη κοινωνία η σουηδική, άλλη η ελληνική και διαφορετικές οι οικονομικές δυνατότητες των δύο λαών.
Ας μη χαθεί, πάντως, η ευκαιρία. Το τένις είναι σπουδαίο άθλημα. Από πολλές απόψεις. Ακόμη κι αν φαντάζει ουτοπικό να πετύχουμε όσα οι Σουηδοί, τουλάχιστον ας κατορθώσουμε να φέρουμε στα «κορτς» πολλά παιδιά. Θα ωφεληθούν και σωματικά και πνευματικά.