Ηταν όμορφο το ταξίδι της Εθνικής. Μπορεί να άφησε μία πικρή γεύση ο τρόπος με τον οποίο αποκλείστηκε από την Κόστα Ρίκα και δεν πέρασε στις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία πως για δεκαπέντε μέρες μπόρεσε να κάνει τους Ελληνες να ξεφύγουν από τη σκληρή πραγματικότητα. Κι αυτό το νιώθουμε όλοι, τώρα που τα φώτα της σκηνής έσβησαν για την ομάδα μας…
Γυρίζοντας πίσω, στα πεπραγμένα του Σάντος και των παικτών του, δεν μπορώ να μη διαπιστώσω, για άλλη μία φορά, πως έχουμε στο DNA μας τον… εμφύλιο σπαραγμό. Ακόμα και για ένα παιχνίδι, όπως είναι το ποδόσφαιρο, πρέπει να βρίσκουμε λόγους να φαγωνόμαστε. Οχι πως δεν δόθηκαν αφορμές. Αλλά όποιες κι αν ήταν τις μεγαλοποιήσαμε και τις μετατρέψαμε σε… Εθνικό θέμα. Το… κακό έδειξε πως κρατούσε από το αλησμόνητο ματς του Κυπέλλου Ελλάδος, στην Τούμπα, του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό και τα όσα είχαν διαδραματιστεί στο γήπεδο της Θεσσαλονίκης μεταξύ των αντιπάλων τότε διεθνών παικτών.
Οι Ελληνες φίλαθλοι χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Οι φίλοι και οι αντίπαλοι του Κατσουράνη. Οι υποστηρικτές και οι ενάντιοι του Πορτογάλου προπονητή. Τα κοινωνικά δίκτυα έγιναν πεδία αντιπαράθεσης, των μεν και των δε. Μέχρι και υπογραφές μαζεύτηκαν κατά του Ελληνα διεθνούς. Ηταν οι μέρες που μεσολάβησαν μετά την ήττα από την Κολομβία έως τον αγώνα με την Ιαπωνία. Για να έρθει η αποβολή του Ελληνα διεθνούς σ’ αυτό το παιχνίδι και να αλλάξει άρδην και η απόδοση, αλλά και η διάθεση όλων. Με δέκα παίκτες παίρνουμε τον πρώτο μας βαθμό και πάμε στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού, να παίξουμε τον δικό μας τελικό.
Το αποτέλεσμα γνωστό. Πολύ καλή εμφάνιση. Επιθετικό ποδόσφαιρο και σπουδαία νίκη. Η πρόκριση όμως στις «16» δεν σταματάει τον «εμφύλιο σπαραγμό». Και οι δύο πλευρές υποστηρίζουν πως δικαιώθηκαν. Οπως στις εκλογές. Ολοι είναι νικητές. Ακόμα κι αυτοί που βρήκαν μόνο τη δική τους ψήφο στις κάλπες.
Ο αγώνας με την Κόστα Ρίκα ήταν η μεγάλη χαμένη ευκαιρία, για να περάσουμε στα προημιτελικά. Αλλά και να δούμε, για άλλη μία φορά, πως «ξηλώνουμε και ράβουμε» τα πάντα στα μέτρα μας. Αυτή τη φορά η αντίπαλος δεν ήταν μία χώρα τεράστια και πολλών εκατομμυρίων κατοίκων, που μπορεί να βγάζει ποδοσφαιριστές. Αυτή έπαιξε για μία ώρα με δέκα παίκτες και σε μας «χαρίστηκε» ο διαιτητής, μη καταλογίζοντας πέναλτι, στο χέρι του Τοροσίδη, όταν το σκορ ήταν 1-0 εις βάρος μας. Αν γινόταν το 2-0, τότε δεν θα είχε «στηθεί στο απόσπασμα» ο Φάνης Γκέκας.
Επειδή όμως με τα «αν» δεν γράφεται η ιστορία του ποδοσφαίρου, ας κρατήσουμε το θετικό αυτού του ταξιδιού, που πιστεύω πως πρέπει να είναι… πυξίδα του νέου ομοσπονδιακού προπονητή, Κλάουντιο Ρανιέρι. Κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, πως αυτή η ομάδα έχει τους παίκτες, που έχουν τις δυνατότητες να παίξουν επιθετικό ποδόσφαιρο. Λείπει η καλή τελική προσπάθεια. Αλλά, όπως λένε και οι ειδικοί, σημασία έχει να δημιουργείς ευκαιρίες. Τα γκολ θα έρθουν κάποια στιγμή, μέσα από αυτές.