Λένε πως κάποιες φορές η πολλή αγάπη σκοτώνει. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί το γιατί οι οπαδοί που δηλώνουν πως είναι έτοιμοι ακόμα και να θυσιαστούν για την ομάδα που υποστηρίζουν, με τις συμπεριφορές τους γίνονται υπαίτιοι ώστε αυτές να τιμωρούνται, όπως χθες ο Ολυμπιακός.
Πόσες και πόσες ποινές δεν έχουν δεχτεί για εντός και εκτός Ελλάδος αγώνες οι ΠΑΕ, που εκτός από χρηματικές απώλειες έχουν υποστεί και βαθμολογικές λόγω αποκλεισμού των γηπέδων τους. Κι όμως φαίνεται πως αυτή η λατρεία τους προς αυτές τους θολώνει το μυαλό και δεν μπορούν να συμπεριφερθούν με τον τρόπο που πρέπει και ο οποίος είναι αυτός που θα ενισχύσει τις προσπάθειες των ινδαλμάτων τους και θα αποσυντονίσει τους αντιπάλους τους.
Αλήθεια; Δεν μπορούν να καταλάβουν πως όταν έχουν τον «εχθρό»στα σχοινιά και τον γρονθοκοπούν είναι «δώρο»να του δίνουν ανάσες, γινόμενοι υπαίτιοι να υπάρξει διακοπή του παιχνιδιού; Πώς μπορεί, εδώ και χρόνια, να μην το έχουν καταλάβει αυτό; Δεν δέχομαι τον χαρακτηρισμό «ανεγκέφαλοι» που τους καταλογίζουν οι εταιρείες και ο Τύπος.
Αυτοί είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη αφορά τις διοικήσεις των ομάδων, οι οποίες δεν φείδονται επιθετικών προσδιορισμών όταν θέλουν να υμνήσουν τους οργανωμένους οπαδούς τους. «Ο υπερήφανος λαός» είναι ο πιο διαδεδομένος. Λες και αισθάνονται κάποιο φόβο να καταδικάσουν τις συμπεριφορές τους. Προσπαθούν, ως επί το πλείστον, να τις δικαιολογήσουν και ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που θα υπάρξει μια σκληρή ανακοίνωση.
Και κάτι τελείως θεωρητικό, αφού δεν έχει απαντηθεί ποτέ επισήμως: Πώς γίνεται στα ευρωπαϊκά παιχνίδια να μην ανάβει ούτε… αναπτήρας και σε αυτά του ελληνικού πρωταθλήματος τα γήπεδα να θυμίζουν βομβαρδισμένη περιοχή;