Oταν υπάρχουν ο κορωνοϊός, οι φωτιές, ο συνεχής αγώνας για την καθημερινή επιβίωση, είναι πολύ φυσικό ουδείς να ασχολείται με το πότε θα αρχίσει το επαγγελματικό μας πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Το μόνο δυσάρεστο σ’ αυτή την αναβολή είναι οι εργαζόμενοι που βγάζουν ένα μεροκάματο προσφέροντας τις υπηρεσίες τους.
Οσο για το θέαμα, ας είναι καλά η τηλεόραση που μας παρέχει απλόχερα όλα τα σπουδαία πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Η αιτία που δεν άρχισε ακόμα το πρωτάθλημα είναι πως υπάρχουν ομάδες που δεν βρήκαν τηλεοπτική στέγη. Δηλαδή, τη βασική πηγή εσόδων μιας ΠΑΕ. Η σκέψη για κεντρική διαχείριση δεν τελεσφόρησε και αρκετές ομάδες αδυνατούν να πληρώσουν τις τρέχουσες και μελλοντικές υποχρεώσεις τους.
Το ερώτημα που γεννάται είναι τι κάνουν οι διοικήσεις των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιρειών για να κάνουν ελκυστικό το προϊόν τους, ώστε να υπάρχουν αγοραστές. Είμαστε ίσως η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα όπου οι ομάδες εκλιπαρούν τα κανάλια και όχι το αντίστροφο.
Σίγουρα το σύστημα της κεντρικής διαχείρισης είναι το πιο σωστό και γι’ αυτό εφαρμόζεται σχεδόν σε όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ομως σ’ αυτά υπάρχει μία βασική παράμετρος. Ολες οι ομάδες κάθονται στο τραπέζι, προσπαθώντας η καθεμία ξεχωριστά, αλλά και όλες μαζί, να επιτύχουν την καλύτερη γι’ αυτές συμφωνία.
Αντιθέτως, στη χώρα μας όλα αρχίζουν με άτυπες συνεργασίες και λυκοφιλίες παραγόντων. Δημιουργούνται συμμαχίες με πυρήνα έναν ισχυρό και δορυφόρους τις πιο αδύναμες οικονομικά και εμπορικά ομάδες.
Και το χειρότερο, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, πολλές «μικρές» αλλά ιστορικές ομάδες που θέλησαν και μπήκαν στο άρμα κάποιου ισχυρού, αφού έπαιξαν το παιχνίδι του, εγκαταλείφθηκαν σαν… στυμμένη λεμονόκουπα. Με αποτέλεσμα να έχουν εξαφανιστεί από τον ποδοσφαιρικό χάρτη της Ελλάδας.