«Η πέτρα, το σίδερο και το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει», έχει γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης και η άποψη του Κρητικού συγγραφέα ταιριάζει στον συμπατριώτη του Γιάννη Γιαννουδάκη, τον 39χρονο μαχητή του μουάιτάι που μέσα από τον αθλητισμό και το τραγούδι κατάφερε να βγει νικητής στη μάχη με τη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Ο Χανιώτης αθλητής διεγνώσθη με τη νόσο το 2009 και σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, ανεβαίνει στα ρινγκ του τόσο απαιτητικού αθλήματος και αγωνίζεται, ενώ βοηθάει τον προπονητή του και στην προπόνηση μικρών παιδιών. Όλα αυτά χάρη στη δύναμη της ψυχής του.
Μέχρι το 2009, η ζωή του Κρητικού Γιάννη Γιαννουδάκη κυλούσε όπως κάθε ανθρώπου της ηλικίας του. Αθλητισμός, κρητικά γλέντια, αγώνες με μηχανές και οικογένεια. Ξαφνικά ο οργανισμός τού χτύπησε το πρώτο… καμπανάκι.
«Την Κυριακή έπαιζα μπάλα και τη Δευτέρα το πρωί ένιωσα ένα έντονο μούδιασμα στα πόδια μου και δεν μπορούσα να περπατήσω. Πήγα στο νοσοκομείο αλλά δεν μπορούσαν να βρουν τι έχω. Έκανα εξετάσεις και ύστερα από ένα μήνα με έστειλαν σε νοσοκομείο στην Αθήνα διότι δεν έβρισκαν από πού προερχόταν το πρόβλημα. Κατά τις πρώτες ημέρες της παραμονής μου στο νοσοκομείο έχασα το 80% της όρασης μου ενώ από με το αριστερό μου χέρι δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε το κινητό μου. Ήταν ξεκάθαρο ότι έπασχα από σκλήρυνση κατά πλάκας», μας είπε ο Γιάννης Γιαννουδάκης σε συνέντευξη που παραχώρηση στο kathimerini.gr.
Και από εκείνη την ημέρα άρχισε η μάχη του Γιάννη Γιαννουδάκη με τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Στα πρώτα στάδια του… αγώνα για τη ζωή ο αθλητής μπήκε στο ρινγκ με… κατεβασμένα χέρια.
«Ξεκίνησα την ενέσιμη θεραπεία. Αυτό που ζούσα ήταν εξαιρετικά επώδυνο για εμένα. Ήμουν και είμαι άνθρωπος της παρέας, της βόλτας, της διασκέδασης. Ξαφνικά έπρεπε να κάνω, μέρα παρά μέρα, ενέσεις, να ψάχνω για κρεβάτια στα νοσοκομεία κλπ. Όλα αυτά μου πίεζαν το μυαλό. Τα πρώτα δύο χρόνια είχα αφήσει τον εαυτό μου γιατί δεν μπορούσα να δεχτώ την κατάσταση. Την πρώτη διετία είχα εξάρσεις. Μία ήμουν καλά και δύο κακά. Το 2012 παρέλυσαν τα πόδια και τα χέρια μου ενώ είχα και πρόβλημα στα μάτια. Οι γιατροί με έστειλαν στο Αιγινήτειο για να κάνω κορτιζόνη. Εκείνο το διάστημα μία φίλη μού είχε προτείνει να διαβάσω το βιβλίο «The Secret» της Μπερν Ρόντα. Επειδή ήξερε ότι δύσκολα θα διάβαζα, μού έστειλε μία ιστοσελίδα που είχε βίντεο από το βιβλίο. Όταν το είδα πίστεψα ότι ο γιατρός είναι το μυαλό μου».
Με ένεση κορτιζόνης στα μπουζούκια
Στον… δεύτερο γύρο του αγώνα για τη ζωή ο Κρητικός αθλητής μπήκε στο ρινγκ έτοιμος να δώσει τον αγώνα του. Έναν αγώνα όμως που τον έδωσε με τον δικό του τρόπο.
«Μπήκα στο νοσοκομείο και κάθε μέρα μου έδιναν τρία γραμμάρια κορτιζόνης. Το 4ο βράδυ, όταν άρχισα, έστω με δυσκολία, να περπατάω είπα στον ασθενή που βρισκόταν δίπλα μου ότι θα φύγω και εάν με ζητήσουν οι γιατροί να με πάρει τηλέφωνο. Αυτός νόμισε ότι θα πάω να κάνω κακό στον εαυτό μου. Του εξήγησα ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο.
Πήρα ένα ταξί και πήγα σε ένα κέντρο της παραλιακής με ζωντανή μουσική. Επειδή δεν μπορούσα να περπατήσω καλά με βοήθησε ο ταξιτζής να πάω μέχρι την πόρτα και, στη συνέχεια, ο πορτιέρης με κράτησε μέχρι να μπω μέσα. Με το μανίκι είχα καλύψει την πεταλούδα του ορού και δεν φαινόταν κάτι. Κάθισα στο μπαρ και άρχισα να πίνω. Ήταν και μία παρέα με κορίτσια και αρχίσαμε τα κεράσματα. Τραγούδησα και πέρασα πολύ ωραία.
Όταν τα ξημερώματα έκλεισε το μαγαζί βγήκα να πάρω ταξί και δεν είχα καταλάβει ότι πλέον περπάταγα χωρίς βοήθεια. Πήρα ένα ταξί και πήγα σε άλλο μαγαζί μέχρι τις 7 το πρωί. Στη συνέχεια, επέστρεψα στο νοσοκομείο. Η νοσοκόμα προσπαθούσε να μου μετρήσει την πίεση αλλά εγώ από το πολύ ποτό που είχα καταναλώσει δεν έβλεπα στο μισό μέτρο.
Μου έκαναν ένεση καφεΐνης κλπ και όταν είπα στον γιατρό ότι πήγα στα μπουζούκια και ήπια αλκοόλ ενώ έπαιρνα κορτιζόνη, αυτός απόρησε πως δεν πέθανα. Ξύπνησα αργά τη νύχτα και ένιωσα πολύ δυνατός. Στη συνέχεια, μίλησα με τον γιατρό μου και του είπα να μου κάνει τα τεστ τα οποία βγήκαν όλα καλά. Η όραση είχε επανέλθει στο 100%. Είπα στον γιατρό ότι θα φύγω και ότι δεν θα ξαναμπώ στο νοσοκομείο. Και το έκανα».
Η συνέχεια της ιστορίας του Γιάννη Γιαννουδάκη είναι εξίσου εντυπωσιακή. Μία ιστορία από αυτές που ο δημοσιογράφος δεν θέλει να κάνει ερωτήσεις για να μη διακόψει τη συγκλονιστική αφήγηση.
«Είπα στον εαυτό μου ότι έχω παιδιά και για να είναι καλά τα παιδιά μου θα πρέπει να είναι και ο Γιάννης καλά. Όταν γύρισα στα Χανιά σταμάτησα να παίρνω φάρμακα και να κάνω ενέσεις. Έμπαινα στο μπάνιο να κάνω ένεση αλλά την πέταγα. Ύστερα από έξι μήνες έκανα και πάλι εξετάσεις και από τις 48 εστίες είχαν μείνει 20. Ο γιατρός μου μίλησε για τα αποτελέσματα των φαρμάκων και όταν του απάντησα ότι τα έχω σταματήσει δεν ήξερε τι να μου πει. Η ζωή μου άρχισε να κυλάει όπως πριν αρρωστήσω. Τραγούδαγα, έκαναν παρέες, έπαιξα στην τηλεοπτική σειρά «Μπρούσκο» ενώ το 2014 άρχισα σιγά σιγά να ασχολούμαι και πάλι με το μουάιτάι με τον δάσκαλο μου Δημήτρη Κυδωνάκη, στον Κύδωνα Sports».
