Στις 21 Μαρτίου του 2016, ο Σεμπαστιέν Μπελίν βρέθηκε με καλούς φίλους σε ένα εστιατόριο των Βρυξελλών. Εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να γνωρίζει πως η επιμονή της παρέας του να συναντηθούν, αλλά και το ότι τελικά έφαγε τρία πιάτα καρμπονάρα, θα του έσωζαν την ζωή…
Μόλις δώδεκα ώρες μετά, ο Μπελίν βρισκόταν σωριασμένος στο πάτωμα του αεροδρομίου της πρωτεύουσας του Βελγίου. Τα αυτιά του είχαν βουλώσει από τον θόρυβο που είχε προκαλέσει λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα η ισχυρή έκρηξη που συγκλόνισε τον χώρο. Μέσα από τους καπνούς μπορούσε να διακρίνει τον πανικό που επικρατούσε, αλλά και κάποιους ταξιδιώτες που δεν είχαν την δική του τύχη…
Προσπάθησε να κινηθεί αλλά ήταν αδύνατον. Δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια του, τα ρούχα του σε πολλά σημεία ήταν καμένα, ενώ ήδη μια λίμνη αίματος σχηματιζόταν κάτω από το σώμα του, κάνοντάς τον να νιώθει ολοένα και πιο αδύναμος.
Δύο παγιδευμένες με εκρηκτικά βαλίτσες είχαν σχεδόν διαλύσει όλο τον χώρο της αναμονής στο αεροδρόμιο. Δεκαέξι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, με τον Βέλγο μπασκετμπολίστα να δίνει μάχη με τον χρόνο να μην είναι ο 17ος νεκρός.
«Θυμάμαι να πέφτω κάτω και να εκρήγνυται ο γοφός μου. Κοίταξα και είδα μια μάζα από κόκαλα να προεξέχουν. Βλέπεις νεκρούς ανθρώπους, βλέπεις μέρη σώματος, ακούς ουρλιαχτά», θα πει αργότερα, έχοντας καταλάβει ότι όσα είχαν συμβεί την προηγούμενη βραδιά έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να κερδίσει τη μάχη που έδωσε εκείνα τα κρίσιμα λεπτά στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών.
Ο Σεμπαστιέν Μπελίν γεννήθηκε στο Σάο Πάολο. Η μητέρα του ήταν φυσικοθεραπεύτρια, ενώ ο πατέρας του υψηλόβαθμο στέλεχος, με την καριέρα του να καθορίζει και αυτή του γιού του. Οι μετακομίσεις ήταν συχνές. Από την Βραζιλία, στην Ινδιανάπολη και τη Φιλαδέλφεια και από εκεί στη Δανία, την Ιταλία και το Βέλγιο. Το μόνο που δεν άλλαζε όπου και να ήταν η βάση του ήταν η έφεσή του στον αθλητισμό. Αρχικά ήταν το ποδόσφαιρο, μετά το τένις, αλλά όταν στα 13 του χρόνια βρέθηκε στις Βρυξέλλες οι συμμαθητές του έπεισαν τον πανύψηλο για την ηλικία του φίλο τους να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Και είχαν δίκιο, καθώς αυτό του άνοιξε το δρόμο για το κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ, καθώς και στην επαγγελματική καριέρα σε ομάδες της Ευρώπης. Για τον Μπελίν το μπάσκετ ήταν, όπως ο ίδιος είπε, το μεγαλύτερο σχολείο, αφού του έδειχνε ότι πάντα υπάρχει και εναλλακτική λύση, ακόμα και όταν μοιάζουν όλα να είναι χαμένα.
Την ώρα που πάλευε για να μην χάσει τις αισθήσεις του, η ζωή του πέρασε από μπροστά του σαν ταινία. Θυμήθηκε τα όσα είχε διδαχτεί, κυρίως από τον προπονητή του Γκρεγκ Κάμπε στο Πανεπιστήμιο του Όκλαντ, ο οποίος πάντα έλεγε στους παίκτες του να «αδράξουν την μέρα», όπως ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ως καθηγητής Τζον Κίτινγκ στους δικούς του μαθητές στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». Αυτή τη μέρα και την υπόλοιπη ζωή του προσπάθησε να κερδίσει και ο Μπελίν την ώρα που ήταν σοβαρά τραυματισμένος στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Αρχικά ζήτησε από έναν άλλον επιβάτη να του σηκώσει τα πόδια πάνω σε μια βαλίτσα και στη συνέχεια δένοντας σφιχτά στο πόδι του ένα κασκόλ προσπάθησε να σταματήσει την αιμορραγία. Αν και οι αστυνομικοί που είχαν ήδη αποκλείσει τον χώρο τον συμβούλεψαν να μην κινηθεί, εκείνος δεν τους άκουσε. Με τη βοήθεια ενός αχθοφόρου έφτασε μέχρι την έξοδο του αεροδρομίου, πάνω σε ένα καρότσι αποσκευών, γνωρίζοντας ότι εκεί είναι πολύ πιθανό να «πέσει» πάνω στους πρώτους διασώστες. Και δικαιώθηκε, καθώς οι πυροσβέστες που έσπευσαν στο σημείο, τον βρήκαν και τον μετέφεραν σε ένα αυτοσχέδιο κέντρο διαλογής. Εχασε το 50% του αίματός του και παραλίγο να χάσει το αριστερό του πόδι στο χειρουργείο. Αλλά στο τέλος άδραξε την ημέρα.
