Ναι, η εθνική μας ομάδα είναι στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου. Αυτό είναι δεδομένο και πανηγυρίστηκε. Το ζητούμενο είναι το τι θα κάνει στα γήπεδα της Βραζιλίας το καλοκαίρι. Και αν η εμφάνισή της με αντίπαλο τη Νότιο Κορέα, την Τετάρτη στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», αποτελεί ένα δείγμα γραφής, τότε θα πρέπει να προετοιμαστούμε για οδυνηρές ήττες.
Θέλω να είμαι αισιόδοξος και να σταθώ στη δήλωση του Σάντος μετά τον αγώνα, πως δεν μπορούν να είναι κριτήρια αυτά τα παιχνίδια. Αν και ο ίδιος ήταν τόσο απογοητευμένος, που δεν κρατήθηκε να μην τα βάλει με τους παίκτες του. Μήπως, όμως, θα έπρεπε και ο ίδιος να… κοιταχτεί στον καθρέπτη;
Διότι, ποιος άλλος ευθύνεται που οι παίκτες αυτής της ομάδας αισθάνονται πλέον… σαν κάποιους δημοσίους υπαλλήλους, που βρέξει-χιονίσει δεν πρόκειται να χάσουν τη θέση τους. Ο Πορτογάλος τεχνικός δεν είναι που επιμένει σε ποδοσφαιριστές που αποδεδειγμένα έχουν χάσει τη φρεσκάδα τους και τα κίνητρά τους. Τι πάθος να επιδείξουν και πόση προσπάθεια να καταβάλουν, όταν γνωρίζουν πως είναι αμετακίνητοι.
Ακούσαμε μετά τον αγώνα πως οι περισσότεροι παίκτες, έχοντας βαρύ πρόγραμμα με τις ομάδες τους, δεν ρίσκαραν να παίξουν δυνατά μην τυχόν και τραυματιστούν. Η προσπάθεια να τους δικαιολογήσουν για την απαράδεκτη εμφάνισή τους ήταν εμφανής. Βλέπετε, είναι καλομαθημένα παιδιά και ενοχλούνται από την αρνητική κριτική, όταν τους γίνεται. Ομως, ο ίδιος ο προπονητής τους δεν μπόρεσε να μην αναφερθεί στην αδιαφορία τους, στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού.
Δυστυχώς, για άλλη μία φορά αποδείχτηκε ότι από την ομοσπονδία μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο, όπως και ο αθλητικός Τύπος, δεν ασχολούμαστε σοβαρά με την εθνική ομάδα. Και αυτό θα το διαπιστώσατε όσοι παρακολουθήσατε αργότερα τα φιλικά παιχνίδια άλλων Εθνικών που έγιναν την Τετάρτη. Κατάμεστα όλα σχεδόν τα γήπεδα. Κάτι που δείχνει πως η ΕΠΟ δεν ξέρει να «πουλάει» το προϊόν της. Η οικονομική κρίση είναι μια… καραμέλα που έχει χάσει τη γεύση της.
Η ουσία είναι πως ο κόσμος στις άλλες χώρες πάει στα γήπεδα γιατί ξέρει ότι θα δει μπάλα. Ή, τουλάχιστον, οι διεθνείς της ομάδας τους θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Η δικαιολογία «φυλάμε τα πόδια μας» είναι αστεία και παραπλανητική, για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.
Στα παιχνίδια, Βέλγιο – Ακτή Ελεφαντοστού, Γαλλία – Ολλανδία, Πορτογαλία – Καμερούν, Γερμανία – Χιλή, έπαιζαν ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε πολύ πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα και οι ομάδες τους διεκδικούν ευρωπαϊκούς τίτλους. Και όμως δεν έδειξαν να σκέπτονται ούτε λεπτό, μη βάλουν μία κόντρα και τραυματιστούν ή να μην τρέξουν, για να κρατήσουν τις δυνάμεις τους.
Για τον απλούστατο λόγο, επειδή θεωρούν πράγματι τιμή τους που καλούνται στην εθνική τους ομάδα, αλλά και γιατί γνωρίζουν πως η θέση τους δεν είναι καπαρωμένη. Θα πείτε τι γράφω τώρα, όταν υπήρξαν περιπτώσεις, και στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο μπάσκετ, αθλητών που κλήθηκαν να φορέσουν το εθνόσημο και το αρνήθηκαν!