Καθώς καταλαγιάζει η σκόνη από τις ήττες των Εθνικών μπάσκετ και ποδοσφαίρου, ξεκαθαρίζει και το πώς αντιμετωπίζονται από τον Τύπο οι δύο ομάδες. Και η αντιμετώπισή τους είναι τελείως διαφορετική.
Για την πρώτη, παραμένει η «προστασία» που της παρέχεται εδώ και πολλά χρόνια από τους ειδικούς του αθλήματος. Οι πέντε νίκες στη φάση των ομίλων προβάλλονται λες και δεν ήρθε η απογοητευτική εμφάνιση και ο αποκλεισμός από τη Σερβία.
Το… σλόγκαν, πως είναι νέα ομάδα και έχει το μέλλον μπροστά της εξακολουθεί να είναι ο «βασικός τίτλος» σε κάθε αναφορά. Οι λιγοστές αντίθετες φωνές, που κάνουν λόγο για την έλλειψη του ηγέτη, χάνονται στον θόρυβο που δημιουργούν οι υποστηρικτές πως στο Ευρωμπάσκετ η πορεία θα είναι τελείως διαφορετική. Μόνο που ξεχνούν να αναφέρουν πόσες χώρες της Γηραιάς ηπείρου, ασχολούνται σοβαρά μ’ αυτό το άθλημα.
Γι’ αυτήν του ποδοσφαίρου, για άγνωστο λόγο, φαίνεται να πέρασε η «εποχή της ασυλίας», που παρεχόταν στις πρώτες μέρες σε Ρεχάγκελ και Σάντος. Κανείς δεν είχε «ορμήσει να φάει» τους δύο προπονητές όταν στο ξεκίνημά τους είχαν στραβοπατήσει. Αντιθέτως, ο Ρανιέρι, με την πρώτη άσχημη εμφάνιση και ήττα, έγινε το «κόκκινο πανί».
Σίγουρα έκανε τα λάθη του ο νέος προπονητής. Oμως είναι αδιανόητο, όταν ακόμα δεν ξέρει τα μικρά ονόματα των διεθνών, να τον καθίζουμε σε ηλεκτρική καρέκλα.