Πρώτα κοίταξε τον καιρό. Η υγρασία που θα επικρατούσε κατά την ημέρα του αγώνα δεν άφηνε περιθώριο για ριψοκίνδυνες κινήσεις. Επρεπε να ακολουθήσει μια πιο συντηρητική τακτική για να μη στερέψει ενεργειακά σε κάποιο σημείο της διαδρομής. Μαζί με τον προπονητή της χάραξαν τη στρατηγική, υπολογίζοντας στην αρχή ο ρυθμός να είναι τουλάχιστον πέντε με έξι δευτερόλεπτα πιο αργός ανά χιλιόμετρο σε σχέση με τα περάσματά της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ορεγκον λίγες εβδομάδες νωρίτερα, όπου είχε κατακτήσει την τέταρτη θέση. Η βαδίστρια Αντιγόνη Ντρισμπιώτη είχε εμπιστοσύνη στα πόδια της, είχε μετρήσει τις αντιπάλους της και προσδοκούσε ότι κάποτε θα ανέβαινε στο βάθρο. «Οταν βρίσκεσαι σε υψηλό επίπεδο, κάποια στιγμή θα έρθει η σειρά σου», λέει.
Θέμα υπομονής
Τα αγωνίσματα των μεγάλων αποστάσεων –ειδικά όταν διακυβεύεται η νίκη σε μεγάλες διοργανώσεις– συχνά εξελίσσονται σε παιχνίδι της υπομονής. Οι αθλητές πρέπει να χαλιναγωγήσουν την ορμητικότητά τους, να μη βιαστούν και υπερεκτιμήσουν τις δυνάμεις τους όσο σίγουροι κι αν είναι για τη φυσική τους κατάσταση. Εάν παρασυρθούν από νωρίς, τα φρέσκα πόδια μπορεί απότομα να γίνουν βαριά σαν μολύβι. Είναι κι αυτή μια ικανότητα που προϋποθέτει αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία και κατακτάται με επίμονη εξάσκηση. Αναλογιζόμενη από πριν πώς θα μπορούσε να κυλήσει ο αγώνας των 35 χιλιομέτρων βάδην στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου, η Ντρισμπιώτη περίμενε ότι καμία αθλήτρια δεν θα έφευγε μπροστά, θα έμεναν όλες στην αρχή στο ίδιο γκρουπ. «Οπως φοβάμαι εγώ, φοβούνται και αυτές», λέει στην «Κ». Η τακτική της ήταν να βρίσκεται κοντά στην 32χρονη Ισπανίδα Ρακέλ Γκονζάλεθ – αυτήν είχε ξεχωρίσει ως τη βασική της αντίπαλο. Ωσπου στο 24ο χιλιόμετρο έκανε την αλλαγή και συνέχισε τον αγώνα μόνη της, μπροστά μέχρι τον τερματισμό, παρότι το αρχικό πλάνο ήταν να αντεπιτεθεί στο 28ο χιλιόμετρο, να πάρει όσο το δυνατόν λιγότερα ρίσκα. «Αισθανόταν καλά, δεν το έχανε με τίποτα, πολλές φορές μιλάει και η εμπειρία του αθλητή», λέει ο προπονητής της, Ναπολέων Κεφαλόπουλος. Η Ντρισμπιώτη κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, η μεγαλύτερη διάκρισή της ήρθε στην ηλικία των 38 ετών.
Πρωταθλητισμός
Η βαδίστρια Αντιγόνη Ντρισμπιώτη είχε εμπιστοσύνη στα πόδια της, είχε μετρήσει τις αντιπάλους της και προσδοκούσε ότι κάποτε θα ανέβαινε στο βάθρο.
