Έστησε την μπάλα για το έκτο πέναλτι και ευστόχησε. Στην εκτέλεση των Περουβιανών, που ακολούθησε, ο Άντριου Ρεντμέιν έκανε την απόκρουση που έστειλε την Αυστραλία στα τελικά του Μουντιάλ του 2022. Όλα τα φώτα έπεσαν πάνω στον 33χρονο τερματοφύλακα.
Ο Άουερ Μαμπίλ και οι συμπαίκτες του ετοιμάζουν βαλίτσες για το Κατάρ. Το ταξίδι μέχρι εκεί φάνταζε τόσο δύσκολο για τον ίδιο. Τόσο επώδυνο. «Ήξερα ότι θα σκοράρω. Ήταν ο μόνος τρόπος για να πω ευχαριστώ στην Αυστραλία από την πλευρά της οικογένειάς μου», τόνισε ο ποδοσφαιριστής μετά το τέλος της διαδικασίας των πέναλτι.
Ο Μαμπίλ αντίκρισε για πρώτη φορά τον κόσμο το 1995 στην πόλη Κακούμα της Κένυας. Με καταγωγή από το Νότιο Σουδάν, ο ποδοσφαιριστής γεννήθηκε μέσα σε δομή προσφύγων. «Γεννήθηκα σε μία καλύβα, μία μικρή καλύβα. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου διαμένω είναι πιο μεγάλο από το μέρος που μέναμε στον προσφυγικό καταυλισμό», είπε σε ανύποπτο χρόνο ο ποδοσφαιριστής.
Έπαιζε ποδόσφαιρο με πόδια γυμνά, η μπάλα τους ήταν ένα κουβάρι από κάλτσες.
«Δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε», είχε αφηγηθεί ο Μαμπίλ στην ιστοσελίδα της FIFA. «Μου άρεσε να βλέπω ποδόσφαιρο, αλλά έπρεπε να περπατήσω μία με δύο ώρες μέχρι το μέρος όπου υπήρχε τηλεόραση. Έπρεπε να πληρώνω ένα μικρό ποσό προκειμένου να δω κάποιον αγώνα. Όταν τελείωνε, έκανα άλλη μία ώρα να γυρίσω πίσω».
Ο Μαμπίλ με την οικογένειά του έφυγαν για την Αυστραλία το 2006 χάρη στη βοήθεια ενός θείου του. Δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Κένυα, βρήκαν μία νέα πατρίδα.
Στην πόλη της Αδελαΐδας, ο Μαμπίλ ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην τοπική ομάδα. Είχε ταλέντο κι έκανε το ντεμπούτο του στην ομάδα των ανδρών σε ηλικία 17 ετών.
«Το να πάμε και να εγκατασταθούμε εκεί, ήταν μία ευκαιρία για εμένα, τα αδέρφια και όλη την οικογένειά μου. Γι’ αυτό θα ευχαριστώ την Αυστραλία για αυτή την ευκαιρία ζωής που έδωσε σε εμένα και την οικογένειά μου», υπογράμμισε ο Μαμπίλ.
Πολύ σύντομα ήρθαν και οι κλήσεις στις Εθνικές ομάδες της Αυστραλίας. Η πρώτη του συμμετοχή στην Εθνική ανδρών ήρθε το 2018, μετά τους αγώνες της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας.
Λίγους μήνες μετά κι ο ενώ ο Μαμπίλ ετοιμαζόταν να αγωνιστεί κόντρα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η αδερφή του σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. «Από την ημέρα που πέθανε η κόρη μου, κλαίω κάθε μισή ώρα», είπε η μητέρα του ποδοσφαιριστή στο δικαστήριο για τον θάνατο της Μπορ, αφού ο σύντροφός της οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ.
Το 2014, ο Μαμπίλ επέστρεψε στη δομή προσφύγων. «Παρόλο που ζω στην Αδελαΐδα, δεν έχω ξεχάσει τον καταυλισμό. Έχω φίλους και γνωστούς εδώ και ήθελε να γυρίσω πίσω για να τους δείξω ότι δεν τους έχω ξεχάσει», είπε ο ποδοσφαιριστής στην ιστοσελίδα της Παγκόσμιας ομοσπονδίας.
Εκείνη την στιγμή ο Μαμπίλ αντιλήφθηκε ότι κάτι έπρεπε να κάνει. Μαζί με τον αδερφό του και έναν φίλο του συγκέντρωσαν ποδοσφαιρικό υλικό και το έστειλαν στον καταυλισμό. Κάπως έτσι γεννήθηκε η οργάνωση «Barefoot to boots» με στόχο να στηρίξει τις ανάγκες των προσφύγων που έμεναν εκεί αλλά και σε γειτονικούς καταυλισμούς.
Ο Μαμπίλ πήγε στον καταυλισμό που μεγάλωσε χωρίς τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφους. Επισκέφθηκε τα καταλύματα και έδωσε ο ίδιος φανέλες και παπούτσια στα μικρά παιδιά, δείχνοντας ότι τα ποδοσφαιρικά όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Το δικό του ταξίδι είναι η απτή απόδειξη.