Ήταν μεγάλη η φετινή πρόκληση για τον Ολυμπιακό. Όταν άρχιζε η φετινή σεζόν, ελάχιστοι πίστευαν ότι οι «ερυθρόλευκοι» σε μία μεταβατική χρονιά χωρίς το τοτέμ τους, Βασίλη Σπανούλη και προερχόμενοι από μια μακρά περίοδο «απομόνωσης» στο ελληνικό πρωτάθλημα, θα κατάφερναν όχι μόνο να είναι άκρως ανταγωνιστικοί, όχι μόνο να τερματίσουν στην κανονική περίοδο δεύτεροι, αλλά και να προκριθούν στο Φάιναλ 4 του Βελιγραδίου.
Η ομάδα του κόουτς Μπαρτζώκα ήταν η πιο σταθερή και η πιο συνεπής ομάδα της κανονικής περιόδου και ο πικρός αποκλεισμός από την Εφές, δεν μπορεί να διαγράψει τα μεγάλα κέρδη της χρονιάς. Μιας χρονιάς, βέβαια, που «χτυπήθηκε» από τον κορωνοϊό και σημαδεύτηκε από την βιαστική απόφαση της Ευρωλίγκας να αποκλείσει τις ρωσικές ομάδες, από ένα πρωτάθλημα όπου όλοι παίζουν με όλους και υπάρχει κοινή βαθμολογία.
Ο Ολυμπιακός, όμως ήταν εκεί. Σκληρός, ομαδικός, ρεαλιστής, έζησε και «πέθανε» μέσα από την άμυνά του. Μια άμυνα που του έδωσε οξυγόνο, κάλυψε σημαντικά κενά, του πρόσφερε αυτοπεποίθηση.
Στον ημιτελικό του Βελιγραδίου, κοίταξε στα μάτια την πανάκριβη πρωταθλήτρια Ευρώπης και με παίκτες – προσωπικότητες, Εφές Αναντόλου. Όσοι παρακολούθησαν τη φετινή Ευρωλίγκα, ήταν πεπεισμένοι ότι ο Ολυμπιακός δεν θα παραδοθεί αμαχητί.
Έτσι κι έγινε. «Έδειρε» μπασκετικά την αντίπαλό του, επέστρεψε στο μάτς όταν η ομάδα του Αταμάν «έχτισε» διαφορά, όμως στα φάιναλ φορ η νίκη κρίνεται στις λεπτομέρειες. Και η ελληνική ομάδα, όταν έπρεπε να βρει πόντους απέναντι σε μια Εφές που είχε μπλοκάρει στην 4η περίοδο, κόλλησε μαζί της στους 11 πόντους (επί μέρους σκορ δεκαλέπτου, όταν στα προηγούμενα σημείωσε 21, 22 και 20).
Ο κόουτς Μπαρτζώκας στην τελευταία επίθεση με το σκορ 74-74, επέλεξε να πάρει το ματς με την άμυνα κι όχι με την επίθεση. Επέλεξε να πάει σ’ αυτό που πίστεψε σε όλη τη χρονιά. Θεώρησε ότι με την εικόνα του 4ου δεκαλέπτου ο Ολυμπιακός δε θα έβρισκε καλάθι αν έδινε προβάδισμα στην Εφές μέσα από τις βολές. Αν μπορούσαμε να δούμε το μέλλον, ίσως ο προπονητής του Ολυμπιακού να είχε δίκιο.
Η τουρκική ομάδα όμως είχε 19,5 δευτερόλεπτα να επιτεθεί, δηλαδή έναν μπασκετικό «αιώνα». Οι «ερυθρόλευκοι» πήγαν να παίξουν την άμυνα της χρονιάς. Με τρία γκαρντ και τους καλύτερους περιφερειακούς αμυντικούς του (Ουόκαπ, ΜακΚίσικ) πάνω στα υπερόπλα Μίτσιτς και Λάρκιν.
Στην αλλαγή στα σκριν ο Μίτσιτς βγήκε με τον Βεζένκοφ απέναντί του, ο Βούλγαρος «κρεμάστηκε» πάνω του, όμως ο Σέρβος είχε… προγραμματίσει την εκτέλεση: μισό βήμα δισταγμού μπροστά, κάθετο τζαμπ σουτ με δυνατό πάτημα (για να μείνει δέκατα του δευτερολέπτου περισσότερο στον αέρα από τον αμυντικό του Ολυμπιακού) και εκτέλεση.
Στο μπάσκετ η επίθεση θα νικά πάντα την καλύτερη άμυνα. Αυτή είναι η φύση του αθλήματος. Ο Ολυμπιακός είχε την καλύτερη άμυνα, όμως η Εφές των 20-25 εκατομμυρίων ευρώ, είχε τους καλύτερους γκαρντ της Ευρώπης στην πεντάδα της (Μίτσιτς, Λάρκιν).
Ο Ολυμπιακός, μπορεί να νιώθει λύπη για τον τρόπο που ήρθε ο αποκλεισμός, όμως, θεωρώ ότι είναι ο πιο κερδισμένος της φετινής χρονιάς με όσα πέτυχε, αλλά κι όσα έχει χτίσει εν όψει της νέας σεζόν.
Πλέον, τον περιμένει το «στοίχημα» της κατάκτησης του πρωταθλήματος, κάτι που θέλει διακαώς (έχει να στεφθεί πρωταθλητής από το 2016). Η λογική λέει ότι σε σειρά αγώνων και με πλεονέκτημα έδρας, έχει αναμφισβήτητα το πάνω χέρι. Με βάση την εικόνα του φετινού Παναθηναϊκού, η πλάστιγγα γέρνει αισθητά προς Πειραιά.
Κοντός ψαλμός αλληλούια…