Το πού βρίσκεται το ελληνικό ποδόσφαιρο στον ευρωπαϊκό χάρτη είναι γνωστό. Οι δύο ήττες της Πέμπτης απλώς το υπενθύμισαν σε όσους ζουν με ψευδαισθήσεις, που συντηρούνται από όσους έχουν συμφέρον να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Και άντε, ο Ολυμπιακός δεν είναι στο μέγεθος της Αταλάντα. Αλλά ο ΠΑΟΚ; Να χάσει από τη Μίντιλαντ; Και τι θα λεγόταν τώρα αν η μπάλα δεν έβρισκε δοκάρι στις καθυστερήσεις, γλιτώνοντας την εστία του Πασχαλάκη από δεύτερο γκολ; Θα πείτε πως η ομάδα της Θεσσαλονίκης μπορεί στην Τούμπα να πετύχει την ανατροπή και να πάρει την πρόκριση. Ομως, τότε είναι που θα χαθεί το δάσος πίσω από το δένδρο. Οσο για τους πρωταθλητές, μία νίκη στη ρεβάνς, στο Φάληρο, με δύο γκολ διαφορά μάλλον πρέπει να θεωρείται απίθανο.
Και το χειρότερο; Αντί μετά τα δύο παιχνίδια να γίνει η πρέπουσα κριτική και να τονιστούν οι αδυναμίες των δύο ομάδων μας, άρχισε το «εμπόριο ελπίδων», αλλά και η υψηλή ανάλυση για τις επιλογές των προπονητών. Ειδικά για τον Πέδρο Μαρτίνς, τον οποίο κάποιοι, για τους δικούς τους λόγους, δεν τον καλοβλέπουν στον πάγκο των «ερυθρολεύκων».
Και αυτό, γιατί ουδείς τολμάει να αναφερθεί στην ποιότητα των παικτών που διαθέτει, συγκριτικά με τους αντιπάλους. Μια ποιότητα που ήταν κάτι περισσότερο από εμφανής στο Μπέργκαμο.
Δεν στάθηκε άσχημα ο Ολυμπιακός απέναντι στην Αταλάντα. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Εστω κι αν η ιταλική ομάδα θα μπορούσε να είχε προηγηθεί, πριν από το γκολ του Τικίνιο. Ομως όταν πίεσε η γηπεδούχος, στην έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, τότε η ζυγαριά έγειρε προς αυτήν, λόγω της ποιότητας του ρόστερ της. Και αυτή ήταν εμφανής σε κάθε προσωπική μονομαχία εντός του γηπέδου.
Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, θα μπορούσε να φτάσει στην ισοφάριση. Οι αλλαγές του Πορτογάλου βοήθησαν, όμως και τότε οι όποιες προσπάθειες έμειναν αναξιοποίητες λόγω της ποιότητας των παικτών, που χωρίζει τις δύο ομάδες.