Στη χώρα μας τους πυροσβέστες και τους αθλητές των μη εμπορικών αθλημάτων τους θυμόμαστε και τους μνημονεύουμε μόνο όταν οι πρώτοι, με κίνδυνο της ζωής τους, παλεύουν με τις φλόγες και οι δεύτεροι σηκώνουν τη γαλανόλευκη στον υψηλότερο ιστό στις μεγάλες διοργανώσεις. Οταν καταλαγιάσει η πύρινη λαίλαπα και σβήσουν οι προβολείς στα στάδια και στα γυμναστήρια, θάβονται μέσα στα αποκαΐδια.
Οι υποσχέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων, για τη βελτίωση των μισθών, των παροχών για καλύτερη προετοιμασία, για τελειότερο εξοπλισμό, μένουν στις ανακοινώσεις, οι οποίες, εδώ και δεκαετίες, ανασύρονται από τα συρτάρια για να επαναληφθούν από τα επόμενα… παπαγαλάκια στις αντίστοιχες περιπτώσεις. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, οι «ξύλινοι» λόγοι διαφέρουν μόνο στις υπογραφές.
Είναι σίγουρο ότι, στην εγκληματική αυτή αδιαφορία, από τους βασικούς υπαίτιους είναι και τα ΜΜΕ. Βλέπετε, η σκοποβολή, η άρση βαρών, η γυμναστική και άλλα πολλά αθλήματα και αγωνίσματα δεν «πουλάνε» όσο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Ενώ η αγωνία ενός πυροσβέστη, αστυνομικού, λιμενικού να ζήσουν την οικογένειά τους με 800-1.000 ευρώ τον μήνα δεν συγκινεί το φιλοθεάμον κοινό όπως η βουτιά ενός αστέρα του κινηματογράφου ή οποιουδήποτε άλλου «σελέμπριτι» από το πολυτελές του γιοτ.
Αρχειοθετήστε τα πρωτοσέλιδα αυτών των ημερών, του πολιτικού και αθλητικού Τύπου, τα οποία διαφέρουν ελάχιστα από αυτά του 2018 για το Μάτι και των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο του 2016. Τίποτα από όσα υποσχέθηκαν τότε και υπόσχονται τώρα, κυβερνήσεις και αθλητικοί παράγοντες, δεν πραγματοποιήθηκε και ούτε πρόκειται να πραγματοποιηθεί.
Την επόμενη μέρα των καταστροφών και των θριάμβων, οι ήρωες των πυρκαγιών θα επιστρέψουν στον βιοποριστικό τους αγώνα και αυτοί των αντιεμπορικών αθλημάτων στη μοναξιά των προπονήσεών τους και στην αναζήτηση χορηγών, μήπως και βελτιώσουν τις συνθήκες της προετοιμασίας τους. Και στους δύο η μέριμνα του κράτους θα απουσιάζει, όπως πάντα.