Λένε πως καλή η βιτρίνα, αλλά από πίσω… ρημαδιό. Πριν από κάποια χρόνια, όταν υπήρχαν έστω και κάποιες μεμονωμένες επιτυχίες των ομάδων μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τα φώτα έκρυβαν τη μαυρίλα που υπήρχε στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Χρόνο με τον χρόνο φτάσαμε στο σήμερα, που έχουμε μόνο έναν εκπρόσωπο, κι αυτός να κινδυνεύει άμεσα να τερματίσει την πορεία του μετά τους τρεις αγώνες που του απομένουν. Και δυστυχώς αυτή η τραγική εξέλιξη με την καταστροφική για τη θέση, 20ή, που κατέχουμε στην ευρωπαϊκή γενική βαθμολογία, δεν φαίνεται να συγκινεί και να ευαισθητοποιεί κανέναν.
Αντιθέτως, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι κρατικοί φορείς, ΕΠΟ και ποδοσφαιροπατέρες, βρίσκονται σε έναν «πόλεμο» με μοναδικό θύμα το άθλημα, που απαξιώνεται.
Οποιες διαμάχες και αντιπαλότητες για την αγωνιστική επικράτηση της «δικής μας ομάδας» έχουν μεταφερθεί στα γραφεία της ΕΠΟ, βασικά για τον έλεγχο της διαιτησίας, και η παρασκηνιακή αυτή μάχη είχε πρόσφατα νέο θύμα: το αμιγές ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Περνάει στα «ψιλά» η διακοπή όλων των τοπικών κατηγοριών, που από αυτές αναμένεται να αναδειχθούν οι νέοι παίκτες που θα επανδρώσουν τα ρόστερ των ΠΑΕ και εν συνεχεία όλες τις Εθνικές μας. Χιλιάδες, νεαροί στη μεγάλη τους πλειονότητα ποδοσφαιριστές, παραμένουν χωρίς επίσημα παιχνίδια. Τυπικά, η κόντρα εμφανίζεται ανάμεσα σε κυβέρνηση και ΕΠΟ.
Ουσιαστικά όμως, συμβαίνει να… μαλώνουν τα βουβάλια στον βάλτο και να την πληρώνουν τα βατράχια. Γιατί, όπως σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, η όποια σύγκρουση των μεγάλων καταλήγει να έχει καταστροφικές συνέπειες στους αδύναμους.