Ο Σεμπαστιέν Μπελίν έμεινε για τρεις μήνες στο νοσοκομείο. Τις πρώτες ημέρες δεν ήξερε ότι την ώρα που ήταν τραυματισμένος, ένας Γεωργιανός φωτογράφος, ο Κετεβάν Καρντάβα, είχε αποθανατίσει τη στιγμή. Η φωτογραφία αυτή έγινε… viral, καθώς δημοσιεύθηκε σε δεκάδες εφημερίδες και περιοδικά σε όλον τον κόσμο. Ο Μπελίν έγινε πιο γνωστός από ότι ήταν όταν αγωνιζόταν. Έδωσε αρκετές, ενώ σχεδόν 1,5 μήνα μετά από την επίθεση, οι κόρες του έκαναν το ταξίδι από τις ΗΠΑ για να τον δουν, με την επίσκεψη να την καταγράφουν αμερικανικά κανάλια.
Η περίοδος της αποκατάστασης ήταν αρκετά επίπονη. Αρχικά, ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι, με το πόδι του να συγκρατείται από μεταλλικές καρφίτσες και νάρθηκες. Έκανε μεταμόσχευση δέρματος για να καλύψει τις ανοιχτές πληγές. Σταδιακά έμαθε να περπατάει ξανά, προσαρμοζόμενος στα νέα για αυτόν δεδομένα. Δεν είχε καμία αίσθηση κάτω από το γόνατο στο αριστερό του πόδι, καθώς το μετατάρσιο οστό αφαιρέθηκε όταν άρχισε να αναπτύσσεται μόλυνση.
Όταν βγήκε από το νοσοκομείο, εκτός από την οικογένειά του, ήξερε ότι μόνο ένα πράγμα ήταν αυτό που θα τον έκανε τα αφήσει πίσω του, όσο αυτό ήταν δυνατόν, τα όσα είχε περάσει και αυτό ήταν ξανά ο αθλητισμός. «Χρειαζόμουν απλώς ένα όνειρο για να παραμείνω συγκεντρωμένος και θετικός. Ήθελα το αντίθετο άκρο από την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Αυτό ήταν να τρέξω σε έναν από τους δυσκολότερους αγώνες αντοχής στον κόσμο». Ετσι δήλωσε συμμετοχή στον αγώνα Ironman στην Κόνα της Χαβάης. Εκεί θα έπρεπε να κολυμπήσει για 2,4 μίλια, να κάνει ποδήλατο για άλλα 112 μίλια και στο τέλος να τρέξει έναν κανονικό μαραθώνιο. Σίγουρα πολλά περισσότερα από ότι απαιτούσε ένας 40λεπτός αγώνας μπάσκετ.
Το ξέσπασμα της πανδημίας του Covod-19 ανέβαλε τον αγώνα δίνοντας στον Μπελίν την ευκαιρία να προετοιμαστεί ακόμα καλύτερα για την μεγάλη πρόκληση. Σχεδίασε ένα ειδικό παπούτσι για να μην δημιουργούνται φουσκάλες στο αριστερό του πόδι που ήταν πιο αδύναμο, ενώ είχε περισσότερο χρόνο να μάθει να στηρίζεται ξανά στα πόδια του, έχοντας πλέον αφαιρέσει κάποιες από τις βίδες που συγκρατούσαν τα οστά του. Τον Οκτώβριο του 2022, 6,5 χρόνια μετά την επίθεση ο πρώην μπασκετμπολίστας τερμάτισε το Ironman της Χαβάης σε 14 ώρες, 39 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα. «Ποτέ δεν είχε να κάνει με το πόσο γρήγορα θα κατάφερνα να τερματίσω. Ο στόχος ήταν να δείξω στον εαυτό μου ότι το σώμα και το μυαλό μου είναι ικανά παρά αυτό το μειονέκτημα. Οφείλω στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εκείνη την ημέρα και στη χώρα μου ως περήφανος Βέλγος να μην υποκύψω. Έχω ατροφία, δεν μπορώ πια να κουνήσω τα δάχτυλα των ποδιών μου, αλλά δεν επιτρέπω στο μειονέκτημά μου να είναι ισχυρότερο από μένα». Το μόνο πράγμα που έκανε λάθος κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν η διατροφή, καθώς απέτυχε να προσαρμόσει τη στρατηγική ανεφοδιασμού του. Κατέβασε ένα ποτό ηλεκτρολυτών πιο γρήγορα από το προγραμματισμένο. Ετσι στο μαραθώνιο, υπέφερε από πόνους στο στομάχι και κράμπες, καθώς το σώμα του προσπαθούσε να επεξεργαστεί την υπερφόρτωση υδατανθράκων και νατρίου.
