Ο Γιώργος Καρλαύτης τιμά τη χώρα μας στις ΗΠΑ και στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Πολλά χρόνια πριν από αυτόν, υπήρξε μια σπουδαία φυσιογνωμία που άφησε εποχή σ’ αυτό το τόσο «ξένο» άθλημα για την Ευρώπη και τους Ελληνες.
Πρόκειται για τον Δημοσθένη Ανδρικόπουλο, τον θρυλικό Dee Andros, με το προσωνύμιο «Great Pumpkin», το οποίο του είχε αποδοθεί λόγω μεγάλου σωματότυπού του και του πορτοκαλί σακακιού που φορούσε.
Γεννημένος στην Οκλαχόμα στις 17 Οκτωβρίου του 1924, ήταν ο ένας από τους τρεις γιους του Κωνσταντίνου Ανδρικόπουλου, μετανάστη από τα Γελινιάτικα Ξυλοκάστρου της Κορινθίας.
Εκανε καριέρα ως παίκτης, αλλά άφησε εποχή ως πρώτος προπονητής στο Πανεπιστήμιο του Αϊντάχο από το 1962 έως το 1964 και στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον από το 1965 έως το 1975, με ρεκόρ 62–80–2.
Η «κινηματογραφική» ζωή του Dee Andros, άρχισε να «γράφει» τα πρώτα… επεισόδιά της, όταν αυτός αποφοίτησε από το Central High School της Οκλαχόμα το 1942 και στη συνέχεια κατατάχθηκε στο στρατό σε ηλικία 18 ετών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η «Κ» μίλησε με τον ανιψιό του, Βασίλη Ανδρικόπουλο, ο οποίος μάς ξετύλιξε ένα μεγάλο μέρος από το… κουβάρι της ζωής του θρυλικού, θείου του.
«Τίμησε τη χώρα μας και έμελλε να γίνει ένα σύμβολο ειρήνης, διότι συμμετείχε στις επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην κομβική μάχη της νήσου Ιβο Τζίμα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», μας λέει ο κ. Βασίλης, 70 ετών σήμερα.
Η Ιβο Τζίμα, το ηφαιστειογενές νησί του Ειρηνικού Ωκεανού που ανήκει στην Ιαπωνία και μεταφράζεται ως «νησί από θειάφι», ήταν στρατηγικής σημασίας σημείο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα έμενε, ίσως, για πάντα στα… ψιλά γράμματα της γεωγραφίας, αν δεν διεξάγονταν σ’ αυτό μία από τις φονικότερες συγκρούσεις της ιστορίας, η οποία διήρκησε από τις 19 Φεβρουαρίου έως τις 26 Μαρτίου του 1945.
Τα περίπου 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα έκτασης του νησιού ποτίστηκαν με το αίμα 21.844 Ιαπώνων και 6.800 Αμερικανών. Το απόρθητο φρούριο της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, έπεφτε στα χέρια των ΗΠΑ και η διάσημη φωτογραφία του πολεμικού ρεπόρτερ, Τζο Ρόζενταλ, την οποία την αποθανάτισε για λογαριασμό του Associated Press (κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1945), απεικονίσε έξι πεζοναύτες να καρφώνουν την αμερικανική σημαία στην κορυφή του λόφου Σουριμπάτσι, στις 23 Φεβρουαρίου του 1945, περίπου έναν μήνα δηλαδή πριν ηχήσει ο τελευταίος πυροβολισμός πάνω στο νησί. Παρών -αλλά λίγο πιο μακριά- σ’ αυτή τη σκηνή ήταν και ο Dee Andros.
«Ηταν παρών στην ύψωση της αμερικανικής σημαίας και το αμερικανικό κράτος τον τίμησε με τον μεγαλόσταυρο. Η Ιβο Τζίμα ήταν νησί – κλειδί για τις ΗΠΑ καθώς έκοβε στη μέση τον Ειρηνικό Ωκαεανό. Πρόκειται για έναν θρύλο ο Dee Andros και είχε γίνει σύμβολο για το αμερικανικό ποδόσφαιρο», τονίζει ο κ. Βασίλης στην «Κ» και συνεχίζει: «Ηταν πρώτος ξαδερφος με τον πατέρα μου και θείος μου. Ο μικρός αδερφός του ο Κωνσταντίνος (Gus) ήταν σπουδαίος χορευτής και μάλιστα τον έλεγαν Νουρέγιεφ των ΗΠΑ, έχοντας ο ίδιος μεγάλη σχολή χορού».
Ο Andros έπαιξε κολεγιακό ποδόσφαιρο στην Οκλαχόμα ως γκαρντ από το 1946 έως το 1949, υπό τις οδηγίες του διάσημου Μπαντ Γουίλκινσον. Επιλέχθηκε στον 14ο γύρο (177ος συνολικά) από τους Chicago Cardinals στο ντραφτ του NFL του 1950.
«Ο Πλάτωνας και ο Δημοσθένης βαπτίστηκαν με αρχαιοελληνικά ονόματα. Ο πατέρας τους ο Κωνσταντίνος αγαπούσε πολύ την Ελλάδα», θυμάται ο κ. Βασίλης. «Ο Πλάτωνας “τράβηξε” τον Δημοσθένη στο φούτμπολ, διότι ήταν κι αυτός παίκτης (έπαιξε τέσσερα χρόνια στο NFL για τους Cardinals). Η κόρη του Πλάτωνα ήρθε στην Ελλάδα τον περασμένο Σεπτέμβριο, για να εκπληρώσει την επιθυμία του πατέρα της, ο οποίος δεν πρόλαβε να μας επισκευθεί ξανά, καθώς αρρώστησε κι έφυγε από τη ζωή».
Η προπονητική καριέρα του Andros ξεκίνησε ως assistant coach στην Οκλαχόμα, το Κάνσας, το Texas Tech, τη Νεμπράσκα, την Καλιφόρνια και το Ιλινόις.
Ο Andros έγινε πρώτος προπονητής σε ηλικία 38 ετών στο Αϊντάχο με τους Vandals τον Φεβρουάριο του 1962.
Προσλήφθηκε ως επικεφαλής προπονητής στο Όρεγκον Στέιτ τον Φεβρουάριο του 1965. Αντικατέστησε τον θρυλικό Tommy Prothro, ο οποίος έφυγε ύστερα από δέκα σεζόν στο Corvallis για το UCLA, μόλις δέκα ημέρες αφότου ηγήθηκε των Beavers στο Rose Bowl. O Andros «έτρεξε» ρεκόρ 51–64–1 σε έντεκα σεζόν στο OSU. Στους αγώνες του Εμφυλίου Πολέμου εναντίον των Όρεγκον Ντακς, είχε συνολικό ρεκόρ 9–2. Το παρατσούκλι «The Great Pumpkin» αναφέρθηκε για πρώτη φορά από έναν σπορτκάστερ του Spokane κατά τη διάρκεια ενός αγώνα το Σαββατοκύριακο του Halloween του 1966.
Ο Andros είναι περισσότερο γνωστός για την απίστευτη σεζόν του 1967, στην οποία η ομάδα του, oι Oregon State Beavers, απέκτησαν και το προσωνύμιο «Giant Killers», έκαναν σερί 7–2–1. Επικράτησαν των αντιπάλων τους συνολικά με 187 – 137.
Σε μια περίοδο τεσσάρων εβδομάδων, οι Beavers έγιναν η μόνη ομάδα που πήγε ποτέ αήττητη απέναντι σε τρεις κορυφαίες ομάδες σε μία σεζόν από την έναρξη του AP Poll, κι από εκείνη τη στιγμή όλοι τους προσφωνούσαν ως «Giant Killers».
Η θητεία του Andros στο Όρεγκον Στέιτ κορυφώθηκε με τη σεζόν του 1968. Μετά από δύο περιόδους με έξι νίκες το 1969 και το 1970, οι ομάδες του θα κέρδιζαν συνολικά μόνο 13 παιχνίδια τα επόμενα πέντε χρόνια, ξεκινώντας με 28 συνεχόμενες ήττες.
Αφού αποσύρθηκε από την προπονητική, έγινε αθλητικός διευθυντής στο Όρεγκον από το 1976 έως το 1985, που συνταξιοδοτήθηκε και συνέχισε να υπηρετεί ως ειδικός βοηθός στο Ταμείο Υποτροφιών Beaver Athletic, όταν προβλήματα υγείας τον ανάγκασαν να παραμείνει στο σπίτι του στο Corvallis. Ασχολήθηκε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες και με τον στίβο του Όρεγκον.
Το 1992, η ομάδα του, οι «Giant Killers» του 1967, εισήχθη στο Sports Hall of Fame του Όρεγκον. Την άνοιξη του 2003, τιμήθηκε με το βραβείο Martin Chaves Lifetime Achievement στον πέμπτο ετήσιο εορτασμό Bennys στην Πολιτεία του Όρεγκον.
Ηταν παντρεμένος με τη Λουέλα Άντρος και απέκτησαν μια κόρη την Τζίνα (Ιωάννα). Ο O Dee Andros, έφυγε από τη ζωή στο Corvallis στις 22 Οκτωβρίου 2003, σε ηλικία 79 ετών.
«Η κόρη του Δημοσθένη, η Ιωάννα Ανδρικοπούλου είναι σύζυγος του Φιλ Μπέικερ του συγκροτήματος Pink Martini», μας αποκαλύπτει ο κ. Βασίλης.
«Η οικογένειά μου είχε συχνή αλληλογραφία με τον Δημοσθένη. Ο πατέρας μου δεν ήξερε αγγλικά και πήγαινε τα γράμματα σε μία κοπέλα στο χωριό για να του τα μεταφράσει. Τα είχε κρατήσει όλα σε ένα μεταλλικό κουτί μέσα στην ντουλάπα. Τελευταία φορά που ο Δημοσθένης ήρθε στην Ελλάδα ήταν το 1978».
* Ευχαριστώ θερμά τον κ. Βασίλη Ανδρικόπουλο για το φωτογραφικό υλικό που εμπιστεύθηκε στην «Κ».