Για να κατακτήσει μία ομάδα το Παγκόσμιο Κύπελλο, απαιτείται μακροχρόνια προεργασία, δημιουργία ενός στέρεου «οικοδομήματος» και πορεία με σχέδιο και όραμα. Στοιχεία που αν μη τι άλλο η γερμανική ποδοσφαιρική κοινωνία τα έχει στον μέγιστο βαθμό. Χάρη σε αυτά η εθνική Γερμανίας κατάφερε να πανηγυρίσει μέσα στη Βραζιλία τον σημαντικότερο ποδοσφαιρικό τίτλο στον κόσμο.
Ολα αυτά έγιναν 60 χρόνια μετά το «Θαύμα της Βέρνης». Τότε που η Γερμανία ξεπρόβαλε μέσα από τις στάχτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Και δίχως να την υπολογίζει κανείς, προχώρησε έως τον τελικό επικρατώντας της κορυφαίας ομάδας εκείνης της εποχής, της πανίσχυρης Ουγγαρίας με 3-2, αν και είχε βρεθεί πίσω στο σκορ με 0-2. Ηταν ο πρώτος από τους τέσσερις παγκόσμιους τίτλους της. Βεβαίως εκείνον, όπως και του 1974, τους κατέκτησε η Δυτική Γερμανία. Τους αθροίζουμε με τις επιτυχίες του 1990 και του 2014 για να φθάσουμε στο τέταρτο αστέρι.
Από τον τελικό του 1954 έως σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Θα τρέξουμε στον χρόνο και θα σταθούμε στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν η (δίχως ταλέντο) εθνική Γερμανίας περνούσε μία περίοδο παρατεταμένης παρακμής. Τότε ήταν που η ομοσπονδία της χώρας αποφάσισε να αλλάξει τα πάντα, στηριζόμενη σε δύο άξονες: στην αναβάθμιση των Ακαδημιών με επενδύσεις τεράστιων ποσών (υπολογίζεται ότι επενδύθηκαν έως σήμερα περισσότερα από 500 εκατομμύρια ευρώ), αλλά και στην αξιοποίηση των μεταναστών, οι οποίοι είτε γεννήθηκαν είτε μεγάλωσαν στη Γερμανία. Το μοντέλο έμοιαζε πολύ με το αντίστοιχο γαλλικό, το οποίο είχε φέρει μεγάλες επιτυχίες.
Τον «θεμέλιο λίθο» έβαλε ο τότε αντιπρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, ο σπουδαίος Φραντς Μπεκενμπάουερ. Σιγά σιγά άρχισαν να κατασκευάζονται ή να εκσυγχρονίζονται περισσότερες από 1.000 αθλητικές εγκαταστάσεις σε όλη τη χώρα, τις οποίες θα χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά παιδιά και έφηβοι ηλικίας από 10 έως 19 ετών. Παράλληλα, η ομοσπονδία προσέλαβε 1.000 εθνικούς προπονητές για να δουλέψουν με παιδιά από 11 έως 14 ετών πάνω σε ένα μία ενιαία αγωνιστική φιλοσοφία. Δούλευαν το σύστημα 4-2-3-1 και το 4-3-3, δίνοντας έμφαση στην κατοχή της μπάλας και στην πίεση του αντιπάλου. Επίσης, δημιουργήθηκαν 29 ποδοσφαιρικά σχολεία, ώστε οι πρωταγωνιστές του μέλλοντος να μη στερούνται την ακαδημαϊκή τους μόρφωση.
Η εφαρμογή του σχεδίου δεν έφερε άμεσα αποτελέσματα. Υπήρχαν και δύσκολες στιγμές, όπως η αποτυχία της Γερμανίας να περάσει από τη φάση των ομίλων του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2000. Ομως δεν παρεξέκλιναν σπιθαμή από το σχέδιο. Φθάσαμε έτσι στην πολυεθνική Γερμανία του 2014 με τον τυνησιακής καταγωγής Κεντίρα, τον Οζίλ (με ρίζες στην Τουρκία), τον Μπόατενγκ (με καταγωγή από την Γκάνα), τους πολωνικής καταγωγής Ποντόλσκι και Κλόζε να συνυπάρχουν αρμονικά με τους «βέρους» Γερμανούς και να δημιουργούν μία άτρωτη «μηχανή». Δίχως άλλο, το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν η ανταμοιβή των Γερμανών για τη δουλειά σε βάθος και με σχέδιο που έκαναν, εδώ και χρόνια.