Από τον τελικό του Euro το 2012 στον αποψινό ημιτελικό. Ιταλία και Ισπανία, δύο από τις πιο βαριές φανέλες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, διεκδικούν στο «Γουέμπλεϊ» το εισιτήριο για το μεγάλο ραντεβού της 11ης Ιουλίου στο ίδιο γήπεδο, προκειμένου να φθάσουν στην κατάκτηση του τροπαίου του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Από τη μια πλευρά η «σκουάντρα αντζούρα». Ακόμα και το γιατί φοράει μπλε εμφανίσεις, χρώμα που δεν υπάρχει καν στη σημαία της, αποτελεί κομμάτι του μύθου της. Τον υπόλοιπο έχει φροντίσει να τον χτίσει με τις τέσσερις κατακτήσεις Μουντιάλ (1934, 1938, 1982, 2006) και ενός Ευρωπαϊκού (1968). Εχοντας αφήσει πίσω το στραπάτσο από τον αποκλεισμό της από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018, η Ιταλία μοιάζει ανανεωμένη. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι παρέλαβε καμένη γη και μέσα σε τρία χρόνια έχει δημιουργήσει ένα εξαιρετικό σύνολο.
Οι Ιταλοί έφτασαν έως εδώ, όμως, έχοντας απαρνηθεί το… παρελθόν τους. Το κατενάτσιο έδωσε τη θέση του στο ελκυστικό και το δημιουργικό ποδόσφαιρο, δικαιώνοντας τον Μαντσίνι για την επιλογή του. Βέβαια στον προημιτελικό με το Βέλγιο, από ένα σημείο και μετά οι Ιταλοί δίδαξαν ξανά μαθήματα αμυντικής λειτουργίας κρατώντας το πολύτιμο γι’ αυτούς 2-1 μέχρι το τέλος. Η απουσία του Σπινατσόλα είναι πλήγμα για την ομάδα, όμως ακόμα κι έτσι οι Ιταλοί κάνουν όνειρα τελικού.
Απέναντί τους θα είναι η ομάδα η οποία την τελευταία φορά που συναντήθηκαν τους έβαλε τέσσερα γκολ, αν και από το 2012 μέχρι σήμερα στην Ισπανία έχουν αλλάξει πολλά και σίγουρα δεν αποτελεί το φόβητρο εκείνης της 5ετίας, όταν κατέκτησε διαδοχικά δύο Euro (2008, 2012) και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο (2010). Για να φτάσει έως εδώ χρειάστηκε δύο παρατάσεις (στα ματς με Κροατία και Ελβετία) και μία διαδικασία πέναλτι (με Ελβετία) και δείχνει να έχει μεταπτώσεις στην απόδοσή της. Εχει όμως και παίκτες που μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν το αποτέλεσμα ενός αγώνα, όπως έγινε στην παράταση με τους Κροάτες, παρά το γεγονός ότι οι φιναλίστ του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου είχαν ισοφαρίσει σε 3-3, από 3-1 στο τελευταίο πεντάλεπτο.