Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς έφυγε από τη ζωή ακριβώς μία μέρα πριν συμπληρωθούν 41 χρόνια από τη στιγμή που ήλθε στην Ελλάδα για να αναλάβει τον βυθισμένο στην εσωστρέφεια και τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα, Αρη.
Από τότε δέθηκε όσο λίγοι με τη χώρα μας και πάντα βρισκόταν με το ένα πόδι του εδώ, ακόμα κι όταν αναγκαζόταν να δουλεύει για συνεχόμενα χρόνια μακριά της. Κράτησε τα σπίτια του στην Αθήνα και στη Χαλκιδική, κράτησε και δυνατές σχέσεις με πολλούς από τους ανθρώπους που γνώρισε εδώ, από το ίδιο ή και από αντίπαλο στρατόπεδο.
Γόνος αστικής οικογένειας, με πατέρα διακεκριμένο νομικό και μητέρα συγγενή του διάσημου Σέρβου εφευρέτη Νίκολα Τέσλα, ο «Ντούντα» κληρονόμησε το πάθος για το μπάσκετ και τα περιστέρια από τον κατά έξι χρόνια μεγαλύτερο αδελφό του Σλόμπονταν, τον οποίο θαύμαζε και αγαπούσε παθολογικά.
Ο «Πίβα» τον έπεισε να αφήσει την πυγμαχία για χάρη του μπάσκετ, άθλημα που ο πατέρας του το θεωρούσε κατώτερο και του επέτρεψε να ασχοληθεί μαζί του μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα σπουδάσει. Πήρε το πτυχίο της Γεωλογίας και παρότι δεν άσκησε στα σοβαρά αυτό το επάγγελμα, απέκτησε με την επιμονή του πατέρα του γνώσεις που του επέτρεπαν να σταθεί σε οποιαδήποτε συζήτηση, για την πολιτική, την τέχνη, τις επιστήμες.
Ο Ιβκοβιτς έπλασε αμέτρητους μπασκετμπολίστες και απογείωσε την καριέρα τους, υπήρξε μέντορας πολλών προπονητών που έλαμψαν γιατί δεν άφησε ο ίδιος να τους σκεπάσει η σκιά του και ήταν από τους βασικούς αναμορφωτές του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Στην είδηση του θανάτου του, πολλοί επιφανείς άνθρωποι του αθλήματος γονάτισαν και υποκλίθηκαν, αρκετοί εκ των οποίων είχαν αντιπαλότητα μαζί του και εκτός αγωνιστικών χώρων. Παρά τις εντάσεις και τις φορτισμένες στιγμές που συχνά ξεπερνούσαν τα όρια, ουδείς αμφισβήτησε τη μεγάλη αξία του και τη δύναμη της προσωπικότητάς του.
Χαρακτήρας – οδοστρωτήρας, ο Ιβκοβιτς είχε έναν μαγικό τρόπο να γυρνάει το κουμπί και να ανακατεύει το μέλι με το ξίδι. Με την αγαπημένη του φράση όταν ηρεμούσε «έλα μπρε αγκάπη μου, έλα να σε κεράσω ένα ποτό» έθαψε αρκετές φορές το τσεκούρι του πολέμου, αλλά υπήρξαν αρκετές άλλες που η κατάσταση ξέφυγε επικίνδυνα, συχνά με δική του ευθύνη.
Η αποκαθήλωση παικτών-ταμπού όπως οι Χάρης Παπαγεωργίου, Κιτσάνοβιτς και Νταλιμπάγκιτς, ο άγριος τσακωμός του με τον Σούμποτιτς, η λυκοφιλία του με τον Γκάλη, οι προστριβές του με τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου, τον Μπουρούση και ένα σωρό άλλους παίκτες του, οι εντάσεις με διαιτητές και αντιπάλους, το άγριο βλέμμα του όταν του έκαναν μια άβολη ερώτηση, ήταν στοιχεία της προσωπικότητας που έχτισε στα παιδικά του χρόνια, όταν χανόταν στα σοκάκια της Crveni Krst, της πιο σκληρής γειτονιάς του Βελιγραδίου.
«Από τον Γκάλη μέχρι τον συγχωρεμένο τον Ντράζεν, από τον Φάνη μέχρι τον κύριο Φασούλα και τον Παπανικολάου, όλοι μα όλοι βγήκαν ωφελημένοι από τις κόντρες μας. Κατά βάθος όλοι τους ήξεραν και καταλάβαιναν πόσο απαιτητικός είμαι με τους παίκτες-βεντέτες», ήταν η δική του εξήγηση για τις άπειρες φορές που τράβηξε το σχοινί στα άκρα, θιασώτης της άποψης ότι «για να κάνεις ομελέτα, πρέπει να σπάσεις τ’ αυγά». Και η αλήθεια είναι ότι οι ομελέτες του Ντούσαν Ιβκοβιτς είχαν πάντα μια ιδιαίτερη, πικάντικη και πολύ νόστιμη γεύση…