Σε ένα μήνα, οι τρεις από τους τέσσερις Ευρωπαίους μας ρίχνονται στην πρώτη μάχη, της πρόκρισης, για τους ομίλους των διοργανώσεων, στις οποίες συμμετέχουν. Ο Παναθηναϊκός θα ακολουθήσει στις αρχές Αυγούστου.
Δυστυχώς, οι εκπρόσωποί μας, αυτοί μάλιστα που θα αγωνιστούν νωρίτερα, δεν δείχνουν να ακολουθούν τη ρήση «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Τι άλλο να συμπεράνει κάποιος όταν, όπως φαίνεται, οι δοκιμασίες τους τον Ιούλιο θα γίνουν σχεδόν με τα περσινά ρόστερ τους;
Και το «περσινά» δεν αφορά πως όχι μόνο δεν θα προλάβουν να ενισχυθούν, πριν από αυτές τις αναμετρήσεις, αλλά θα έχουν και ελλείψεις, καθώς αρκετοί παίκτες τους έχουν αποχωρήσει.
Δεν θα ισχυριστώ πως δεν υπάρχει προγραμματισμός από τις διοικήσεις. Γνωρίζουν, από την ενημέρωση των τεχνικών τους επιτελείων, πού «πάσχουν» και τι παίκτες χρειάζονται, για να καλυφθούν τα κενά. Επομένως, τι είναι αυτό που όχι μόνο φέτος, αλλά και τα προηγούμενα χρόνια, καθυστερούσε και καθυστερεί την ολοκλήρωση των μεταγραφών;
Πιστεύω πως η αιτία είναι τα χρήματα. Ή, καλύτερα, η εξίσωση του προϋπολογισμού. Τα λεφτά που θα μπουν στα ταμεία τους θα είναι πολύ περισσότερα στην περίπτωση που θα εξασφαλιστεί η συμμετοχή στους ομίλους. Οπότε «να δούμε αν θα μπούμε και μετά προχωράμε»;
Μα, για να μπεις πρέπει και να φτιάξεις ομάδα. Ακόμη και από τους πρώτους γύρους. Πόσο μάλλον στα πλέι οφ, όπου εκεί τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα. Επομένως, για να αυξηθούν οι πιθανότητες να εισπράξεις, πρέπει να επενδύσεις. Αυτός είναι νόμος της αγοράς.
Ένας νόμος τον οποίο δεν φαίνεται να ασπάζονται τα αφεντικά των ομάδων μας. Για τον απλούστατο λόγο ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά για επενδύσεις προσφέρεται.