Οι αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ, από την προημιτελική φάση και έπειτα, έχουν κάνει πολύ κακό στις διοργανώσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου. Βλέποντας τι μπάλα παίζεται σε αυτούς, με ποια ταχύτητα αναπτύσσονται οι ομάδες, αλλά και όλη την ατμόσφαιρα που επικρατεί, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, δημιουργείται μια αρνητική διάθεση να πάει ο Ελληνας φίλαθλος στο γήπεδο.
Οι δύο ημιτελικοί αγώνες του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό ήταν μια ευκαιρία να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου, ο οποίος λόγω της πανδημίας στερήθηκε την εξέδρα. Κι όμως, ούτε στην Τούμπα υπήρξε το αδιαχώρητο ούτε στο Νέο Φάληρο.
Τα παιχνίδια αυτά, μεταξύ των δύο καλύτερων ομάδων, βάσει της βαθμολογίας, δεν προσέφεραν στα 210 λεπτά τίποτα περισσότερο από μια ένταση, κατά τη διάρκεια της παράτασης, διανθισμένη με διαμαρτυρίες, κίτρινες και κόκκινες κάρτες. Κι αν το ματς στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» είχε και δύο γκολ, που «ξύπνησαν» τους οπαδούς, στη Θεσσαλονίκη τα πάντα ήταν στο «μηδέν».
Ο ΠΑΟΚ δικαιούται να πανηγυρίζει την πρόκριση στον τελικό, όμως αν επαναπαυθεί θα χάσει το… δάσος. Ασχέτως αν κατακτήσει το Κύπελλο απέναντι στον Παναθηναϊκό, έδειξε πως παραμένει σε χαμηλά αγωνιστικά επίπεδα και η όποια ευρωπαϊκή πορεία ονειρεύεται θα εξαρτηθεί από το πότε θα του τύχει μια… Μαρσέιγ.
Ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε για άλλη μία φορά πως είναι στη χειρότερή του κατάσταση, της τελευταίας πενταετίας. Παίκτες κουρασμένοι, χωρίς ηθικό και πίστη προς τους εαυτούς τους. Οι συνεχείς αγώνες είναι μια δικαιολογία. Ομως δεν είναι αρκετή για την εικόνα που παρουσιάζει. Το γεγονός ότι κατακτά το πρωτάθλημα δείχνει το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου και τίποτα περισσότερο.
Οσο για την… επίθεση που δέχεται πλέον ο Πέδρο Μαρτίνς, πρέπει να επικεντρωθεί σε μόνο ένα σημείο. Πως δεν ζήτησε, επιτακτικά από τον ιδιοκτήτη του συλλόγου, χειρουργική παρέμβαση στα κενά της ομάδας και όχι… γιατροσόφια.