«Το μουάιτάι είναι η ψυχοθεραπεία μου»
Ο μαχητής της ζωής ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων του και των αγώνων που έδωσε στο ρινγκ της ζωής και φτάνει στο σήμερα. «Σε ότι αφορά τη σκλήρυνση έχουν μείνει μόνο δύο εστίες και η μία είναι ανενεργή. Οι γιατροί προσπαθούν να βρουν πως έγινε αυτό. Ξέρω όμως ότι υπάρχει μέσα μου και… κοιμάται. Εάν στενοχωρηθώ ή κουραστώ με «χτυπάει» στο μάτι, σα να μου λέει χαλάρωσε. «Εγώ χαλαρώνω στον σάκο (σ.σ. τον αγωνιστικό) ή θα μπω για σπάρινγκ (σ.σ. προσομοίωση μιας αληθινής μάχης επάνω σε ρινγκ). Το μουάιτάι είναι η ψυχοθεραπεία μου. Βέβαια έχω παρατηρήσει ότι όταν κάνω μία στροφή 180 μοιρών για χτύπημα έχω μία αστάθεια. Έτσι προσπαθώ να αγωνίζομαι χωρίς να γυρίζω».
Τον Γιάννη Γιαννουδάκη τον γνωρίσαμε στο πανελλήνιο κύπελλο μουάιτάι, το οποίο διεξήχθη στο Sportcamp στο Λουτράκι. Οι περισσότεροι από τους αθλητές και τις αθλήτριες του Κύδωνα Sports θα μπορούσαν να ήταν παιδιά του 39χρονου μαχητή. Μάλιστα, σε ένα διάλειμμα της διοργάνωσης ανέβηκε στο ρινγκ, πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε το «Ήτανε μια φορά» του Νίκου Ξυλούρη.
«Οι πιτσιρικάδες στη σχολή με αποκαλούν «σοφέ γέροντα». Δεν ήξεραν τίποτα για το πρόβλημα με την υγεία μου. Όταν επιστρέψαμε στα Χανιά, ο αδελφός του δασκάλου μου, ο Νικηφόρος, ο οποίος είναι επίσης προπονητής, συγκέντρωσε όλα τα παιδιά και τους είπε την ιστορία μου. Τότε, οι μισοί έκλαιγαν και οι άλλοι μισοί χειροκροτούσαν. Αγωνίζομαι με βίδες στα πόδια γιατί όταν έτρεχα σε αγώνες με μηχανές είχα χτυπήσει. Πάντα μου άρεσε η αίσθηση της αδρεναλίνης και το μουάι τάι μού την ανεβάζει», μας είπε λίγες ημέρες μετά τους αγώνες ο Κρητικός αθλητής.
Ποια όμως είναι τα σχέδια του Γιάννη Γιαννουδάκη για το μέλλον; «Το άθλημά μας, εκτός απροόπτου, θα μπει στους Ολυμπιακούς και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Εάν συμβεί αυτό θα ήθελα να αγωνιστώ στους Παραολυμπιακούς όχι μόνο για τη συμμετοχή αλλά και για τα μηνύματα που μπορώ να περάσω σε ανθρώπους οι οποίοι αντιμετωπίζουν προβλήματα. Επίσης θα ήθελα να ασχοληθώ με την προπονητική. Μου αρέσει να ασχολούμαι με τα παιδιά. Έχω τρία: τον Γιώργο, την Ειρήνη και τη Μελωδία. Τα παιδιά μου, η οικογένεια μου, είναι η δύναμή μου. Θα ήθελα όμως να προπονώ παιδιά. Δεν ξέρω εάν θα καταφέρω να βγάλω κάποιον τεράστιο αθλητή. Με ενδιαφέρει περισσότερο να βγάλω τεράστιους ανθρώπους. Ένας δάσκαλος πρέπει πρώτα από όλα να μαθαίνει στα παιδιά πώς να μάχονται την καθημερινότητά τους και να βγαίνουν νικητές».
Αυτή είναι η ιστορία του Γιάννη Γιαννουδάκη που κατάφερε να βγει νικητής στη σημαντικότερη μάχη ενός ανθρώπου: αυτή για τη ζωή. Ασχολείται με το μουάιτάι, τραγουδάει τα βράδια με τις παρέες του, αλλά γνωρίζει ότι η σκλήρυνση «κοιμάται» μέσα του. Όταν του χτυπάει το «καμπανάκι» της ξέρει πως θα την βάλει και πάλι στο περιθώριο της ζωής του. Εξάλλου, όπως είχε πει ο Τζον Κένεντι, «Όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν».
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr