Ο Γιώργος (Γκεόργκι) Πομάσκι συμπλήρωσε φέτος πενήντα χρόνια προσφοράς στον παγκόσμιο στίβο. Εάν δεν είχε συνδέσει τη ζωή του με τον στίβο, ίσως να γινόταν μαέστρος. Εξάλλου ο τρόπος που δουλεύουν οι αθλητές του θυμίζει… καλοκουρδισμένη ορχήστρα. Στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα δύο «παιδιά» του ανέβηκαν στο βάθρο. Ο Μίλτος Τεντόγλου έχοντας στο στήθος το ασημένιο μετάλλιο με άλμα στα 8,32 μ. και η Αμερικανίδα με το χάλκινο στο τριπλούν με άλμα 14,72 μέτρα.
Η χαρά τους ήταν και δική του. Εξάλλου, όπως λέει ο 62χρονος στην «Κ», για τα όνειρα αυτών των παιδιών βρίσκεται στο προπονητήριο και αυτή η γενιά θα βάλει τους τίτλους τέλους σε μια καριέρα γεμάτη διακρίσεις.
Στο προπονητήριο στίβου του ΟΑΚΑ κυριαρχεί η ηρεμία και η αρμονία. Οι αθλητές από την ομάδα του Πομάσκι προπονούνται και θυμίζουν μουσικούς ορχήστρας, που δοκιμάζουν τα όργανα πριν από το κονσέρτο. Μόνο που στην περίπτωσή τους για όργανα έχουν τα σώματά τους. Δίπλα τους σαν μαέστρος βρίσκεται ο Πομάσκι, ο οποίος μοιάζει να έχει μάτια ακόμα και στην πλάτη, ώστε να είναι έτοιμος να διορθώσει, εάν χρειαστεί, κάποια… φάλτσα νότα.
Μια ζωή στον στίβο
«Με το χρυσό μετάλλιο του Μίλτου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο έζησα την ωραιότερη στιγμή της ζωής μου».
Εχουν περάσει 34 χρόνια από τότε που ο Γκεόργκι «πέταξε» τα αθλητικά παπούτσια, έφυγε από το Σάντοβετς της Βουλγαρίας και έγινε ο Γιώργος του ελληνικού στίβου. «Από 12 ετών ασχολούμαι με τον στίβο. Πήγαινα σε ένα αθλητικό σχολείο γεμάτο γήπεδα. Μόνο για τον στίβο είχε τρία. Από τα 16 μου χρόνια επικεντρώθηκα στο τριπλούν. Στα 28, για 3η φορά δεν επιλέχθηκα να αγωνιστώ σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Την ίδια ημέρα κιόλας πέταξα τα “καρφιά” και σε μια εβδομάδα βρέθηκα στην Ελλάδα».
Το κίνητρο του Πομάσκι για να επιλέξει την Ελλάδα ήταν η γυναίκα του, η Εβίτα, την οποία είχε γνωρίσει όταν αυτή σπούδαζε στη χώρα του. Χάρη στην Εβίτα ο ελληνικός στίβος κέρδισε τον προπονητή των διακρίσεων. Στη συλλογή του υπάρχουν δεκάδες μετάλλια. Από αθλητές και αθλήτριες Ελληνες, Βούλγαρους, Αμερικανούς, Σέρβους… «Δεν ξέρω πόσα είναι τα μετάλλια. Δεν τα έχω μετρήσει και ούτε θέλω να το κάνω», λέει γελώντας, ενώ όταν τον ρωτάμε να μας πει ποιο ξεχωρίζει, η απάντηση ήρθε χωρίς δισταγμό. «Το χρυσό μετάλλιο του Μίλτου. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο έζησα την ωραιότερη στιγμή της ζωής μου. Με αυτό το μετάλλιο ολοκλήρωσα τα προπονητικά μου όνειρα. Τώρα δουλεύω για τα όνειρα των αθλητών μου. Δεν αναλαμβάνω πλέον άλλα νέα παιδιά. Με τη γενιά των Τεντόγλου και Καρύδη θα σταματήσω την καριέρα μου. Στους δικούς μου στόχους και τα όνειρα έχω κάνει εκπτώσεις. Στα δικά τους δεν κάνω».
Ολόκληρη η ζωή του Γιώργου Πομάσκι γυρίζει γύρω από τον στίβο. Ακόμη και όταν θα πάει σε ένα εστιατόριο, το μενού θα αποτελεί ο κλασικός αθλητισμός. «Δεν έκανα ποτέ κάτι άλλο. Δεν έχω καρφώσει ούτε ένα καρφί. Είμαι προπονητής 24 ώρες το 24ωρο. Είμαι πάντα στη διάθεση του αθλητή, αλλά έτσι θέλω και τον ίδιο τον αθλητή. Θέλω ο αθλητής να έχει δίψα. Να έχει όνειρα και να τα κυνηγάει. Οταν βλέπω έναν αθλητή με δίψα θα είμαι μαζί του μια ζωή».
Τίτλοι τέλους
Η ομάδα του Γιώργου Πομάσκι αποτελείται από τον Μίλτο Τεντόγλου, τη Σπυριδούλα Καρύδη, την Τόρι Φράνκλιν (ΗΠΑ) και τον Ιβάνοφ Τιχομίρ (Βουλγαρία). «Με την Τόρι η Αμερική κατέκτησε για πρώτη φορά μετάλλιο στο τριπλούν. Τώρα προετοιμαζόμαστε για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και το Ντάιμοντ Λιγκ. Με αυτή τη γενιά θα ολοκληρώσω την καριέρα μου. Ηδη έχω αρχίσει να το δουλεύω μέσα μου. Με τον Τεντόγλου και την Καρύδη θα κλείσω το κεφάλαιο του προπονητή».
Ξάνθου, Τσιαμήτα και Πατουλίδου…
Ο Γκεόργκι Πομάσκι υπήρξε από τους κορυφαίους τριπλουνίστες της γενιάς του στη Βουλγαρία. Με ατομικό ρεκόρ 17,03 μ., ήταν μέλος της εθνικής ομάδας, ασημένιος βαλκανιονίκης, αλλά εκείνη την εποχή μεσουρανούσε το «άστρο» του «χρυσού» ολυμπιονίκη Κρίστο Μαρκόφ. Ηρθε στην Ελλάδα το 1988 και άρχισε να συλλέγει διακρίσεις ως προπονητής. Από την προπονητική του μπαγκέτα έχουν περάσει σπουδαίοι αθλητές και αθλήτριες του ελληνικού στίβου, όπως η Βούλα Πατουλίδου, η Νίκη Ξάνθου, η Βούλα Τσιαμήτα, η Ολγα Βασδέκη, ο Σπύρος Βασδέκης, ο Λούης Τσάτουμας, ο Λάμπρος Παπακώστας, η Βούλα Παπαχρήστου και, φυσικά, ο Μίλτος Τεντόγλου κ.ά. Το 2000 άφησε για λίγο τον στίβο και ασχολήθηκε με την προπονητική στο ποδόσφαιρο και ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» κατέκτησαν το νταμπλ, αλλά η σκληρή προπόνηση δυσαρέστησε κάποιους παίκτες. Εχει τη φήμη προπονητή που κυνηγάει την τελειότητα, αλλά μόνο έτσι έρχονται οι επιτυχίες. «Θέλω η κουλτούρα μου να ταιριάζει με αυτή του αθλητή. Με πολλά παιδιά ταιριάξαμε και αυτά πέτυχαν», μας λέει, ενώ όταν τον ρωτάμε ποια ήταν η αγαπημένη του αθλητική ομάδα απαντάει χωρίς δισταγμό: «Με Πατουλίδου, Ξάνθου και Τσιαμήτα. Εκείνη η εποχή δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ».