Η περίοδος των μεταγραφών στην Ελλάδα είναι… διαρκείας. Απλά τον Ιανουάριο και τον Αύγουστο μετράμε τα «κεράσια», που πάντα, είναι πολύ λιγότερα από το καλάθι που κρατάνε οι οπαδοί. Για ποιότητα, δεν τίθεται θέμα, αφού εδώ παίζουν ρόλο το χρήμα, αλλά και το επίπεδο του πρωταθλήματος. Παρόλα αυτά, ο οπαδός θέλει να πιστεύει πως ο πρόεδρός του, «θυσιάζεται» για την ομάδα και θα κάνει τις καλύτερες μεταγραφές. Σ’ αυτό βέβαια συνηγορεί και ο Τύπος που ξέρει πως οι «βόμβες» αυξάνουν τα φύλλα.
Ετσι υπάρχει ένα «πάρε – δώσε» παικτών που έρχονται στη χώρα μας ή φεύγουν για άλλες χώρες της Ευρώπης. Το μόνο σίγουρο είναι, πως όταν πράγματι έρθει μία επίσημη πρόταση σε ΠΑΕ, για έναν παίκτη της, αυτή δεν το… πολυσκέφτεται για να τον παραχωρήσει. Φυσικά πάντα με τη δικαιολογία, πως δεν θέλει να γίνει εμπόδιο, στην καριέρα του.
Και αναρωτιέται ο φίλαθλος, που δεν βλέπει με παρωπίδες, για τη διαχείριση του έμψυχου υλικού από το αφεντικό της ομάδας: Γιατί όταν πρόκειται να πουλήσει, ακόμα και τον καλύτερό του ποδοσφαιριστή, δεν υπάρχουν ούτε εμπόδια ούτε μεσολαβήσεις μάνατζερ, αλλά τελειώνει η δουλειά, μέσα σε λίγες μέρες; Και αντιθέτως, όταν είναι να πάρει κάποιον, παρουσιάζονται ανυπέρβλητα εμπόδια είτε από τις διοικήσεις των ομάδων είτε από τους εκπροσώπους τους;
Μήπως τελικά, αντίθετα με την παροιμία, υπάρχει μόνο καπνός και όχι φωτιά, στις περισσότερες περιπτώσεις;