Το τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου, εκτός αγωνιστικού χώρου, είναι εδώ και χρόνια… θολό. Οι όποιες καταγγελίες για χρηματισμούς παικτών, επιρροή διαιτητών, παραγόντων αθλητικών και πολιτικών, αλλά και δικαστικών από τους «ποδοσφαιροπατέρες» δημιούργησαν μια «κάπνα» που ποτέ δεν έχει διαλυθεί.
Αυτός ο καπνός, τελευταίως, έχει μεταφερθεί και εντός των γηπέδων με τη χρησιμοποίηση εκατοντάδων καπνογόνων από τους οπαδούς κατά την είσοδο των ποδοσφαιριστών. Κι αν η καθυστέρηση της έναρξης των αγώνων θα μπορούσε να παραλειφθεί, η επικινδυνότητα του φαινομένου για την υγεία των θεατών και των παικτών είναι κάτι το αδιαπραγμάτευτο.
Φυσικά η όλη αυτή κατάσταση δεν δείχνει να απασχολεί ούτε τα αρμόδια όργανα, αλλά ούτε και τις διοικήσεις των ΠΑΕ. Η ατιμωρησία έχει αποθρασύνει τους φυσικούς αυτουργούς, οι οποίοι μάλιστα καυχώνται πως με αυτόν τον τρόπο βοηθούν την ομάδα τους.
Κάτι που είναι τελείως παράλογο, αφού το ίδιο κάνουν και στην επιτυχία ενός τέρματος, με αποτέλεσμα να διακόπτεται ο αγώνας και να χάνεται το πλεονέκτημα το οποίο προέρχεται από τη θετική αύρα που παρέχει ένα γκολ. Και επιπλέον η διακοπή δίνει την ευκαιρία στον αντίπαλο να ανασυνταχθεί.
Ουδείς παράγοντας ΠΑΕ μπορεί να ισχυριστεί πως δεν έχει τη δυνατότητα να ελέγξει αυτούς που βάζουν τα καπνογόνα στην εξέδρα. Γιατί είναι δεδομένο πως στους διεθνείς αγώνες δεν υπάρχει ούτε… κεράκι, αφού η τιμωρία είναι βαριά. Οπότε ξέρουν και φυλάγονται.