Η ιστορία γίνεται ακόμη πιο περίεργη, καθώς είναι δεδομένο ότι, τη στιγμή που αφήνει το αποτύπωμα των δοντιών του στον ώμο του Τζόρτζιο Κιελίνι, ο Σουάρες γνωρίζει πολύ καλά ότι θα τιμωρηθεί. Δεν ήταν, άλλωστε, η πρώτη του φορά. Το 2010, φορώντας τη φανέλα του Αγιαξ, είχε δαγκώσει τον Οτμάν Μπακάλ της Αϊντχόφεν και οι ολλανδικές εφημερίδες την επόμενη μέρα τον είχαν αποκαλέσει «κανίβαλο». Είχε τιμωρηθεί με επτά αγωνιστικές, αλλά πουλήθηκε άρον-άρον, πριν τις εκτίσει. Το δεύτερο χτύπημα ήρθε το 2013, όταν επιτέθηκε, ως παίκτης της Λίβερπουλ πια, στον Μπράτισλαβ Ιβάνοβιτς της Τσέλσι. Η τιμωρία του αυτήν τη φορά ήταν δέκα αγωνιστικές. Σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και μπροστά σε εκατομμύρια θεατές, η FIFA δεν θα του χαριζόταν και ο Σουάρες δεν μπορεί να μην το ήξερε. Και δεν μπορεί να μην τον ένοιαζε.
Το περιστατικό έχει προκαλέσει μια αλυσίδα εξελίξεων. Πρώτα απ’ όλα οι χορηγοί του σκέφτονται σοβαρά να διακόψουν τη συνεργασία τους – πρόκειται για την Adidas και τη στοιχηματική εταιρεία 888poker. Για την ώρα ανακοίνωσαν ότι δεν ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές και απείλησαν ότι θα εξετάσουν το θέμα πολύ σοβαρά. Από εκεί και πέρα, είναι δεδομένο ότι η Λίβερπουλ θέλει να τον «ξεφορτωθεί», μόνο που πλέον κανείς δεν πρόκειται να πλησιάσει το ποσό των 90 εκατ. ευρώ που είχε τεθεί προσεγγιστικά ως αρχική τιμή. Ηδη ακούγεται ότι η Μπαρτσελόνα προσφέρει κοντά στα 62 εκατ. ευρώ. Δηλαδή μπορούμε χονδρικά να πούμε ότι η δαγκωματιά του Σουάρες κόστισε στην ομάδα του γύρω στα 30 εκατ. ευρώ. Δεν είναι καθόλου παράλογο. Ο παίκτης θα χάσει την αρχή της σεζόν λόγω της τιμωρίας του, και ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι δεν θα συμβεί κάτι άλλο στη συνέχεια;
Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα
Τα αιχμηρά του δόντια δεν είναι το μοναδικό ελάττωμα του Σουάρες. Το 2011, έπειτα από έναν αγώνα με τη Γιουνάιτεντ, είχε τιμωρηθεί με οκτώ αγωνιστικές και πρόστιμο 40.000 λιρών, διότι αποκάλεσε τον Πατρίς Εβρά «negrito». Μια άλλη φορά τιμωρήθηκε με μία αγωνιστική και πρόστιμο 20.000 λιρών για την προκλητική χειρονομία του προς τους οπαδούς της Φούλαμ. Εν τω μεταξύ, η φήμη του ήταν ήδη αμφιλεγόμενη εξαιτίας του επεισοδιακού τελευταίου λεπτού της παράτασης κόντρα στην Γκάνα, στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής: βλέποντας την μπάλα να κατευθύνεται προς τα δίχτυα της ομάδας του, ο Σουάρες την είχε αποκρούσει με τα χέρια. Ο διαιτητής τον είχε αποβάλει και είχε καταλογίσει το πέναλτι, όμως η Γκάνα απέτυχε να σκοράρει, η Ουρουγουάη τελικά προκρίθηκε στον ημιτελικό και οι συμπατριώτες του τον αντιμετώπισαν ως έναν ήρωα που «θυσιάστηκε» για την πατρίδα του. Ο περισσότερος κόσμος, πάντως, έκρινε την πράξη του ανήθικη ή αναξιοπρεπή και ο προπονητής των Γκανέζων μίλησε για «κλεψιά και αθλητική αδικία».
Ακόμη νωρίτερα στην καριέρα του, όταν ακόμα ήταν 15 ετών και αγωνιζόταν στο εφηβικό τμήμα της Νασιονάλ του Μοντεβιδέο, ο Σουάρες φαίνεται ότι είχε ανοίξει το κεφάλι ενός διαιτητή. Το περιστατικό αποτελεί μια πρώτη ένδειξη επιθετικής συμπεριφοράς, αλλά συγχρόνως αγγίζει τα όρια του μύθου, καθώς τα αρχεία από το παιχνίδι εκείνο έχουν εξαφανιστεί. Επειτα από έρευνα του Ράιτ Τόμπσον, ενός δημοσιογράφου του αμερικανικού ESPN, φαίνεται ότι ένας ποδοσφαιριστής που δεν κατονομάζεται αλλά ταιριάζει να είναι ο Σουάρες είχε πράγματι ένα επεισόδιο με τον διαιτητή σε ένα κρίσιμο τοπικό ντέρμπι. Μετά τον αγώνα, ο συγκεκριμένος διαιτητής απειλήθηκε από τοπικούς παράγοντες προκειμένου να μην αναφέρει την επίθεση που δέχτηκε από τον νεαρό ποδοσφαιριστή. Εν τω μεταξύ, όμως, ένας ρεπόρτερ πρόλαβε να δημοσιεύσει την ιστορία· το πλήρωσε με μία σφαίρα. Η δολοφονική απόπειρα ήταν αποτυχημένη και ο ρεπόρτερ έζησε για να διηγηθεί όσα είχαν συμβεί.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο Σουάρες μεγάλωσε με αυτά τα δεδομένα σε έναν βίαιο κόσμο γεμάτο διαφθορά, όπου ακόμη και το εφηβικό ποδόσφαιρο είναι τόπος συγκρουόμενων συμφερόντων. Αυτές ήταν οι παραστάσεις του. Εμαθε να παίζει μπάλα στα σοκάκια μιας φτωχογειτονιάς της ουρουγουανικής πρωτεύουσας, χωρίς χρήματα για ποδοσφαιρικά παπούτσια- για το χαρτζιλίκι του μάζευε σκουπίδια από το δρόμο. Ο πατέρας του είχε εγκαταλείψει την οικογένειά του και ο Λουίς μεγάλωσε με τη μητέρα του και άλλα έξι αδέρφια. Για να επιβιώσει, έθεσε τους κανόνες του. Το να επιβάλλεται δαγκώνοντας ίσως ήταν ένας από αυτούς.
Μια ιστορία αγάπης
Εν τω μεταξύ, μένοντας στα εφηβικά του χρόνια, αξίζει να αναφέρουμε μία ακόμη ιστορία. Ενα μήνα πριν από το περιστατικό με την επίθεση στον διαιτητή, ο 15χρονος Λουίς είχε αναγκαστεί να αποχαιρετήσει την κοπέλα του, Σοφία Μπάλμπι, η οποία μετακόμιζε με την οικογένειά της στην Ισπανία. Υποτίθεται ότι αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το ποδόσφαιρο, για να πάρει μεταγραφή στην Ευρώπη και να μπορέσει κάποτε να τη συναντήσει ξανά – όπως και έγινε, καθώς οι δυο τους παντρεύτηκαν το 2009 και πλέον έχουν δύο παιδιά. Υπάρχει λοιπόν η θεωρία ότι η επίθεση σε εκείνον τον διαιτητή είχε να κάνει με το ότι τον έβλεπε ως ένα πρώτο εμπόδιο στο όνειρό του. Οι ιστορίες από τα χρόνια εκείνα δεν μπορούν για κανένα λόγο να τον δικαιολογήσουν, μπορούν όμως να δημιουργήσουν μια σφαιρική εικόνα για την προσωπικότητά του.
Υπάρχει, πάντως, μία επιπλέον μεγάλη απορία. Με την απερίσκεπτη πράξη του, ουσιαστικά καταδίκασε την Ουρουγουάη, η οποία πράγματι αποκλείστηκε στον αμέσως επόμενο αγώνα: γιατί λοιπόν χιλιάδες συμπατριώτες του τον υποδέχτηκαν στο Μοντεβιδέο ως εθνικό ήρωα; Ακόμη και ο πρόεδρος της χώρας Χοσέ Μουχίκα τον υπερασπίστηκε. Και δεκάδες ποδοσφαιριστές -μεταξύ των οποίων και ο Κιελίνι- αντέδρασαν, θεωρώντας υπερβολική την τιμωρία του. Γιατί; Μάλλον για τον ίδιο λόγο που κανένας Γάλλος δεν κατηγόρησε τον Ζιντάν για την κουτουλιά στον Μάρκο Ματεράτσι. Και για τον ίδιο λόγο που κανείς Αργεντίνος δεν λυπήθηκε ποτέ που το γκολ του Μαραντόνα μπήκε πράγματι με το χέρι. Επειδή υπάρχουν κάποιοι ποδοσφαιριστές που, παίζοντας το ρόλο του αντιήρωα, καταφέρνουν να μεγαλώνουν το μύθο τους. Ο Σουάρες είναι ένας από αυτούς.
Για τους περισσότερους ποδοσφαιρόφιλους είναι ήδη ένας θρύλος. Αυτός ο φοβερός επιθετικός, ο καλύτερος ίσως της γενιάς του, που έπαιζε πάντα με τους δικούς του κανόνες. ≠