Αντίθετα, στις 22 Μαρτίου 2016, η όρεξη του τον είχε σώσει. Χωρίς εκείνα τα τρία πιάτα καρμπονάρα το προηγούμενο βράδυ, το σάκχαρο στο αίμα του θα ήταν πιθανότατα πολύ χαμηλό για να μπορέσει να διατηρήσει τις αισθήσεις του. Θα είχε μείνει πίσω από τον αστυνομικό κλοιό. Θα είχε χάσει περισσότερο αίμα και, ενδεχομένως, τα πάντα. Εκείνο το βράδυ, δεν είχε προγραμματίσει να βγει έξω για φαγητό. Είχε μόλις επιστρέψει στις Βρυξέλλες από μια ημέρα επαγγελματικών συναντήσεων στο Παρίσι. Ήταν εξαντλημένος. Είχε κλείσει θέση στην πρώτη πτήση για Νέα Υόρκη την επόμενη μέρα. Ήθελε μόνο να κοιμηθεί. Και τότε χτύπησε το τηλέφωνό του, καθώς ένας φίλος του που ζούσε στις Βρυξέλλες τον προσκάλεσε να βρεθούν σε ένα ιταλικό εστιατόριο. Ο Μπελίν αρνήθηκε τρεις φορές, αλλά η επιμονή του φίλου του να τον καλέσει και τέταρτη, τον έπεισε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να τον συναντήσει. «Εφαγα το πρώτο πιάτο ζυμαρικά τόσο γρήγορα που ο σερβιτόρος έφερε άλλα δύο. Αν δεν με είχε καλέσει, θα πήγαινα κατευθείαν στο κρεβάτι, θα σηκωνόμουν, θα έπινα ένα ποτήρι νερό και μια μπανάνα ίσως και θα έτρεχα έξω από την πόρτα για να προλάβω την πτήση», θα πει.
Πριν από περίπου δύο μήνες, ο Μπελίν βρέθηκε ξανά στις Βρυξέλλες. Αυτή τη φορά στο παλιό αρχηγείο του ΝΑΤΟ, λίγα μόλις χιλιόμετρα δυτικά από το σημείο όπου τραυματίστηκε. Ηταν μάρτυρας στη δίκη δέκα ανδρών, οι οποίοι κατηγορούνταν ότι βοήθησαν στο σχεδιασμό των επιθέσεων στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών και, την ίδια ημέρα, στο σταθμό του μετρό Maelbeek, όπου έχασαν τη ζωή τους άλλοι 16 άνθρωποι. Ο Μοχάμεντ Αμπρίνι είναι ένας από αυτούς. Μετέφερε μια βόμβα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, αλλά σε αντίθεση με δύο από τους συνωμότες του, δεν την πυροδότησε.
Ο Σεμπαστιέν Μπελίν ανέβηκε στο εδώλιο και ζήτησε από τον κατηγορούμενο να κοιτάξει το πρόσωπό του και να ακούσει τα λόγια του. «Σήμερα αποφάσισα να σας συγχωρήσω. Αφήνω πίσω μου τις φρικαλεότητες για τις οποίες κατηγορείσαι. Αποφάσισα να κρατήσω περισσότερο χώρο για την αγάπη στη ζωή μου», είπε και αποχώρησε.
Ο Μπελίν λέει ότι η δικαιοσύνη «πρέπει να αποδοθεί» και ότι οι υπεύθυνοι «πρέπει να πληρώσουν το τίμημα», αλλά τώρα επικεντρώνεται στην οικογένειά του και στον εαυτό του. Αισθάνεται περήφανος για τη στάση που κράτησε, αλλά και για το γεγονός ότι έχτισε ξανά η ζωή του από την αρχή. «Θα είμαι ανάπηρος για το υπόλοιπο της ζωής μου, αλλά, ταυτόχρονα, υπάρχουν πολλά καλά πράγματα που προέκυψαν από αυτά τα τελευταία επτά χρόνια. Νιώθω ότι είμαι καλύτερος φίλος, καλύτερος σύζυγος, καλύτερος πατέρας, καλύτερος άνθρωπος. Ξέρω ότι είμαι πιο δυνατός…»
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr