Για τo «δράμα» του Γιώργου Ανατολάκη, ο οποίος… «κατέληξε να γίνει κούριερ», διαβάσαμε και ακούσαμε τις προηγούμενες ημέρες σε πολλά ειδησεογραφικά μέσα, τα οποία ασχολήθηκαν με τον «ξεπεσμό» ενός πρώην ποδοσφαιριστή και μετέπειτα βουλευτή, στην «κατηγορία» του διανομέα μεταφορέα.
Ξεπεσμός, λοιπόν, για έναν άνθρωπο είναι να εργάζεται ως κούριερ ή αδυνατούμε τελικά να διαχωρίσουμε τις εργασιακές διαβαθμίσεις με τις οικονομικές; Θα πείτε ότι αυτά είναι ανάλογα μεγέθη. Για τα μαθηματικά ναι, όμως εδώ μπαίνει και ο συντελεστής «άνθρωπος».
Ο άνθρωπος που εργάζεται σκληρά ως διανομέας, αλλά δεν αισθάνεται ξεπεσμένος. Ο νέος και ο μεσήλικας που τρέχει από το πρωί έως το βράδυ πάνω στους αεικίνητους τροχούς της καθημερινότητας, αλλά στο τέλος της ημέρας νιώθει περήφανος, παραμένει ευγενής και χαμογελαστός κι ας μην πέρασαν από τα χέρια του εκατομμύρια· κι ας μην τον έλουσε η γλυκιά λάμψη της δόξας και της αναγνωρισιμότητας.
Κανένας ξεπεσμός λοιπόν. Ο ιδρώτας μπορεί να έχει άλλη αξία όταν είσαι ποδοσφαιριστής, όμως όταν μιλάμε για ανθρώπινες αξίες, μια ριγέ φανέλα με έναν αριθμό έχει το ίδιο «βάρος» με ένα ιδρωμένο T-shirt ποτισμένο στο καυσαέριο.
Υπάρχουν πολλοί που έκαναν λάθη και είδαν μέσα σε μια… νύχτα τους λογαριασμούς τους άδειους. Πολλοί από αυτούς ήταν διάσημοι. Η δημοσιότητα, όμως, δεν έχει… τακτ, δεν είναι εχέμυθη. Μαρτυράει τα πάντα. Και πολλές από αυτές τις ιστορίες που διηγείται χωρίς να ρωτήσει κανέναν, κρύβουν μαθήματα ζωής για τους δέκτες.
Μαθήματα ζωής και για το ίδιο το «θύμα». Το ζητούμενο είναι κατά πόσον είμαστε όλοι διατεθειμένοι να τα συλλάβουμε και να αντικρίσουμε τη ζωή μας από τη σωστή οπτική γωνία.