Οι αντιθέσεις στον αθλητισμό είναι συνήθεις. Ο παράδεισος με την κόλαση δεν απέχουν πολύ. Επιβεβαιώθηκε το τριήμερο που μας πέρασε. Δείτε τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εντύπων. Είναι άλλη μία απόδειξη, πως στις μέρες μας, το κακό επιβάλλεται του καλού.
Ο εγκαταλελειμμένος από την πολιτεία κλασικός αθλητισμός, μας χάρισε άλλο ένα παγκόσμιο χρυσό μετάλλιο. Ο θρίαμβος του Κώστα Φιλιππίδη αποκτά μεγαλύτερη σημασία, διότι επιτεύχθηκε σε μία περίοδο που οι αθλητές «παλεύουν» μόνοι τους. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας με δικά τους, τις περισσότερες φορές, λεφτά. Κι όμως ο αθλητής του επί κοντώ έστειλε τους Ελληνες στα oυράνια.
Δύο εικοσιτετράωρα αργότερα, τα όσα διαδραματίστηκαν στην Τούμπα, μας επανέφεραν στα Τάρταρα. Και δεν αναφέρομαι στις κραυγές κατά της διαιτησίας. Εξάλλου δεν θυμάμαι, εδώ και δεκαετίες, κάποιον να έχει χάσει και να μη φωνάζει. Αλλά στη συμπεριφορά επαγγελματιών ποδοσφαιριστών κατά των αντιπάλων τους. Δεν είναι μόνο η γροθιά και η χειρονομία, αλλά και οι ύβρεις και οι… κοκορομαχίες. Ορισμένοι μάλιστα είναι συμπαίκτες και στην Εθνική.
Σε ένα παιχνίδι, που ουσιαστικά κανείς δεν «καιγόταν» για τους βαθμούς, «φύτρωσε» στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου όλος ο φανατισμός που καλλιεργείται εδώ και πολλά χρόνια από μερίδα των αθλητικών ΜΜΕ. Τα οποία κατόρθωσαν για δικό τους όφελος, αλλά και για την επιβίωση ορισμένων παραγόντων, να γεμίσουν με μίσος τα μυαλά των ποδοσφαιριστών κατά των αντιπάλων τους.