Η συνειδητοποίηση μιας κατάστασης απαιτεί να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια και εις βάθος ανάλυση, ώστε ν’ αρχίσει η προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων. Αυτά ακριβώς είναι απαραίτητα τώρα για το ελληνικό βόλεϊ.
Το ταξίδι των εθνικών ομάδων ανδρών και γυναικών στα πρωταθλήματα Ευρώπης τελείωσε γρήγορα και άδοξα. Οι όποιες προσδοκίες υπήρχαν δεν υλοποιήθηκαν. Το γιατί, είναι της αρμοδιότητας των προπονητών (όχι μόνο των ομοσπονδιακών, αλλά και των σωματειακών) και της διοίκησης της ομοσπονδίας ν’ απαντηθεί. Πρέπει, όμως, να επισημάνουμε κάποια πράγματα:
Κατ’ αρχάς, να σταματήσουμε να θεωρούμε επιτυχία την πρόκριση στους τελικούς του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Διότι από το 2019 προκρίνονται 24 χώρες. Οχι 12 όπως παλιότερα, ούτε καν 16 όπως το 2009, οπότε η εθνική ανδρών είχε αναδειχθεί 8η.
Δεύτερον, έχει παρέλθει (ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί) η εποχή που οι «μικρές» εθνικές ομάδες (κυρίως των εφήβων και των παίδων) διακρίνονταν σε πρωταθλήματα κόσμου και Ευρώπης. Αυτό μάλλον κάτι δείχνει για την παραγωγική διαδικασία…
Σοβαρό πρόβλημα αποτελεί ο αφελληνισμός των ομάδων των συλλόγων. Μπορεί η παρουσία πολλών ξένων (μερικοί εκ των οποίων είναι υψηλού επιπέδου) να βοηθάει στη διεξαγωγή πιο ενδιαφερόντων πρωταθλημάτων, αλλά αποτελεί τροχοπέδη στην ανάδειξη πολλών νέων παικτών. Oμως, φοβούμαι ότι τούτο το πρόβλημα πολύ δύσκολα θα λυθεί. Διότι απαιτεί συναίνεση των Δ.Σ. των σωματείων.
Παρά ταύτα, τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα άφησαν και κάποια αχτίδα αισιοδοξίας. Είναι το γεγονός του σχετικά μικρού μέσου όρου ηλικίας των ομάδων, κυρίως των ανδρικών. Αν κατορθώσουμε να «χτίσουμε» με θεμέλια αυτά τα «παιδιά» (αγόρια και κορίτσια), ίσως το μέλλον να είναι καλύτερο από το παρόν.