«Λίγοι μπορεί να φθάσουν σε μεγάλη ηλικία και να κάνουν πρωταθλητισμό. Χρειάζεται στήριξη από την πολιτεία, την οικογένεια, τους φίλους», λέει σε τηλεφωνική της επικοινωνία με την «Κ» από το Μόναχο. «Μπορεί σωματικά να το άντεχα, όμως στη δική μου περίπτωση δεν είναι όλα ονειρικά πλασμένα». Το προπονητικό της πρόγραμμα περιλαμβάνει 600 χιλιόμετρα τον μήνα, περίπου 150-160 την εβδομάδα. Δεν διαφέρει και πολύ από αυτό των μαραθωνοδρόμων. Περιλαμβάνει διαλειμματικά κομμάτια, αλλά και μεγάλα συνεχόμενα που μπορεί να φθάσουν τα 30 ή 40 χιλιόμετρα. Συνήθως δεν προπονείται σε στάδιο, αλλά σε έναν παράδρομο στον περιφερειακό της Καρδίτσας όπου ζει ή σε μια κυκλική διαδρομή μήκους ενός χιλιομέτρου σε ένα πάρκο. Μακριά από την Αθήνα δεν έχει την καθημερινή επίβλεψη κάποιου προπονητή ή τη συντροφιά άλλων αθλητών. Προσπαθεί, όμως, να αντισταθμίσει αυτές τις ελλείψεις. Συνήθως στα μεγάλα συνεχόμενα όλο και κάποιος θα τη συνοδεύσει, είτε μία από τις τρεις αδελφές της με το ποδήλατο, είτε ο σύζυγός της, είτε αρκετοί φίλοι.
Ξυπνάει νωρίς το πρωί για την πρώτη προπόνηση, στις 12.00 πηγαίνει για δουλειά ως σερβιτόρα στο οικογενειακό τσιπουράδικο, «Το στέκι της κυρα-Γιώτας». Στις 18.00 βάζει ξανά τα αθλητικά της παπούτσια, όποτε έχει διπλή προπόνηση, και μετά επιστρέφει στην οικογενειακή επιχείρηση μέχρι αργά τη νύχτα. Είναι απόφοιτος ΤΕΦΑΑ και πραγματοποιεί το μεταπτυχιακό της στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου με αντικείμενο την οργάνωση και διαχείριση δραστηριοτήτων για άτομα με αναπηρίες. Το πρόγραμμά της φαντάζει ασφυκτικό, χωρίς περιθώριο για ξεκούραση.
Απαιτητικό αγώνισμα
Το βάδην είναι ένα απαιτητικό αγώνισμα. Πέρα από την απόσταση, ο αθλητής θα πρέπει να έχει σωστή τεχνική και για να αποδώσει καλύτερα αλλά και για να μην αποκλειστεί από τους κριτές που παρακολουθούν προσεκτικά κάθε δρασκελιά. Η διαδοχή των βημάτων πρέπει να γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να μην εμφανίζεται καμία ορατή απώλεια επαφής και των δύο ποδιών με το έδαφος. Το πόδι που κινείται προς τα εμπρός πρέπει να είναι τεντωμένο, να μη λυγίζει στο γόνατο, από την πρώτη επαφή με το έδαφος μέχρι την κάθετη όρθια θέση. «Είναι ένα αγώνισμα που απαιτεί δύναμη και μεγαλύτερη ελαστικότητα στις αρθρώσεις σε σχέση με τον μαραθώνιο», λέει ο προπονητής της Ντρισμπιώτη, Ναπολέων Κεφαλόπουλος. «Η τεχνική γίνεται δεύτερη φύση, αλλιώς χάνεις το τρένο», προσθέτει.
Η 38χρονη αθλήτρια δεν έχει διαρκώς την προσοχή της εστιασμένη στην τεχνική, έπειτα από τόσα κοπιαστικά χιλιόμετρα την έχει αφομοιώσει, όλα γίνονται αυτόματα. «Η μεγάλη απόσταση είναι ένα παιχνίδι μυαλού», λέει.
«Υπομονή, πολύ χιλιόμετρο, δουλειά σαν το μυρμήγκι, αυτοέλεγχος»
Υπήρξε μια μεγάλη περίοδος παύσης στην αθλητική πορεία της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη. Απείχε από αγώνες και προπονήσεις σχεδόν για επτά χρόνια, ώσπου στα 27 της, έπειτα από μια φιλική παρότρυνση, αποφάσισε να ασχοληθεί ξανά με το βάδην. Αγώνα με τον αγώνα βελτιωνόταν, η μία διάκριση διαδεχόταν την άλλη, με αποκορύφωμα τις δύο τελευταίες χρονιές. Το 2021 βγήκε όγδοη στα 20 χλμ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και ακολούθησαν φέτος η τέταρτη θέση στο Ορεγκον και η πρώτη στο Μόναχο στην απόσταση των 35 χλμ. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες παραλίγο να χάσει, λόγω ηλικιακών ορίων, την ολυμπιακή υποτροφία. Αντέδρασε με δημόσια τοποθέτησή της και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή άλλαξε τον σχετικό κανονισμό. «Το βάδην, όπως κάθε άθλημα μεγάλων αποστάσεων, χρειάζεται ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση, αντοχές και τεράστια επιμονή», λέει ο προπονητής της, Ναπολέων Κεφαλόπουλος. «Πρέπει να επιμένεις ακόμα και όταν όλα δεν είναι υπέρ σου, γιατί στο τέλος θα έρθει η ώρα της δικαίωσης. Οπως συνέβη και με την Αντιγόνη, η οποία στα 38 της χρόνια πραγματοποίησε τα όνειρά της».
Στοιχεία χαρακτήρα
Τα στοιχεία του χαρακτήρα στα οποία αναφέρεται ο προπονητής της τα παρατηρούν σε αθλητές τους και άλλοι συνάδελφοί του. «Εάν κάποιος είναι αντιδραστικός, νευρικός, έχει ξεσπάσματα, δεν μπορεί να ασχοληθεί με τον μαραθώνιο ή τα πολλά χιλιόμετρα», λέει στην «Κ» ο Γιώργος Ζώρζος, προπονητής αποστάσεων στον σύλλογο ΓΑΣ Ιλισσός. «Ο χαρακτήρας του αθλητή πρέπει να βοηθάει, να είναι της υπομονής, να έχει χαμηλό προφίλ, να μπορεί να αντέξει την απομόνωση ή τη μοναξιά. Οι αποστάσεις θέλουν δουλειά, δουλειά σαν το μυρμήγκι». Θυμάται ότι σε περασμένες δεκαετίες η προσέγγιση των περισσότερων δρομέων μεγάλων αποστάσεων στη χώρα μας περιελάμβανε μονότονες προπονήσεις κυρίως εντός σταδίου. Σταδιακά, και αφού απέκτησαν παραστάσεις από το εξωτερικό, έσπασαν αυτή τη ρουτίνα των διαδοχικών γύρων στο ταρτάν, αναζήτησαν διαδρομές εκτός σταδίου, όσο δυσεύρετες και αν ήταν σε μια πόλη όπως η Αθήνα. Τις Κυριακές ο Ζώρζος ανηφορίζει με αθλητές του στον Υμηττό, ένα από τα βασικά πλέον σημεία συνάντησης και ερασιτεχνών δρομέων μαζί με τον Εθνικό Κήπο της Αθήνας.
Ο Νίκος Πολιάς, παλιός πρωταθλητής του μαραθωνίου, επισημαίνει ότι ο περισσότερος κόσμος αγνοεί την κοπιαστική προσπάθεια που έχει προηγηθεί για να φθάσει κάποιος δρομέας ή βαδιστής στη διάκριση. Τονίζει ότι οι μεγάλες αποστάσεις απαιτούν αφοσίωση και μόχθο, τίποτε δεν θα προκύψει αυτόματα, ούτε απότομα από τη μια στιγμή στην άλλη. «Αυτό που ξεχωρίζει κάποιους ανθρώπους είναι ότι το κακό αποτέλεσμα δεν τους αποθαρρύνει, το θεωρούν κομμάτι της διαδικασίας και δεν το εκλαμβάνουν ως ματαίωση. Αυτή η πίστη κάνει τη διαφορά», λέει.
