Η απρόσμενη, για πολλούς, νίκη της Εθνικής μας επί της Σουηδίας επέδρασε σαν… παυσίπονο στο βαριά αρρωστημένο ποδόσφαιρό μας. Η παραίτηση Ζαγοράκη, μία μέρα πριν από τον αγώνα της Τετάρτης, και τα όσα ακολούθησαν έπειτα από την ισοπαλία στο Κόσοβο είχαν ανοίξει πάλι τις πληγές, που δεν μπορεί κανείς να τις επουλώσει.
Η αλλαγή του ομοσπονδιακού προπονητή ήταν δεδομένη, αφού ήδη είχαν κυκλοφορήσει τα ονόματα των πιθανών αντικαταστατών του. Ο Τύπος έπνεε μένεα κατά πάντων και η αμφισβήτηση της αξίας των διεθνών ήταν σε ημερησία διάταξη.
Εδώ όμως είναι Ελλάδα. Και όσο εύκολα στέλνουμε στο ανάθεμα όσους θεωρούμε υπαίτιους των αποτυχιών, άλλο τόσο ευκολότερα αποθεώνουμε τους ίδιους στην πρώτη επιτυχία. Ποτέ δεν έχουμε την υπομονή να ολοκληρωθεί ένας σχεδιασμός και να δούμε αν επετεύχθη ή όχι ο στόχος.
Ο Φαντ Σιπ πήρε… παράταση παραμονής μέχρι να γίνουν, τον Οκτώβριο, τα παιχνίδια σε Γεωργία και Σουηδία. Το ίδιο και οι διεθνείς μας. Τα αποτελέσματα θα κρίνουν το μέλλον τους. Με θετικά αποτελέσματα συνεχίζουν, με αρνητικά ξεκινούν οι αλλαγές. Και αυτό είναι το μέγα λάθος, που θα επαναληφθεί, από την εποχή των Ρεχάγκελ και Σάντος.
Γιατί η αλλοπρόσαλλη εικόνα που παρουσιάζει εδώ και αρκετά χρόνια η Εθνική μας ξεκινάει από τη νοοτροπία αυτών που κατά καιρούς ελέγχουν τις αποφάσεις της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Οι διοικούντες την ΕΠΟ το μόνο που κάνουν είναι… χατίρια, που ουσιαστικά εξυπηρετούν όχι την Εθνική μας ομάδα, αλλά αυτές των αφεντικών των ΠΑΕ.
Αυτό δεν μπόρεσε να το αλλάξει ούτε ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο οποίος είχε και την κυβερνητική υποστήριξη αλλά και την προσωπικότητα, ως αρχηγός της πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2004. Το «φταίμε όλοι» αποδεικνύει το πόσο ανίσχυρος ήταν, κι αυτός ακόμα, να χτυπήσει το κατεστημένο.