Η απόσταση που χωρίζει εμάς τους Ελληνες από τον ενθουσιασμό στην απογοήτευση και στο… ανάθεμα είναι ελάχιστη. Το βιώνουμε καθημερινά παντού, από την πολιτική έως τον αθλητισμό. Στην πρώτη οι προεκλογικά «σωτήρες» καταλήγουν… καταστροφείς και στον δεύτερο τα «φαινόμενα» σε… παλτά.
Ειδικά στο ποδόσφαιρο η διαπίστωση αυτού του φαινομένου δεν χρειάζεται διατριβή. Αρκεί να παρακολουθεί κανείς, ακόμα και με φευγαλέες ματιές, τους τίτλους των αθλητικών εφημερίδων και των υπόλοιπων ΜΜΕ για να δει πώς πωλούνται «τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Κι αν η πανδημία της COVID-19 κορυφώνεται κατά τους χειμερινούς μήνες, αυτή του ενθουσιασμού χρειάζεται να μπει σε καραντίνα όσο διαρκούν οι μεταγραφές παικτών και προπονητών. Και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια οι οπαδοί πιστεύουν στο ίδιο παραμύθι. Τόσο δύσκολο είναι να αναρωτηθούν πώς είναι δυνατόν όταν παλαιότερα το συμβόλαιο ενός μέτριου ξένου ποδοσφαιριστή ετησίως ξεπερνούσε το ένα εκατομμύριο ευρώ, μπορεί σήμερα ενός πολύ καλού να αγγίζει μόλις τις 500.000;
Οσο για τους προπονητές; Εκεί μετράει το βιογραφικό, όπου αναφέρονται οι επιτυχίες του με τις ομάδες που έχει δουλέψει. Με μία μικρή λεπτομέρεια, που αποφεύγεται συστηματικά: τι στόχους είχαν αυτές που είχε προπονήσει. Κι αν αυτοί ήταν η παραμονή στην κατηγορία και άντε μια προσπάθεια για συμμετοχή στα πλέι οφ, καλώς να προσληφθεί σε μια ομάδα με ανάλογες επιδιώξεις.
Οταν όμως προσλαμβάνεται σε ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό, ο «μεσσίας» καταλήγει σε… αποδιοπομπαίο τράγο, αφού θα πρέπει να πληρώσει αυτός το μάρμαρο για τις επιλογές του αφεντικού, σε όλους τους τομείς. Και των παικτών και των ανθρώπων που αποφασίζουν γι’ αυτόν.