Εξηγεί ότι στα μεγάλα συνεχόμενα οι δρομείς μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται την κούραση, πώς να κάνουν υπομονή ώστε την ημέρα του αγώνα να μην παρασυρθούν από τον ρυθμό των άλλων. Εξασκούνται στο να είναι κυρίαρχοι των δυνάμεων αλλά και των συναισθημάτων τους. Απομένει βέβαια, όπως επισημαίνει, να έχουν και ένα κίνητρο, να βρουν ένα στόχο που θα τους εμπνεύσει τη στιγμή που θα στερέψουν τα ενεργειακά αποθέματα και θα χρειαστεί να πιεστούν λίγο ακόμη για να βγάλουν τα τελευταία μέτρα.
Συγκέντρωση
«Θέλει συγκέντρωση σε όλη αυτή τη διαδικασία», λέει ο Πολιάς. Σε έναν εξωτερικό παρατηρητή, ο οποίος μπορεί να μην έχει λιώσει τις σόλες των παπουτσιών του στα χιλιόμετρα, ίσως φαντάζει παράξενο ότι κάποιος άνθρωπος αγωνίζεται για τόση ώρα, χωρίς παύση. Εύλογα μπορεί κάποιος να απορεί πώς κυλάει ο χρόνος, πώς ο δρομέας ή ο βαδιστής πέρα από τον σωματικό κάματο διαχειρίζεται και τις σκέψεις του. Ο Πολιάς εξηγεί ότι ουσιαστικά εκείνη τη στιγμή χάνεται η αίσθηση του χρόνου και παρομοιάζει τον αθλητή με έναν οδηγό της Φόρμουλα 1, ο οποίος πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση ανά πάσα στιγμή, να αλλάζει σωστά τις ταχύτητες, να παίρνει όσο το δυνατόν καλύτερα τις στροφές, να αποφεύγει τα λάθη που μπορεί να κοστίσουν. «Εκείνη τη στιγμή πιλοτάρεις ένα σώμα που πρέπει να αντέξει, να του φθάσουν τα καύσιμα, να μη βγεις εκτός πλάνου», λέει. «Εχεις αυτοέλεγχο από την αρχή μέχρι το τέλος».
Νέες μάχες και στόχοι
Το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του Μονάχου δεν σήμανε και τη λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων για την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Είναι πιθανό να λάβει μέρος και να διεκδικήσει ακόμη μία διάκριση το Σάββατο στην απόσταση των 20 χιλιομέτρων, αρκεί να δει στις ημέρες που μεσολαβούν πώς θα διαχειριστεί το σώμα της την κόπωση του πρόσφατου αγώνα της. Για να αντεπεξέλθει σε αυτή την απαιτητική χρονιά αφιέρωσε ενάμιση μήνα στην ενδυνάμωση προτού ξεκινήσει τον κύριο όγκο της χιλιομετρικής προετοιμασίας. Πριν από τρία χρόνια είχε αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα στον δικέφαλο και δεν ήθελε να ρισκάρει πιθανή υποτροπή του τραυματισμού, οπότε η ενδυνάμωση κρίθηκε απαραίτητη. Μέχρι πότε θα συνεχίσει όμως να αγωνίζεται σε αυτό το υψηλό επίπεδο, θέτει η ίδια κάποιο ηλικιακό όριο στην αθλητική καριέρα της; Οπως λέει στην «Κ», θα ήθελε να συμμετάσχει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι, οι στόχοι και τα κίνητρα δεν εξαντλήθηκαν σε αυτή τη διάκριση.