Οταν οι υποσχέσεις ξεπερνούν αυτό που λέει η λογική του ποδοσφαίρου, τότε η… καρπαζιά πονάει πιο πολύ. Και όσο κι αν θέλουν ορισμένοι να «χρυσώσουν» το χάπι του 3-0 από την Κολομβία, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Αυτή η ομάδα δεν διαθέτει ταχύτητα. Οι μόνοι που εθελοτυφλούν είναι ο Πορτογάλος προπονητής και όσοι προσπαθούν να πουλήσουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Θα κάνει αλλαγές αναφέρουν τα ρεπορτάζ από τη Βραζιλία, για τον αγώνα με την Ιαπωνία ο Σάντος. Ενθαρρυντικές δηλώσεις από τους παίκτες, πως τίποτα δεν έχει τελειώσει. Σίγουρα στο ποδόσφαιρο όλα μπορούν να συμβούν.
Ομως με τα λόγια και τις ευχές δεν κερδίζονται παιχνίδια. Και όταν υπάρχει και η άποψη πολλών από την αποστολή, πως και μόνο η συμμετοχή σ’ αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο υποδηλώνει την άνοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, καταλαβαίνετε πού… πάμε.
Γιατί κανείς δεν μπορεί να δει το δάσος πίσω από το δένδρο. Πως η παρουσία αυτής της Εθνικής, αλλά και των προηγουμένων, σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο επειδή παίζαμε με τους άγνωστους στους ποδοσφαιρικούς χάρτες της Ευρώπης αντιπάλους, στους προκριματικούς γύρους.