Η Μάντσεστερ Σίτι τρέχει με σπασμένα τα φρένα για να κατακτήσει το πρώτο Champions League στην ιστορία της, μετά από μεγάλες προσπάθειες πολλών χρόνων και εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που σπρώχνει κάθε χρόνο σαν προσάναμμα στη φλόγα της επιτυχίας. Με αντίπαλο την Ιντερ στον τελικό της 10ης Ιουνίου στην Κωνσταντινούπολη, η ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα φαντάζει ακλόνητο φαβορί για να κατακτήσει ένα τρόπαιο που το θέλει όσο κανείς και το κυνήγησε με κάθε τρόπο την τελευταία δεκαετία, χωρίς ποτέ να καταφέρει να το χαρεί.
Θα το πετύχει εφέτος; Πολύ πιθανόν, λένε όλοι, ειδικοί και μη. Η πορεία της ως τον τελικό ήταν με σπασμένα τα φρένα και το τελευταίο εμπόδιο στον δρόμο το σάρωσε με πολύ εμφατικό τρόπο. Και ήταν πολύ υψηλό εκείνο το εμπόδιο – ψηλότερο δεν γίνεται. Η Ρεάλ Μαδρίτης, κάτοχος του τροπαίου και η (μακράν της δεύτερης) ομάδα με τους περισσότερους τίτλους της διοργάνωσης, έγινε σκόνη και θρύψαλα με ένα πολύ βαρύ 4-0, που «και λίγο ήταν» θα μπορούσε να πει κανείς με βάση την εικόνα του αγώνα.
Πριν ακόμα φτάσει η Σίτι στη βρύση για να πιει νερό, έχει ήδη αρχίσει να φουντώνει η συζήτηση για το αν είναι η κορυφαία ομάδα που γέννησε ποτέ το αγγλικό ποδόσφαιρο. Τι κι αν έχει ένα ιστορικό απογοητευτικών αποτελεσμάτων στα κρίσιμα παιχνίδια, ακόμα κι όταν όλα μα όλα δείχνουν να είναι υπέρ της;
Στο Νησί όλοι πιστεύουν ότι αυτή τη φορά θα λυθούν τα… μάγια και η αρμάδα του Πεπ θα κατακτήσει το «ιερό δισκοπότηρο» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που τόσο πολύ λείπει από τη συλλογή της.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Ίντερ, μια ομάδα που με το ζόρι βρίσκεται στα όρια της πρώτης τετράδας του ιταλικού πρωταθλήματος, θα καταφέρει να ορθώσει ανάστημα σε μια ομάδα που το θέλει πάρα πολύ και έχει αποδείξει ότι αξίζει να το κατακτήσει.
Για τον άνθρωπο που έχει κτίσει τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία στη σύγχρονη ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, αυτή η κουβέντα δεν είναι αποδεκτή. Όταν ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον ρωτήθηκε σχετικά λίγο πριν το μεγάλο ντέρμπι του Μάντσεστερ μεταξύ της ακμάζουσας Σίτι και της ασθενικής τα τελευταία χρόνια Γιουνάιτεντ, έδειξε να μην αποδέχεται καν την ερώτηση. Ψέλλισε μόνο ότι επί των δικών του ημερών, καμία αγγλική ομάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεπεράσει τη δική του Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και άφησε όλους τους άλλους να λένε τα δικά τους.
Οι περισσότεροι, πάντως, συμφωνούν μαζί του. Ακόμα κι αν οι «πολίτες» κατακτήσουν εφέτος το Champions League και κλείσουν με «τρεμπλ» την πιο μεγάλη χρονιά της Ιστορίας τους, δεν μπορούν να συναγωνιστούν τη Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ που κατέκτησε και τα τρία μεγάλα τρόπαια της χρονιάς το μακρινό 1999, με κερασάκι στην τούρτα εκείνη τη μυθική ανατροπή στον τελικό της Βαρκελώνης, όταν με «ήρωα» τον Σόλσκιερ ανέτρεψαν το 1-0 υπέρ της Μπάγερν και με δύο γκολ στις καθυστερήσεις, πήραν τη νίκη με 2-1.
Γεννημένος στη Γλασκόβη την τελευταία ημέρα του 1941, στην «καρδιά» του Μεγάλου Πολέμου, ο 82χρονος πια σερ Άλεξ δεν αποδέχεται με τίποτα την ευκολία που έχει ο πολύς ο κόσμος να ανεβάζει στα ουράνια και να αποθεώνει προπονητές, παίκτες και ομάδες. Δεν είναι θέμα εγωισμού ή παραξενιάς λόγω της ηλικίας του. Ως γνήσιος Σκοτσέζος, πάντα ήταν πολύ… τσιγκούνης στα μεγάλα λόγια και στις διθυραμβικές κριτικές κι αυτό τον χαρακτήριζε ακόμα και στην ακμή της καριέρας του, όχι μόνο τώρα που διανύει την 9η δεκαετία της πολύ γεμάτης ζωής του.
Το πόσο τον ξίνιζε αυτή η ευκολία, φαίνεται σε όλα όσα έγραψε το 2015 στο βιβλίο «Leading: Learning from Life and My Years at Manchester United», που εκδόθηκε μόλις δύο χρόνια μετά την απόφασή του να αφήσει τους «Κόκκινους Διαβόλους» και την προπονητική, για να απολαύσει τα αγαθά και την ηρεμία της σύνταξης.
Χαρακτηριστικό της δυσφορίας του μπροστά στα μεγάλα λόγια, είναι αυτό το (σκληρό για πολλούς παλιούς παίκτες του) απόσπασμα: «Αν διαβάζεις τις εφημερίδες ή ακούς τους τηλεοπτικούς σχολιαστές, φαίνεται να είμαστε πλημμυρισμένοι από ποδοσφαιριστές “παγκόσμιας κλάσης”. Δεν θέλω να υποτιμήσω ή να επικρίνω κανέναν από τους σπουδαίους ή πολύ καλούς ποδοσφαιριστές που έπαιξαν για μένα κατά τη διάρκεια της 26χρονης καριέρας μου στη Γιουνάιτεντ, αλλά υπήρχαν μόνο τέσσερις που ήταν παγκόσμιας κλάσης: ο Καντονά, ο Γκιγκς, ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Σκόουλς. Κι απ’ αυτούς τους τέσσερις, ο Κριστιάνο ήταν σαν στολίδι στην κορυφή ενός χριστουγεννιάτικου δένδρου»
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι ο άνθρωπος που αρνήθηκε να χαρακτηρίσει «παίκτες παγκόσμιας κλάσης» αστέρες όπως τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, τον Ρόι Κιν, τον Γουέιν Ρούνεϊ, τον Ρίο Φέρντιναντ, τον Πίτερ Σμάιχελ και ένα σωρό άλλους που το όνομά τους παραμένει «μύθος» ακόμα και τώρα, πολλά χρόνια από τότε που σταμάτησαν το ποδόσφαιρο, δεν θα πει εύκολα καλή κουβέντα για άλλους παίκτες, άλλη ομάδα, άλλους προπονητές.
Στα δικά του μάτια, οι λέξεις «παγκόσμιας κλάσης» είναι δύο πολύ δυνατές λέξεις και δεν επιτρέπουν μεγάλα λόγια και κάθε λογής λιβανιστήρια για ποδοσφαιριστές και ομάδες που δεν έχουν αφήσει πολύ βαθύ αποτύπωμα σε βάθος χρόνου, όπως η δική του Γιουνάιτεντ: «Είχα πολλούς φανταστικούς παίκτες, αλλά αυτοί οι τέσσερις υψώθηκαν πάνω από όλα. Το θέμα ήταν η μακροζωία. Υπάρχουν άλλοι που έχουν παίξει σωστά σε όλη την Πρέμιερ Λιγκ και στο επίπεδο που έχουν; Δεν υπάρχει κανένας, απολύτως κανένας. Φυσικά, ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν απλώς μια πλήρης ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα».
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr