Αλλος ένας χρόνος ετοιμάζεται να μας αποχαιρετήσει. Και όπως κάθε σχόλιο αυτής της ημέρας, για περισσότερα από είκοσι χρόνια, είθισται να προσπαθεί να κάνει τον αθλητικό απολογισμό της χρονιάς. ∆υστυχώς για άλλη μία φορά το πρόσημο του… ισολογισμού είναι αρνητικό.
Η δικαιολογία της πανδημίας και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται από τις Αρχές, σε ό,τι αφορά τις αθλητικές διοργανώσεις, μπορεί να αποτελεί μια δικαιολογία για τους αρμοδίους. Ομως είμαι σίγουρος πως κι αυτή αν δεν υπήρχε, δεν θα άλλαζε το αποτέλεσμα.
Στα ατομικά αγωνίσματα, βάσει των συνθηκών, δεν μπορούμε να έχουμε παράπονα. Επιτυχίες, βασικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και σε άλλες διεθνείς διοργανώσεις υπήρξαν. Οπως και σε ομαδικά αθλήματα, τα οποία τα θυμόμαστε μόνο όταν φέρνουν μετάλλιο. Αλλά αυτές ήταν απόρροια του ταλέντου και των προσπαθειών των αθλητών, όπως και των προπονητών τους. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, κάλυψαν τις οικονομικές τους ανάγκες προσωπικά. Ούτε εδώ υπήρξε σχέδιο ανάπτυξης, οικονομικό και οργανωτικό, σε βάθος χρόνου.
Αντιθέτως, στα ομαδικά αθλήματα και ειδικά στα τρία δημοφιλέστερα, ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλεϊ, η οπισθοδρόμηση, η οποία έχει αρχίσει εδώ και κάποια χρόνια, συνεχίστηκε, πλην εξαιρέσεων.
Η βία, οι αντιπαραθέσεις των παραγόντων –που πηγάζουν από προσωπικά συμφέροντα–, η αμφισβήτηση των πάντων από τους πάντες, η έλλειψη βούλησης των αρμοδίων αρχών να επιβάλουν τους νόμους που οι ίδιοι νομοθέτησαν παραμένουν οι βασικές αιτίες για τις οποίες δεν υπάρχει κανένα ίχνος αισιοδοξίας για τον νέο χρόνο. Αντιθέτως, οι αποφάσεις και η συμπεριφορά όλων, κυβερνώντων και παραγόντων, που αποφασίζουν και διοικούν, μας προϊδεάζουν για τα… χειρότερα.
Το μόνο που μένει είναι να ευχόμαστε να είμαστε υγιείς και να ελπίζουμε σε κάποιο… θαύμα.