Η απαγόρευση της παρουσίας των φιλάθλων στις εξέδρες λόγω της πανδημίας, που φοβάμαι πως θα επανέλθει, δημιούργησε σε πολλούς την ψευδαίσθηση πως η βία στα γήπεδα θα αποτελούσε μια κακή ανάμνηση στη χώρα μας. ∆υστυχώς, τα γεγονότα διέψευσαν αυτή την προσδοκία.
Το «καμπανάκι» που κτύπησε με τα καπνογόνα στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», μάλλον δεν το άκουσε κανείς. Ειδικά οι παράγοντες του ΠΑΟΚ, που πιθανόν να αισθάνθηκαν και ικανοποίηση, γιατί η τιμωρία των πρωταθλητών, τους «εξυπηρετούσε».
Ομως, ο εφησυχασμός τους αποδείχθηκε τεράστιο σφάλμα. Οταν μάλιστα η πολιτική του «χαϊδέματος των καλών παιδιών» αποτελεί μόνιμη επιλογή των περισσοτέρων ΠΑΕ, έρχεται η στιγμή που το… μάρμαρο κοστίζει ακριβά.
Ο ΠΑΟΚ είναι αυτός που έχει δεχθεί τις βαρύτερες ποινές λόγω της συμπεριφοράς μερίδας οπαδών του. Τους «ανεγκέφαλους», όπως είθισται να αποκαλούνται – όχι μόνο οι δικοί του, αλλά και των άλλων ομάδων. Αλήθεια, πόσοι είναι αυτοί; Σίγουρα τους γνωρίζουν, αφού είναι «κάτοικοι» συγκεκριμένης θύρας της Τούμπας, όπως και των άλλων γηπέδων. Είναι τόσο δύσκολο να απομονωθούν; Ή τουλάχιστον να ελεγχθούν;
Πιστεύω πως όχι. Εξάλλου υπάρχει το… δεδομένο από τους ευρωπαϊκούς αγώνες. Και ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός έχουν ηττηθεί στα γήπεδά τους. Ομως δεν δημιουργήθηκε το παραμικρό παρατράγουδο.
Και φυσικά δεν άναψε ούτε… αναπτήρας, είτε κατά την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο είτε στους πανηγυρισμούς ενός τέρματος. Επομένως πολύ εύκολα μπορεί να συμπεράνουμε πως ο «φόβος φυλάει τα έρμα», όσο κι αν αυτό δεν είναι και απολύτως δημοκρατικό.