Για μία μέρα κράτησε στον αθλητικό Τύπο, αλλά και στις σελίδες του πολιτικού, όπως και στις ιστοσελίδες, ο αποκλεισμός του Πανιωνίου από την Α1. Μία από τις πιο ιστορικές ομάδες μπάσκετ της Ελλάδας, ενός ένδοξου συλλόγου, πετιέται έξω, λόγω αδυναμίας να εκπληρώσει τις οικονομικές της δυνατότητες.
Σίγουρα ο νόμος είναι νόμος, και πρέπει να εφαρμόζεται. Αν και στη χώρα μας αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντα επιλεκτικά. Η ουσία, όμως, δεν είναι εκεί, αλλά στη… μη ευαισθητοποίηση σχεδόν όλων των ανθρώπων του αθλητισμού. Και δεν αναφέρομαι να τρέξουν και να δώσουν λεφτά στον σύλλογο. Αυτό θα μπορούσαν να το κάνουν οι πολίτες του δήμου, αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι στους οποίους περισσεύουν.
Η ένστασή μου είναι το πώς δεν γίνεται πρώτο θέμα, σε όλον τον αθλητικό Τύπο, αφού πλέον είναι εμφανές πως σχεδόν όλες οι ΠΑΕ, ΚΑΕ, ΤΑΠ αλλά και οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι οδηγούνται μαθηματικά σε λουκέτο. Και φυσικά σε εξαφάνιση από τα αθλητικά δρώμενα της χώρας. Με αποτέλεσμα, σε βάθος χρόνου, όσοι ζουν, όχι παρασιτικά, από τον αθλητισμό θα βγουν στην ανεργία.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να δεχτώ το πόσο… κοντόμυαλοι είναι αυτοί που θέλουν να διοικούν τον αθλητισμό και να παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον του. Και δεν ρίχνω τις ευθύνες στους πολιτικούς. Αυτοί τόσα ξέρουν τόσα κάνουν. Εξάλλου, όλοι τους είναι περαστικοί και δεν νομίζω κανείς από αυτούς να ενδιαφέρεται να μείνει το όνομά του για κάποια προσφορά του στον χώρο.
Θεωρώ πως οι πρώτοι που θα πρέπει να σκεφτούν το «πού πάμε», είναι αυτοί που, παρά τους χαλεπούς οικονομικά καιρούς, εξακολουθούν να βάζουν χρήματα για να κρατούν εν ενεργεία τις ομάδες τους. Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά πρέπει να αντιδράσουν. Οχι με άχρηστες αντιπαραθέσεις, για έναν τίτλο, ένα Κύπελλο, ένα πρωτάθλημα.
Αλλά με ειλικρινή και εποικοδομητική συνεργασία, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να βρουν ένα δρόμο διαφυγής από το αδιέξοδο, όπου βρίσκεται ο ελληνικός αθλητισμός, και ειδικότερα τα ομαδικά αθλήματα.
Από τότε που έκλεισαν οι κάνουλες της κρατικής βοήθειας, καθημερινά κλείνει και ένας σύλλογος. Ηταν αναπόφευκτο, αφού ουδείς είχε φροντίσει να δημιουργήσει έσοδα για το «μαγαζί» του. Οπως ακριβώς και οι επιχειρήσεις, που είχαν επαναπαυτεί στα δανεικά και αγύριστα, από τις τράπεζες. Ετσι, με το «στοπ» στον ανεξέλεγκτο δανεισμό, γέμισαν ενοικιαστήρια οι δρόμοι όλων των πόλεων.
Παρ’ όλα αυτά, με την ολοκληρωτική καταστροφή και το γκρέμισμα του ελληνικού αθλητισμού, σε όλα τα σπορ, να είναι ορατά στο εγγύς μέλλον, αν όχι… αύριο, οι παράγοντες τρώγονται μεταξύ τους για το ποιος «έκοψε το δένδρο και όχι για το δάσος που χάνεται».
Οπως και στην πολιτική, όπου ορισμένοι βάζουν πάνω από όλα τα κομματικά τους συμφέροντα, έτσι και στον αθλητισμό κάποιοι βάζουν τα συλλογικά τους… Τα αποτελέσματα των πρώτων είναι γνωστά. Των δεύτερων, τα βλέπουμε…