Αν θέλαμε να δούμε ένα φως στο σκοτεινό τούνελ του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα το εντοπίζαμε στα ενδιαφέροντα παιχνίδια που γίνονται στο επαγγελματικό μας πρωτάθλημα. Μπορεί το επίπεδο του θεάματος να μην είναι υψηλό, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ανταγωνισμός, σασπένς για την τελική έκβαση και οι «μικροί» κοιτάζουν τους «μεγάλους» στα μάτια.
Το «ένδεκα εμείς, ένδεκα αυτοί», που έχει τις ρίζες του στο βρετανικό ποδόσφαιρο, ωρίμασε πλέον και στις σκέψεις των ομάδων, που αντιμετώπιζαν με φόβο τις παραδοσιακές διεκδικήτριες των τίτλων στη χώρα μας. Φυσικά, από το να βρεθεί κάποια στιγμή μια Λάρισα, που είχε σπάσει το κατεστημένο, απέχουμε πολύ.
Σίγουρα όμως η «ψαλίδα» έκλεισε και οι… περίπατοι έπαψαν να υπάρχουν. Για να φτάσουμε όμως στο σημείο αυτό, δυστυχώς δεν ισχυροποιήθηκαν με περισσότερο ταλαντούχους ή ακριβότερους ποδοσφαιριστές οι μικρομεσαίοι. Ωστε μαζί με τον ανταγωνισμό να έχουμε και καλύτερο θέαμα.
Απλώς οι «μεγάλοι», λόγω της οικονομικής κρίσης που εξακολουθεί να μαστίζει το ποδόσφαιρο, όχι μόνο στην Ελλάδα, συρρίκνωσαν τους προϋπολογισμούς και επομένως και την ποιότητα. Βλέπετε, το «ό,τι πληρώνεις, αγοράζεις» ισχύει και στον αθλητισμό. Αποτέλεσμα;
Η παρουσία των ομάδων μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο αριθμός τους μειώθηκε. Η συμμετοχή τους περιορίστηκε, των περισσοτέρων, στην τρίτη κατηγορία, και από τις τέσσερις στην αφετηρία συνεχίζουν οι δύο.
Κι αυτές με αποτελέσματα που δεν συνάδουν με τη δυναμικότητα των αντιπάλων τους. Σκεφτείτε, αν πριν από λίγα χρόνια ο Ολυμπιακός θα ανησυχούσε για την πρωτιά στον όμιλο με τους αντιπάλους που έχει τώρα. Οσο για τον ΠΑΟΚ, η μη κατάκτηση της πρώτης θέσης θα σημαίνει πως… πιάσαμε τον πάτο της Ευρώπης. Γι’ αυτό ας μην χαρακτηρίζουμε θριάμβους κάποιες νίκες…