Μια οµάδα χτίζεται µέσα από τα αποτελέσµατά της και τις επιτυχίες της. Στον δρόµο από την κόλαση προς τον παράδεισο και αντιστρόφως. Εκεί όπου δοµούνται η ποιότητα και οι αντοχές.
Η διοίκηση του Ολυμπιακού, ύστερα από τον «ανένδοτο» που κήρυξε το 2019, εμπιστεύθηκε το «τιμόνι» της ομάδας για μία φορά ακόμη, και ύστερα από μια επεισοδιακή αποχώρηση το 2014, στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Κι ο Ελληνας τεχνικός, στην τελευταία σεζόν του Σπανούλη, έδειξε τις διαθέσεις του.
Ο Ολυµπιακός έπρεπε να γίνει ομάδα συνόλου. Ομάδα και στα δύο μέρη του παρκέ. Ομάδα που θα υπακούει πιστά το πλάνο του προπονητή. Ενός προπονητή «μπαρουτοκαπνισμένου», με ευρωπαϊκό τίτλο και βαθύ γνώστη της… ολυμπιακής πραγματικότητας και πίεσης.
Οι… κακές γλώσσες λένε ότι η φετινή, «τραυματισμένη» Ευρωλίγκα από τον κορωνοϊό και τον πόλεμο δεν προσφέρεται για συμπεράσματα. Ισως. Ομως ο φετινός Ολυμπιακός δείχνει στο παρκέ ότι είναι ομάδα σκληρή. Με αρχές, αντοχές και με έναν Μπαρτζώκα σαφώς πιο βελτιωμένο – υποψιασμένο σε σχέση με το παρελθόν.
Στην αναµέτρηση της Τετάρτης κι όταν όλα έδειχναν «επανάληψη» του 2ου ματς της σειράς με τη Μονακό, ο 56χρονος προπονητής πέταξε το «χαρτί» των τριών γκαρντ και δικαιώθηκε. Μακίσικ, Ουόκαπ και Σλούκας καθόρισαν τον αγώνα και έκοψαν το εισιτήριο.
Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του ένα απαιτητικό φάιναλ φορ με ομάδες που τρομάζουν περισσότερο με τα ονόματά τους παρά με το αγωνιστικό πρόσωπό τους, αλλά και το ελληνικό πρωτάθλημα.
Αν δεν κατακτήσει ακόμη ένα ευρωπαϊκό, κανείς δεν θα έχει παράπονο. Αν όμως γίνει η (μεγάλη) έκπληξη στο ελληνικό πρωτάθλημα, το κλίμα θα αναστραφεί. Κι αυτό διότι, πέραν του ότι οι «ερυθρόλευκοι» είναι το απόλυτο φαβορί, ο φετινός τίτλος είναι ξεκάθαρα σημαδιακός και συμβολικός.