Οι προπονητές έχουν κάτι κοινό με τους καλλιτέχνες. Στους πρώτους αναγνωρίζεται το έργο τους μετά την απόλυσή τους και στους δεύτερους αποκτούν αξία οι δημιουργίες τους μετά θάνατον.
Στην εβδομάδα που αφήνουμε πίσω μας ζήσαμε συγκλονιστικές στιγμές και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Πάνω όμως από τις αγωνιστικές, θεωρώ πως η αποθεωτική αναγνώριση του Κλάουντιο Ρανιέρι από τους οπαδούς της Ρόμα και της Λέστερ επιβεβαιώνει το πώς βλέπουν οι Eλληνες παράγοντες το ποδόσφαιρο.
Ο «αποτυχημένος» στην Εθνική μας Iταλός κόουτς δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν μέσα στην ένταση που υπήρχε στις εξέδρες, σε έναν ημιτελικό αγώνα ευρωπαϊκού Κυπέλλου, οι φίλοι και των δύο ομάδων τον χειροκρότησαν όρθιοι, αναγνωρίζοντας την προσφορά του στο άθλημα.
Ενα εικοσιτετράωρο πριν, στο Νέο Φάληρο, οι Ολυμπιακοί έστελναν στα ουράνια τον Γιώργο Μπαρτζώκα, τον πρώτο Eλληνα προπονητή που κατακτούσε την κορυφή της Ευρώπης με τους «ερυθρολεύκους», στο Λονδίνο το 2013. Δύο χρόνια αργότερα, ουσιαστικά μια μερίδα οπαδών τον εκδίωξε από τον Πειραιά…
Την ίδια… διαδρομή κόντευε να ακολουθήσει και ο Πέδρο Μαρτίνς στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό, αν δεν ερχόταν η νίκη στην Τούμπα και η κατάκτηση του πρωταθλήματος. «Ετοιμο» τον είχαν οι «ειδήμονες», οι οποίοι όλη τη φετινή περίοδο περίμεναν και εξαπέλυαν τα βέλη τους σε κάθε στραβοπάτημα των τροπαιούχων.
Αναλογίζεστε αν υπάρχει περίπτωση να περάσει από το μυαλό των αφεντικών της Μάντσεστερ Σίτι να απολύσουν τον Πεπ Γκουαρδιόλα λόγω των αποτυχιών του στο Κύπελλο Αγγλίας και στο Champions League;
Μην αναρωτιέστε λοιπόν, γιατί θεωρούμαστε, ποδοσφαιρικά, αλλά και οργανωτικά, τριτοκοσμικοί.